Όταν σβήσουν τα φώτα…

Είναι στιγμές σαν κι αυτή που τα λόγια βγαίνουν δύσκολα. Και όταν βγαίνουν, σπάνια θα εκφράσουν αυτό που θα ήθελες να πεις στην πραγματικότητα. Όταν όμως σβήσουν τα φώτα, τότε θα μπορέσουμε όλοι να δούμε καθαρά. Όταν η απώλεια αρχίσει να εμφανίζεται σε πραγματικό χρόνο τότε το βάρος θα είναι δυσβάσταχτο.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου με το πραγματικό τους πρόσωπο και όχι με αυτό που όλοι μας φοράμε για να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητα. Και αυτό το πρόσωπο είναι μαγικό. Αυτό είναι που θα πρέπει να κρατήσουμε και να το θυμόμαστε συχνότερα.

Η απώλεια του Αντώνη στοιχίζει περισσότερο από όλους στην οικογένεια του. Όλοι εμείς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα επιστρέψουμε στις συνήθειες μας. Ας κρατήσουμε όμως κάπου μέσα μας και ας θυμόμαστε πιο συχνά να εκφράζουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους που πραγματικά το αξίζουν. Όχι δεν θα τσαλακωθεί η εικόνα μας.

Χαίρομαι πραγματικά που όταν πρωτοξεκίνησα να κάνω εκπομπές ήταν μαζί με τον Αντώνη, πέρυσι τέτοιον καιρο. Χαίρομαι και με τιμά αφάνταστα που μου έδωσε τις συμβουλές του. Είχαμε ένα κοινό σημείο. Την αγάπη μας για τη μουσική που ξεπερνούσε το γεγονός ότι δουλεύαμε σε αθλητικό ραδιόφωνο. «Καλά κάνεις, αφού σ’ αρέσει να το κάνεις έτσι, μην αλλάξεις» μου έλεγε.

Όταν τα φώτα σβήσουν η ανάμνηση του Αντώνη θα παραμείνει…. Γιατί ο Αντώνης ήθελε να μείνει. Είχε ακόμα πράγματα να κάνει, πολλά πράγματα… Και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον θυμόμαστε. Και έτσι θα είναι πάντα ανάμεσα μας…