Από τον κακό Χάιντερ στον «Ο.Κ.» Μπερλουσκόνι...

Aπ' όλα έχει ο μπαξές. Ποιος είπε ότι τα ακροδεξιά κόμματα που ενισχύθηκαν στις Ευρωεκλογές είναι πανομοιότυπα ως προς τις θέσεις τους ή την προέλευσή τους; Αλλο πράγμα είναι ο ΛΑΟΣ, άλλο το ναζιστικό βρετανικό BNP και άλλο το αυστριακό Κόμμα Ελευθερίας. Ενδιαφέρουσα περίπτωση, αυτό το τελευταίο -το αυστριακό: Κάποτε υπήρξε μεσοαστικό κεντρώο κόμμα. Επί Χάιντερ μεταλλάχθηκε σε «αντικαθεστωτική» δύναμη διαμαρτυρίας, η οποία συνένωσε τον νεοφιλελευθερισμό με την ξενοφοβία, κερδίζοντας μάλιστα (το 1999) μεγάλο τμήμα της απογοητευμένης κοινωνικής βάσης των σοσιαλιστών.

Είπαμε, ο μπαξές διαθέτει ποικιλία αποχρώσεων μαύρου και φαιού. Προσέξατε, όμως, ότι από το πάρτι της κερδισμένης (στις Ευρωεκλογές) ακροδεξιάς απουσιάζει η εμβληματική φιγούρα του Λεπέν; Ο Λεπέν έπεσε και η εξήγηση είναι απλή: τι να τον κάνεις όταν έχεις τον Σαρκοζί που ενσωματώνει τόσα –και τόσο σημαντικά– στοιχεία «λεπενισμού»; Γιατί να υπάρχει ξεχωριστό ιταλικό ακροδεξιό κόμμα του Φίνι, όταν έχεις Μπερλουσκόνι; Γι' αυτό, άλλωστε, ο «καβαλιέρε» απορρόφησε στο δικό του κόμμα εκείνο του Φίνι. Ετσι τελικά λειτουργεί η άνοδος της Ακροδεξιάς –όποτε συντελείται– στην Ευρώπη: ως δρομέας-λαγός που παρασύρει προς τα δεξιότερα τη mainstream πολιτική σκηνή. Πιο δεξιά, αυταρχικά, ρατσιστικά...

Είναι βεβαίως εντυπωσιακό πώς ορισμένα πράγματα κρίνονται αναλόγως της υπογραφής που φέρουν στην... ούγια. Θυμάστε τι γινόταν στην Ευρώπη πριν από μία δεκαετία, όταν ο –μακαρίτης πλέον– ακροδεξιός Γεργκ Χάιντερ επρόκειτο να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνασπισμού; Χαμός! Καλλιτέχνες –όπως ο Λου Ριντ– ματαίωναν συναυλίες που είχαν προγραμματίσει στη Βιέννη. Παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κραύγαζαν. Στελέχη της Κεντροαριστεράς ούρλιαζαν για τον επικείμενο εκφασισμό της Αυστρίας. Δεν έλειπαν ακόμα και εξωφρενικές προτάσεις περί διεθνούς απομόνωσης της χώρας αυτής.

Στην Αυστρία, βεβαίως, όλα αυτά ενίσχυαν τον Χάιντερ, μια και τον εμφάνιζαν ως στόχο ενός ελάχιστα δημοφιλούς κατεστημένου -της «γραφειοκρατίας των Βρυξελλών». Το θέμα μας όμως, εν προκειμένω, δεν είναι αυτό. Ούτε η γρήγορη φθορά την οποία προκάλεσε στο Κόμμα της Ελευθερίας η συμμετοχή του στην κυβέρνηση συνασπισμού με την Κεντροδεξιά (2000). Θέμα μας είναι οι συγκρίσεις. Και η... ούγια.

Σήμερα στην Ιταλία κυβερνά ο Μπερλουσκόνι, παρέα με τους ακροδεξιούς. Ακούσατε κανένα «κιχ» στην Ευρώπη, όταν ο «καβαλιέρε» εξήγγειλε εναντίον των μεταναστών ρυθμίσεις χειρότερες και από τις... χειρότερες σκέψεις του Χάιντερ; Διότι εκτός από τα –α λα Μουσολίνι– μέτρα που (ανάμεσα σε τόσα άλλα) υποχρεώνουν τους γιατρούς να καταδίδουν λαθρομετανάστες ασθενείς, η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε –λέει– να διώξει από τα σχολεία όσους αλλοδαπούς μαθητές χρειάζεται ώστε να μη διαταράσσεται μία ανεκτή αναλογία: «καθαρόαιμοι» 70% - «μιάσματα» 30%. Σημειωτέον: στους αλλοδαπούς συμπεριλαμβάνονται και παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ιταλία και μιλούν ιταλικά.

Εν ολίγοις, δεν εξοβελίζονται μόνο όσοι (θεωρείται πως) «δύσκολα θα ενσωματωθούν και γι' αυτό θα αποτελούν απειλή και πηγή εγκληματικότητας», αλλά επιπλέον φέρουν τη στάμπα του παρείσακτου και οι γόνοι των ήδη ενσωματωμένων. Σας φαίνεται να έχει αυτό σχέση με την «ασφάλεια των πολιτών»; Καημένε Γεργκ... Εφυγες νωρίς και δεν μπορείς να τους ρωτήσεις: «Γιατί, ρε κερατάδες, με μένα είχατε φαγωθεί;».

Θα πείτε: «Μεσολάβησε μια δεκαετία». Σωστά. Στη διάρκειά της συνέβησαν πολλά. Και μόνο το γεγονός ότι έγινε κόλαση το Αφγανιστάν και «ίσωμα» κοτζάμ Ιράκ διαμόρφωσε επιπρόσθετες «καραβιές» προσφύγων. Η Ιταλία συμμετείχε στις δυνάμεις κατοχής του Ιράκ, αλλά –κατά τ' άλλα– ο «Χ» Ιρακινός που θα εντοπιστεί σε κάποια ιταλική πόλη προτού απελαθεί ίσως ακούσει το αυστηρό, ηθικοπλαστικό, ρητορικό ερώτημα: «Πώς τόλμησες και ήλθες απρόσκλητος;». Εμ δεν ήταν και τόσο απρόσκλητος...