Σπίρτα και πουρνάρια

Οταν ακούω τους διάφορους κατοίκους να μιλάνε στην τηλεόραση για τις πυρκαγιές, μου θυμίζουν τις εναλλακτικές φίλες μου όταν συζητάνε για παραλίες που πάνε για μπάνιο. «Είναι μια παραλία έξω από τη χώρα που δεν πατάει άνθρωπος. Πας και είσαι εσύ, ο ουρανός και η θάλασσα». Λάθος. Πας και είσαστε αυτή, εσύ, ο ουρανός και η θάλασσα. Και όταν πάει ο επόμενος, πάει αυτός, εσύ, αυτή, ο ουρανός και η θάλασσα. Μέχρι που μια μέρα είναι η πλαζ της Βουλιαγμένης με τον ουρανό και τη θάλασσα. Το ίδιο και με τους κατοίκους και τους δημάρχους που εμφανίζονται στην τηλεόραση για να μιλήσουν στις πυρκαγιές.

«Εδώ που βλέπετε κάποτε ήταν παράδεισος. Μόνο που την περιοχή την κατέστρεψαν οι πυρκαγιές. Κάθε χρόνο έχουμε πυρκαγιές, μετά το υπουργείο κηρύσσει την περιοχή αναδασωτέα, αλλά εκεί που βρισκόταν το δάσος, τσουπ, ξεφυτρώνουνε οι βίλες». Με την έμφαση στο «βίλες», που πρέπει να λέγεται με ένα εύλογο ποσοστό αηδίας, σαν να είναι κακό το σπίτι σου να είναι βίλα. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό.

Αυτοί που μιλάνε στην τηλεόραση σε αυτοφυή σπίτια μένουνε; Δηλαδή εκεί στη μέση του δάσους ανάμεσα στα πεύκα έπεσε και ένας σπιτικός σπόρος και φύτρωσε ένα σπίτι; Αν είναι έτσι, δίκιο έχουν και διαμαρτύρονται, αν όμως δεν είναι, κι αυτοί κάποια δέντρα δεν λιανίσανε για να χτίσουνε τις δικές τους βίλες; Εκτός αν στην Ελλάδα η αρχαιότητα έχει γίνει απαλλακτικό στοιχείο και επειδή αυτοί που μιλάνε είναι οι πρώτοι που χτίσανε, όπως με τις φίλες μου που πάνε στις παραλίες και δεν πρέπει να πηγαίνει άλλος, σε αυτούς δεν πρέπει να χτίζει άλλος για να έχουν δικό τους δάσος στην Αττική.

Κάτι ακόμα. Η Αττική είναι αρχαία και κάποια στιγμή στην ιστορία της σίγουρα ο Περικλής θα έπινε καφέ κάτω από τα πλατάνια της οδού Σόλωνος και ο Γκούρας θα κυνηγούσε πέρδικες στο Κουκάκι. Επίσης, ωραίο είναι να τα ζήσουμε κι εμείς αυτά. Μόνο που υπάρχει μια λεπτομέρεια. Στην Αττική μαζεύτηκε κόσμος τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια.

Οπότε μπορούμε να κάνουμε την προσπάθεια οι νόμοι να γίνουν πραγματικοί; Γιατί τα πουρνάρια που καιγόντουσαν χθες έχουν ορισθεί σαν εθνικός δρυμός. Οταν έχεις ένα οικόπεδο που δεν μπορείς να χτίσεις επειδή είναι στον «εθνικό δρυμό της Αττικής» και βλέπεις τους άλλους να έχτισαν στο ίδιο οικόπεδο, πώς να το κάνουμε, το χέρι πάει εύκολα στα σπίρτα.


