Η σημασία της ετικέτας

Πριν από τρία χρόνια ο Ντέμης Νικολαΐδης με τον Ιλια Ιβιτς είχαν κάνει δύο ταξίδια στην Ευρώπη, μένοντας στο ένα πάνω από βδομάδα για να κλείσουν προπονητή. Τελικά έπειτα από ατελείωτο ψηστήρι στο ξενοδοχείο του ο Νικολαΐδης και ο Ιβιτς έπεισαν τον Λορένσο Σέρα Φερέρ να φύγει για πρώτη φορά από την Ισπανία και να αναλάβει την ΑΕΚ. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Ο Φερέρ αποδείχθηκε ο πιο καβαλημένος προπονητής που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα, δημιουργούσε αντιπάθειες πιο γρήγορα απ' όσο προλάβαινε να τσακωθεί, έφαγε τον Ιβιτς για να γίνει μάνατζερ-προπονητής και αφού στοίχισε στην ΑΕΚ δύο εκατομμυριάκια σε αποζημίωση, έγινε ο πρώτος προπονητής που απολύθηκε στη μέση της σεζόν στη μετα-Ντέμη εποχή.

Ο σπόρος, όμως, της καταστροφής είχε πέσει πριν ο Φερέρ υπογράψει το συμβόλαιο. Στην εβδομάδα που το θεωρητικά αφεντικό μιας ομάδας και το δεύτερο τη τάξει στέλεχος παρακαλούσαν έναν υφιστάμενό τους να τον προσλάβουν. Επειδή είμαστε μια βαλκανική χώρα με ανεξαρτησία λιγότερη από 200 χρόνια, ένα πράγμα που έχουμε πρόβλημα να αντιληφθούμε είναι η σημασία της ετικέτας.

«Χάρη στις γνωριμίες του προέδρου του Παναθηναϊκού, Νικόλα Πατέρα, ο Κώστας Αντωνίου συνάντησε στη Μαδρίτη τον Χόρχε Βαλντάνο». Από την πρώτη πρόταση η διαφορά έχει φανεί. Ο ένας βρίσκεται στο γραφείο του και ο άλλος έχει ταξιδέψει τέσσερις ώρες με το αεροπλάνο για να τον συναντήσει. Επίσης, για να συναντήσει τον άλλον πρέπει να πέσουν τα μέσα. «Οι γνωριμίες του προέδρου του Παναθηναϊκού». Ο ένας έχει και ο άλλος πάει για να ζητήσει. Και τώρα το μεγάλο faux pas στην ετικέτα, που είμαι βέβαιος ότι ο Ανδρέας Βγενόπουλος θα το καταλάβαινε με τη μία.

«Εγινε κουβέντα για τον Ντρέντε, τον Μέτζελντερ και τον Σαβιόλα. Για τους τρεις οι άνθρωποι της Ρεάλ άφησαν να εννοηθεί ότι είναι δύσκολο να γίνει κάτι. Ο Ντρέντε μόνο πωλείται και δεν δανείζεται». Και τα ανάλογα για τους άλλους δύο. Είναι δυνατόν να πηγαίνεις κάπου χωρίς να υπάρχει ατζέντα; Είναι δυνατόν να ζητείς πράγματα για τα οποία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει διαπραγμάτευση, αφού δεν γίνονται από δική σου αδυναμία; Σε κάθε συνάντηση πρώτα υπάρχει μια επαφή για να φανεί αν υπάρχει πεδίο διαπραγμάτευσης και μετά προχωρούν οι άνθρωποι στα ραντεβού. Διαφορετικά, η εντύπωση που δημιουργείται είναι «ήρθε κάποιος που από υποχρέωση τον δεχτήκαμε μόνο, μια και ήθελε να κάνει δουλειά με δανεικούς και όπως καταλαβαίνεις...».

