Οταν ο Κόμπι συνάντησε τον Πάου...

Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που ο Σακίλ Ο'Νιλ εγκατέλειψε το Λος Αντζελες και τις ακτές του Ειρηνικού για να πιάσει στασίδι στις όχθες της Καραϊβικής και να ζήσει την επόμενη μέρα του παρέα με τον Πατ Ράιλι. «Μπορώ και χωρίς τον Σακ», ήταν το προσωπικό στοίχημα του Κόμπε Μπράιαντ. «Αργά ή γρήγορα θα το αποδείξω».

Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Κόμπε προσπάθησε να κατακτήσει τίτλο μόνος του, παίζοντας το μπάσκετ του ανυπόμονου, του ατομιστή. Δεν συνάντησε ούτε ένα σουτ που να μην του αρέσει. Λέγεται ότι κυκλοφόρησαν ακόμα και μπλουζάκια: «Είδα τον Κόμπε να πασάρει την μπάλα». Εφτασε να βάζει ακόμα και 80άρες, να τελειώσει αγώνες με 40 ή και 50 σουτ εντός παιδιάς. Πρωτάθλημα, όμως, δεν κατέκτησε ο Κόμπε, αλλά ο Σακίλ, τον Ιούνιο του 2006. Στο Μαϊάμι ο Σακ συνάντησε έναν καινούριο «Διόσκουρο» στο πρόσωπο του Ντουέιν Ουέιντ.

Οι Λέικερς κατάλαβαν ότι το εξωγήινο ταλέντο του Κόμπε θα πήγαινε χαμένο αν δεν τον πλαισίωναν με το κατάλληλο «supporting cast». Πάνω απ' όλα χρειάζονταν έναν ψηλό ικανό να παίζει τον ρόλο του δολώματος, να υποδέχεται την μπάλα μέσα στο ζωγραφιστό και είτε να τη βάζει στο καλάθι είτε να την πασάρει σωστά. Οι Λέικερς χρειάζονταν έναν Ευρωπαίο...

Η ανταλλαγή που έστειλε τον Πάου Γκασόλ στο Λος Αντζελες έλυσε τα χέρια του Κόμπε Μπράιαντ και ταυτόχρονα απέδειξε ότι οι μεγάλες ομάδες χτίζονται -όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και- στα γραφεία. Ηταν 1η Φεβρουαρίου 2008. Οι Λέικερς απέκτησαν το πιο λαμπρό αστέρι των ευρωπαϊκών γηπέδων (και ένα ντραφτ πικ του 2010) και έδωσαν στους Μέμφις Γκρίζλις τους Κουόμε Μπράουν, Τζαβάρις Κρίτεντον, Ααρόν Μακί, μαζί με τα δικαιώματα του... Γκασόλ. Οχι όμως του Πάου, αλλά του μικρού του αδελφού, του Μαρκ. Γέλια που θα έκανε ο μάνατζερ των Λέικερς, Μιτς Κούπτσακ, μόλις έκλεισε το τηλέφωνο...

Ο Κόμπε βρίσκεται από χθές στρογγυλοκαθισμένος στον θρόνο του ΝΒΑ για 4η φορά στην καριέρα του. Για να επιβραβευτεί το γαλαξιακό ταλέντο του με ένα ακόμα δαχτυλίδι χρειάστηκε να βάλουν το χεράκι τους όλοι οι συνοδοιπόροι του: ο Γκασόλ, ο Λαμάρ Οντομ, ο Τρέβορ Αρίζα, ο Ντέρεκ Φίσερ. Ηταν όμως ο Καταλανός αυτός που είχε την πιο δύσκολη δουλειά. Εφόσον δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τη δύναμη και τα αθλητικά προσόντα του Ντουάιτ Χάουαρντ, επιστράτευσε το μυαλό του, την μπασκετική του αντίληψη, την τεχνική του, όλα όσα έμαθε στα γήπεδα της Ευρώπης.

O Γκασόλ έχασε μάχες, αλλά οι κερδισμένες του έκαναν τη διαφορά: 18,6 πόντοι, 9,2 ριμπάουντ, 1,8 τάπες, 2,2 ασίστ, 0,8 κλεψίματα και μόλις 1 λάθος κατά μέσο όρο στους τελικούς. Επιστράτευσε και λίγο θέατρο ως γνήσιος Ισπανός, αλλά αυτό είναι πταίσμα όταν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αν δεν ήταν αυτός, οι Λέικερς δεν θα κατακτούσαν πρωτάθλημα ούτε θα είχαν φτάσει στους τελικούς δύο συνεχείς χρονιές.

Εξίσου καθοριστική υπήρξε η συνεισφορά του Τούρκου Χέντο Τούρκογλου (και του Γάλλου Μικαέλ Πιετρίς) στους Ορλάντο Μάτζικ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Με το καλό να δούμε κάποτε και Ελληνα σε ρόλο πρωταγωνιστή στο ΝΒΑ. Ή, έστω, σε ρόλο σημαντικού κομπάρσου...