Τα αθλητικά έχουν εποχικό διάβασμα. Αλλιώς διαβάζονται τον χειμώνα κι αλλιώς το καλοκαίρι. Πάρτε παράδειγμα τον Χούλιο Κρουζ. Ο αδάμαστος Κρουζ κλείνει τα 35 χρόνια του τον ερχόμενο Οκτώβριο. Επειδή, όμως, έρχεται με μεταγραφή εμπίπτει στο αξίωμα του ελαστικού χρόνου. Κάθε παίκτης που έρχεται στην Ελλάδα έχει δικαίωμα ενός χρόνου σκόντου στην ηλικία του, με όποιον τρόπο νομίζει ο κάθε δημοσιογράφος ότι είναι πρόσφορος.

Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Κρουζ γράφτηκε σε ένα site: «Ο 34χρονος (κλείνει τα 35 τον Οκτώβριο) άσος επέστρεψε...». Η φράση είναι ενδιαφέρουσα όχι μόνο ως προς τον χρόνο, αλλά και λεκτικά. Διότι το «άσος» σε καλοκαιρινή μεταγραφή χρησιμοποιείται για οποιονδήποτε παίκτη μπορεί να κοντρολάρει την μπάλα καλύτερα από τον Μπόρχα. Διαβάζοντας, λοιπόν, το κείμενο στο καλοκαιρινό mode καταλαβαίνεις το νόημα. Οτι έρχεται ένας παίκτης φίρμα, αλλά κομμάτι σιτεμένος.

Υπάρχει όμως και το διάβασμα σε winter of discontent mode. Κάποια στιγμή κάθε παίκτης δείχνει την μπάλα που ξέρει. Στις περιπτώσεις που το αντικείμενο δεν είναι η γνώση της μπάλας, αλλά η ηλικία, το πόσο ακόμα αντέχει να παίζει. Ας πούμε, λοιπόν, ότι η μεταγραφή γίνεται «Αμορόζο». Οτι ο παίκτης έχει παρελθόν, αλλά από παρόν νάδα. Αν θέλετε να δείτε αν οι παράγοντες ετοιμάζονται να σουτάρουν έναν «άσο» από τον οποίο άλλα περίμενε η διοίκηση και άλλα βλέπει, και πάλι η ηλικία είναι το κομβικό στοιχείο.

Με το που κλείνει η μεταγραφή η ηλικία παύει να αναφέρεται, αλλά με το που έρχεται το σουτ τα νούμερα επιστρέφουν ενισχυμένα και βελτιωμένα. «Η διοίκηση της ομάδας προβληματίζεται για την παραμονή του 36χρονου παίκτη, που δεν έδωσε όσα αναμένονταν και μπήκε και στα 36...». Πάνω από τα 30 η αναφορά στην ηλικία ενός παίκτη είναι κακό μαντάτο. Δύο φορές είναι «αντίο και να μας θυμάσαι στη μακρινή πατρίδα σου».

Η ηλικία είναι, πάντως, το δυσκολότερο στοιχείο για να συνυπολογιστεί σε μια μεταγραφή. Στο εξαιρετικό αφιέρωμα που είχε κάνει προ ημερών ο Πάνος Παναγιωτόπουλος στους μεγάλους σε ηλικία παίκτες που έπαιξαν στην Ελλάδα φαινόταν πόσο δύσκολο είναι να προβλεφθεί η απόδοση ενός παίκτη με κριτήριο την ηλικία. Επίσης, φαινόταν ότι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό ο πρώτος σε αυτόν τον τομέα είχε την τύχη ή τις καλύτερες επιλογές με το μέρος του. Ο Ριβάλντο όταν πήγε με μεταγραφή στον Ολυμπιακό είχε εντυπωσιάσει την Ιταλία.