Οπως καταλαβαίνουμε όλοι, έγινε μια συνάντηση χωρίς σκοπό και αντικείμενο, έτσι, για να λέμε ότι μας δέχεται και η Ρεάλ. Μόνο που το να είσαι μεγάλος σύλλογος δεν είναι προϊόν εγχώριας κατανάλωσης και το να στέλνεις τον τεχνικό διευθυντή σου χωρίς ατζέντα και αντικείμενο αποκλείεται να εντυπωσιάσει τους ξένους.


Ο μεγαλύτερος Φέσογλου όλων είναι ο ελληνικός λαός με τις παροιμίες του. Πρώτον, οι άνθρωποι της πόλης έχουν πρόβλημα να τις καταλάβουν. Εκτός αν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ξεχωρίσει μια «καλιακούδα» από μία άλλη «ακούδα» ανοιχτότερων τόνων, που δεν θα ταίριαζε στο «μαύρο σκοτάδι που έρχεται». Στο ακατάληπτο των παροιμιών, όμως, προστίθεται και το αντικρουόμενο.

«Το γοργόν και χάριν έχει», «όποιος βιάζεται σκοντάφτει», «μάζευε κι ας είν' και ρόγες», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας» και όποια παπάρα είπε κάποιος μπάρμπας σε μια κορυφή των Τζουμέρκων ενώ απολάμβανε το τσιγάρο του ύστερα από σεξ με νεαρή προβατίνα.

Στους υπόλοιπους λαούς, οι Αμερικανοί έχουν μερικά από τα πιο μαγκιόρικα γνωμικά, που βασίζονται στην ταυτοσημία. «It ain't over till it is over» και «winning is not everything, is the only thing». Το αγγλικό, όμως, γνωμικό που φοριέται περισσότερο στα ελληνικά, ιδιαίτερα μετά την ταινία του Μποντ, είναι το «never say never». Μας πάει κιόλας. Είμαστε ο κατεξοχήν λαός που οι όρκοι μας είναι ζήτημα να μας δεσμεύουν για ένα 24ωρο. Οι αιώνιοι όρκοι μπορεί να φτάνουνε και τη βδομάδα.

Εχοντας προσλάβει προπονητή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς για τρίτη φορά, μου φαίνεται υπερβολικό στη διοίκηση της ΑΕΚ να φαίνεται αστείο το ότι θα μπορούσε να προσλάβει τον Ιλια Ιβιτς για τεχνικό διευθυντή για δεύτερη φορά. Στο κάτω κάτω, φιλικά είχε χωρίσει ο Ιβιτς με την ΑΕΚ, ο Νίκος Θανόπουλος δεν υπήρχε στην ομάδα, ο Νοτιάς ελάχιστα ανακατευόταν και άλλος της πρώτης φουρνιάς μετά την παραίτηση του Κούλη δεν υπάρχει στη διοίκηση.

Εκτός αν μια πρόσληψη του Ιβιτς θα κόλλαγε αποκλειστικά στον ίδιο τον Μπάγεβιτς. Γιατί άλλο ο Μανωλάς, που μέχρι να γίνει τεχνικός διευθυντής δεν είχε ποτέ ασχοληθεί με μεταγραφές, και άλλο ο Ιβιτς. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι με Ιβιτς θα γινόταν τόσο εύκολα αυτό το ένα-δύο. Τη μία μέρα Μάκος, την άλλη Λεονάρντο, σαν να έχει απαγορευτεί στην ΑΕΚ να ενδιαφερθεί για άλλους ποδοσφαιριστές.

Την ίδια στιγμή, για άλλες ομάδες «the sky is the limit», που έλεγε και η διαφήμιση της British Airways, όταν οι άνδρες ήταν άνδρες και οι αεροσυνοδοί γυναίκες. Διαβάζοντας τη χθεσινή «SportDay», προς στιγμήν ένιωσα περήφανος ως Ελληνας. Επιτέλους, το ταλέντο που έχουν οι Ελληνες ποδοσφαιριστές μετά τον Οτο Ρεχάγκελ, που επιτρέπει στους παίκτες της Εθνικής να κοντρολάρουν την μπάλα μόνο αφού την έχουν κλοτσήσει μακριά, αναγνωρίστηκε και από άλλους.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, από τους παράγοντες της Εσπανιόλ, που σε μία φωτογραφία εμφανιζόταν ο πρόεδρος της ομάδας να ποζάρει μπροστά στα νέα δύο αποκτήματα της ομάδας, τον Tsakiris και τον Pavlopoulos, που μαζί με τον νεομεταγραφέντα Βάσκο άσο Apeyitos προβλέπεται να κάνουν τους οπαδούς να ξεχάσουν ακόμα και τον Ντομί.

