Κάποιος άλλος;

Με κάποιον σατανικό τρόπο, όλες οι γκράντε περιπτώσεις που ενδιαφέρουν τον Παναθηναϊκό «παρουσιάζουν μεγάλες δυσκολίες». Και σε αυτές που δεν συγκινούν κανέναν «γίνονται επαφές σε πολύ καλό κλίμα». Οχι ότι μπορεί κανείς, βέβαια, να εγγυηθεί πως ο παικταράς που θα φέρεις θα κάνει παπάδες κι ο ψιλοάγνωστος απαγορεύεται να διαπρέψει. Οσο κοσμεί την πρώτη κατηγορία ο Φλάβιο Κονσεϊσάο και τη δεύτερη ο Κριστόφ Βαζέχα, όλα επιτρέπονται.

Φυσικά, αυτό που ισχύει στις μεταγραφές το περιγράφει μια χαρά η παροιμία «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες». Αλλά για μια ομάδα που έχει ευρωπαϊκό status, άρα και τα μούτρα να χτυπήσει πόρτες παικτών εγνωσμένης αξίας χωρίς να γίνει ρεζίλι, και ταυτόχρονα έχει λεφτά να τους πληρώσει, πίστευα ότι τα πράγματα θα ήταν λίγο πιο εύκολα. Ή τουλάχιστον όχι τόσο δύσκολα. Προς το παρόν, τουλάχιστον, έχω πέσει έξω. Διότι ο μοναδικός που έρχεται ακόμα και με τα πόδια απ' τη Γαλλία για να φορέσει τη φανέλα με το τριφύλλι είναι ο 29χρονος με καταγωγή απ' το Μάλι και διαβατήριο απ' τη Γαλλία Σεντρίκ Καντέ. Κι ο Χοσέ Σαντ, που θέλει φτάνοντας στα 30 να πάει επιτέλους Ευρώπη.

Α, κι ο Αλμέιδα, που όσο βλέπει τον Πιζάρο να μην το κουνάει απ' τη Βρέμη τον ζώνουν τα φίδια.

Ο Πουιγκρενιέ τσινάει, προφανώς διότι τον ενδιαφέρει περισσότερο να πληρώνεται αδρά, παρά να παίζει τακτικά. Ο Σαβιόλα θέλει Ιταλία ή Αγγλία, παρ' όλο που δεν δείχνουν να τον θέλουν ούτε οι Αγγλοι ούτε οι Ιταλοί, μια που δεν τον προτίμησαν ακόμα κι όταν κυκλοφορούσε ελεύθερος φεύγοντας απ' την Μπάρτσα. Ο Μέτζελντερ θέλει Γερμανία (thank God). Η Ρεάλ δεν θέλει να δανείσει, αλλά να πουλήσει τον Ντρέντε κι ο Ντρέντε δεν θέλει Ελλάδα. Δεν τον αδικώ. Ο Ολιβέιρα θα πάει όπου του πει η τσέπη του, πριν όμως απ' τη δική του τσέπη προηγούνται οι άδειες τσέπες της Μπέτις και της Σαραγόσα. Ο Σισέ πρέπει πρώτα να κάτσει να μιλήσει με τον εαυτό του για να λύσουν διάφορα θέματα και μετά θα δει πού θα παίζει του χρόνου. Η κυρα-Κρέσπαινα δεν αφήνει τον Ερνάν να φύγει από την Ιταλία κι ο Γκούντγιονσεν θέλει Αγγλία, διότι ξέρει ότι εκεί τον ξέρουν, τον εκτιμούν και τον πιστεύουν. And what about Katsouranis? Θεωρητικά είναι θέμα χρόνου να μείνει ελεύθερος από την Μπενφίκα.

Πρακτικά, μέχρι να γίνει αυτό, μπορούμε να βασιστούμε απλώς στα ρεπορτάζ που λένε ότι είναι θέμα ημερών. Οπως έλεγαν και πριν από λίγες ημέρες. Τι έχει μείνει να συζητάμε; Ο παικταράς Χούλιο Κρουζ των 35 Μαΐων, που κάνει διακοπές στην Ελλάδα, μιλάει με τους παλιόφιλους Καραγκούνη και Ρεκόμπα και περιμένει μήπως κάποια άλλη ιταλική ομάδα μπορεί να τον εμπιστευτεί και να τον πληρώσει αρκετά καλά για τουλάχιστον δύο χρόνια, προκειμένου να παραμείνει στην Ιταλία. Αν δεν βρει ή αν η Λάτσιο φέρ' ειπείν του πει «σε θέλουμε, αλλά με μονοετές και 1,5 εκατομμύριο», τότε ο Κρουζ θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα έρθει. Δεν μπορούσε κι αυτός ο Καραγκούνης να έχει πάρει τηλέφωνο κανέναν άλλον παίκτη της Ιντερ; Τον Μπαλοτέλι, ας πούμε, που έχει κι αυτός –σαν τον Τσιρίλο– «προσωπικούς λόγους να έρθει Ελλάδα»; Ή τον Μανσίνι;

Είτε με τριετές είτε με διετές συμβόλαιο, να με συγχωρεί ο πρόεδρος, αλλά εμένα η απόκτηση Κρουζ δεν θα με αφήσει ικανοποιημένο. Δεν θα έχει καμία μεταπωλητική προοπτική –και δεν το λέω για τα χρήματα που δεν θα μπουν στην τσέπη μου, άλλωστε, αλλά κυρίως για το κίνητρο του ίδιου του παίκτη. Θα είναι λιγάκι στη λογική του «δος ημίν σήμερον» και του χρόνου η ομάδα μπορεί πάλι να ψάχνει για στράικερ. Κάτι σαν «συμβιβαστική λύση εκτός δικαστηρίου». Δεν μας κάθεται καλός παίκτης σε καλή ηλικία; Παίρνουμε σπουδαίο παίκτη σε συντάξιμη ηλικία. Πίστευα ότι η νέα, φουριόζα και φιλόδοξη διοίκηση είχε βάλει τον πήχη ψηλότερα από τη Skoda Ξάνθη του κ. Πανόπουλου, που έφερε Εμερσον και Ρατζίνσκι...

ΥΓ.: Σήμερα το απόγευμα θα αποχαιρετίσουμε με πολλή συγκίνηση και χιλιάδες αναμνήσεις ένα μέλος της οικογένειάς μας, τον Αντώνη Μπόκτωρ, που μας την έκανε πολύ νωρίς. Χθες το πρωί αποχαιρέτησα ένα συγγενή και συνάδελφο, τον Αντώνη Τριφύλλη, ο οποίος επίσης βιάστηκε να φύγει πολύ νέος. Οι δύο Αντώνηδες άφησαν πίσω τους πολλούς ανθρώπους που τους αγαπάνε και δεν θα τους ξεχάσουν ποτέ. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, ας φροντίσουν να πουν στο «Μποκτωράκι» και τον μικρό Μάξιμο πόσο σπουδαίοι ήταν οι πατεράδες τους, μια που δεν πρόλαβαν να το ανακαλύψουν μόνοι τους. Ελπίζω πραγματικά να τους μοιάσουν, για να είναι ήσυχοι οι δυο Αντώνηδες από κει πάνω.