Οχι γιατί διάλεξε το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά γιατί μετά το πέρασμά του από τη Μίλαν οι Ιταλοί νόμιζαν ότι είχε κόψει την μπάλα. Ο Ριβάλντο, όμως, στα δύο χρόνια του στον Ολυμπιακό αντικατέστησε σε προσφορά και γκλαμουριά τον Ζιοβάνι, έδωσε δύο πρωταθλήματα και παραλίγο να κερδίσει και δύο για λογαριασμό της ΑΕΚ. Αντίθετα, ο Αλιόσα Ασάνοβιτς, που είχε πάει στον Παναθηναϊκό σε αντίστοιχο σημείο της καριέρας του, το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει συμπαθής. Ο παίκτης, πάντως, που νομίζω ότι έδωσε τα περισσότερα ανάλογα με την ηλικία του ήταν ο Γκαμάρα στην ΑΕΚ. Στα 32 δεν ήταν βέβαια και πολύ μεγάλος, αλλά σε ποιότητα πρέπει να ήταν ο παίκτης που πλησίασε τον Στέλιο Μανωλά.

Εδώ πάμε σε ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής των μεταγραφών αλλά και γενικότερα της ανθρώπινης φύσης. Οτι άτομα που εκτιμάται ότι ο κόσμος δεν τα θέλει οι δημοσιογράφοι δεν τα αναφέρουν. Ποιος, λοιπόν, είχε φέρει στην ΑΕΚ τον Κάρλος Γκαμάρα; Φυσικά, όπως ο Ιορντάκε, ο Κάρλος Γκαμάρα είχε έρθει κατά 75% επειδή προπονητής ήταν ο Μπάγεβιτς, αλλά το υπόλοιπο 25% είναι του Μάκη Ψωμιάδη. Ετσι, για να αναγνωρίζουμε τις αιώνιες αξίες. Η ιστορία σε μεγάλο ποσοστό είναι μια συρραφή μύθων που με τα χρόνια γίνονται αλήθειες γιατί ο κόσμος έτσι γούσταρε να πιστεύει. Παράδειγμα...

Στην πολιορκία του Λένινγκραντ το δεύτερο σοκ γκρουπ των Σοβιετικών με επικεφαλής τον Αντρέι Βλασόβ καταστράφηκε και ο στρατηγός Βλασόβ αιχμαλωτίστηκε. Στη διάρκεια της αιχμαλωσίας του ο Βλασόβ πείστηκε για τη νίκη των Γερμανών, σχημάτισε από αιχμαλώτους τον Ρωσικό Απελευθερωτικό Στρατό και έθεσε τη μονάδα του στην υπηρεσία του Ράιχ. Μετά την ήττα της Γερμανίας ο Βλασόβ συνελήφθη από τους Αμερικανούς, οι οποίοι τον έδωσαν στους Ρώσους, που με τη σειρά τους τον δίκασαν και τον Αύγουστο του 1945 τον εκτέλεσαν.

Μέχρις εδώ τίποτα το περίεργο. Η ιστορία υποκλίνεται στους νικητές και αν για παράδειγμα αντί για τους συμμάχους τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κέρδιζαν οι Γερμανοί, αντί για χάμπουργκερ θα τρώγαμε μπόκβουρστ και η 28η Οκτωβρίου θα ήταν μία ακόμα μέρα του χρόνου. Μόνο που στην περίπτωση του Βλασόβ είχαμε έναν προδότη που προηγουμένως ήταν ήρωας. Διότι στην άμυνα της Μόσχας ο Βλασόβ ήταν επικεφαλής στο 20ό Σώμα Στρατού στη διάρκεια της αντεπίθεσης. Οπότε με απλότητα οι Σοβιετικοί διέγραψαν το όνομα του Βλασόβ από τα ονόματα των ηρώων της άμυνας μπροστά από τη Μόσχα.


Aλλο, όμως, να παίξεις και να χάσεις και άλλο να σηκώσεις τα χέρια και να σε κοιτάζει ο κόσμος. Εβλεπα χθες ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ για τις πυρκαγιές και μιλούσε ένας βαθμοφόρος της Πυροσβεστικής. «Αν οι πυρκαγιές εκδηλωθούν σε διαφορετικά σημεία, ο Θεός να βάλει το χέρι του», είπε ο αξιωματικός και αν αυτό είναι το know how, μήπως θα έπρεπε να προσλαμβάνουν παπάδες, που έχουν και απευθείας επαφή με τον Κύριο;