Διάβαζα, λοιπόν, ένα άρθρο για τους τρόπους που επιλέγει το μυαλό να διατηρεί τις μνήμες. Σε αυτό αναφερόταν ότι τα γεγονότα που ξεχνάμε είναι εκείνα που μοιάζουν μεταξύ τους, εκείνα που δεν έχουν καμία χρηστικότητα και όσα είναι πολύ τραυματικά για να μπορέσουμε να συμβιώσουμε με τη μνήμη τους. Η τελευταία κατηγορία παρουσιάζεται αριστουργηματικά στο «Χορεύοντας με τον Μπασίρ», ένα από τα δύο καλύτερα καρτούν μαζί με το «Τρίο της Μπελβίλ». Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία επιλεκτικής μνήμης. Η μνήμη των Βάσκων.

Κοίτα, λοιπόν, τι πήγε και θυμήθηκε ένας Βάσκος. Οτι πριν από ένα εξάμηνο, όταν για τον Πανιώνιο «έπαιζε» το όνομα του Τιμούρ Κετσπάγια, ο μεγαλύτερος εν ζωή Ελληνας σκάουτερ όταν ζητήθηκε η γνώμη του είχε πει «άστε τώρα, μην ασχολείστε. Είναι καλός μόνο για την Ανόρθωση» και τα σχετικά. Οταν, όμως, ο Κετσπάγια πήγε στον Ολυμπιακό, ο σκάουτερ προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα. «Μήπως θα πρέπει να κάνουμε κάνα ταξιδάκι κατά Κύπρο, έτσι ώστε αν μας προτείνει παίκτες ο κόουτς να έχουμε άποψη;».

Εν τω μεταξύ, ο Δημήτρης Μπαρμπαλιάς συνεχίζει να ανακαλύπτει, όχι πια παίκτες, αλλά ομάδες. Στο ρεπορτάζ αναφέρθηκε ότι ο Μπαρμπαλιάς παρακολούθησε τον Κάρλος Λαμπρίν της Ουατσιπάτο. Μέχρι να διαβάσω το ρεπορτάζ, αν μου λέγανε «Ουατσιπάτο» θα νόμιζα ότι ήταν το νέο μοντέλο της Intel ή ποντάρισμα στη ρουλέτα που έχει κάνει ο Αντύπας σε ταξίδι με τον Ολυμπιακό. Χάρη, όμως, στον Λίβινγκστον Μπαρμπαλιά όχι μόνο μάθαμε ότι υπάρχει Ουατσιπάτο που παίζει μπάλα, αλλά υπάρχει και παίκτης Λαμπρίν, που μπορεί –αν μου επιτραπεί το άθλιο λογοπαίγνιο– να λαμπρύνει το ρόστερ του Ολυμπιακού.

Οι αποκαλύψεις, όμως, διαδέχονται η μία την άλλη. Οχι μόνο υπάρχει Ουατσιπάτο, αλλά όπως διάβασα σε site μεγάλη αντίπαλός της είναι η Φερνάντες Βίαλ. Επίσης, ο Λαμπρίν είναι πολύ θετικός να έρθει και να παίξει στην Ελλάδα, αφού από μία φωτογραφία αποκαλύπτεται ότι συμπαίκτης του στην Ουατσιπάτο είναι ο Κύπριος Σαντιάγου.


Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του Αντώνη Μπόκτωρ. Να ζήσουν να θυμούνται τον άνθρωπό τους, όπως και κάθε άνθρωπος που τον γνώρισε θα τον θυμάται από αυτά που η μνήμη θα διατηρήσει.