Το «αξίωμα Κονσεϊσάο»

Αρκετοί ακόμα θα θυμούνται ότι ο Ανδρέας Βγενόπουλος άρχισε να εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του όταν ο Τζίγκερ είχε πει ότι θα περιμένει το τέλος των πλέι οφ, τις εκθέσεις του προπονητικού τιμ και του Κώστα Αντωνίου πριν συμφωνήσει για το ύψος του προπονητικού μπάτζετ. Αντίθετα, ο Βγενόπουλος επέμενε στην αρχική συμφωνία ότι το μπάτζετ έπρεπε να δηλωθεί μέχρι τα τέλη Απριλίου, ότι το τέλος των πλέι οφ θα ήταν πολύ αργά και θα επαναλαμβάνονταν τα περσινά λάθη των μεταγραφών στην τούρλα της πολυμετοχικότητας και ότι τα 25, 32, 35 εκατομμύρια που είχαν περισσέψει από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου έπρεπε να earmarked (που λέμε και στη γλώσσα της μπάλας) άμεσα για τις μεταγραφές. Ολοκληρώνοντας τη μεγαλύτερη παράγραφο της ζωής μου, σήμερα δεν έχετε την εντύπωση ότι πρόκειται για τον πιο ανούσιο καβγά στην ιστορία, από την εποχή που ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνων πλακωθήκανε για τη Χρυσηίδα και τη Βρισηίδα;

Για να γίνω σαφής, υπάρχει κάποια κίνηση που ο Αντωνίου θα έκανε διαφορετικά αν το μπάτζετ αντί για 25 εκατομμύρια είχε ανακοινωθεί στα 35 ή στα 15; Τις ίδιες περίπου πόρτες με τον Ολυμπιακό χτυπάει ο Αντωνίου, με τον δεύτερο να έχει μπάτζετ χοντρά ένα δεκάρικο. Ωραία, το μάθαμε με τα χρόνια ότι τον παίκτη δεν τον παίρνεις χωρίς παζάρι, αλλά κάποια στιγμή τον παίρνεις.

Και αν δεν πάρεις αυτόν, θα πάρεις τον διπλανό του ή τον παραδιπλανό του. Από τον Ανχελέρι μέχρι τον Πουιγκρενιέ, στον Παναθηναϊκό κάνουνε αυτό που κάνει κάθε ελληνική ομάδα. Ρωτάνε την τιμή, προσφέρουν το ένα τρίτο και σταυρώνουν τα δάχτυλά τους ότι η τιμή θα πέσει, ελπίζοντας ότι δεν θα φτάσουν στο «μη παρέκει». Τα τέλη του Ιουλίου. Οσο ισχύει αυτό που λένε οι πρόεδροι τον Αύγουστο, ότι η τιμή του παίκτη πέφτει αφού δεν βρέθηκε αγοραστής, ισχύει και το άλλο. Το «αξίωμα Κονσεϊσάο», που λέει ότι η τιμή ανεβαίνει αφού η ομάδα που πουλάει το καταλαβαίνει ότι ο αγοραστής καίγεται.

Και ένα τελευταίο ερώτημα σχετικά με τον Παναθηναϊκό. Ας πούμε ότι το μεταγραφικό μπάτζετ δεν εξαντλείται. Για την ακρίβεια, ας πούμε ότι μένει το μισό. Τι θα κάνει ο «Βγενό»; Θα ξαναμπεί στην ομάδα για να ζητήσει εξηγήσεις ή θα δεχτεί το αυτονόητο; Οτι δεν μπορείς να έχεις έλεγχο για το μάνατζμεντ μιας ομάδας όταν έχεις δηλώσει ότι μένεις ένας απλός κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας.


Πόσες φορές χρειάζεται να στείλεις τον Μπαρμπαλιά στη Χιλή για να κάνεις πρόταση στον Ντραγκουτίνοβιτς και τον Μαρέσκα της Πριμέρα, με τον «Ντράγκο» να βρίσκεται στο στόχαστρο του Ολυμπιακού από την εποχή του Σόλιντ; Πόσες μέρες χρειάζεται να μείνει στην Αργεντινή ο Ρότσα για να γίνει πρόταση στον Ολιβέιρα από την Μπέτις, που το όνομά του ήταν το πρώτο που είχε «παίξει» για μεταγραφή στον Παναθηναϊκό; Πόσα χρόνια θα πρέπει να διαπιστώνεται ότι η ΑΕΚ έχει πρόβλημα στα άκρα και η πρώτη μεταγραφή που θα ανακοινώνεται να είναι αναπληρωματικού τερματοφύλακα από τη Σερβία και πόσα χρόνια θα γίνονται οι επιλογές έχοντας ως πρώτο κριτήριο το όνομα του μάνατζερ και όχι την ανάγκη;

Σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ, που οι μεταγραφές του μπορεί να βγουν ή να μη βγουν, αλλά τουλάχιστον έχουν λογική, οι τρεις μεγάλες ομάδες της Αθήνας το τελευταίο πράγμα με το οποίο ασχολούνται είναι ποιους χρειάζεται να πάρουν. Στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό σκέφτονται ποια ονόματα θα φανούν γερές μεταγραφές και στην ΑΕΚ πώς θα ικανοποιήσουν τον Μπάγεβιτς, γνωρίζοντας ότι αν φύγει δεν θα μπορούν να δώσουν την ΠΑΕ ούτε τζάμπα.

Μια πρακτική που εξυπηρετεί το σήμερα, αλλά οι ομάδες την πληρώνουν στη διαδρομή. Γιατί το πιο εύκολο πράγμα στην Ελλάδα είναι να κάνεις τον Τύπο να το βουλώσει. Απλώς εφαρμόζεις ένα «Αμορόζο». Παίρνεις ένα όνομα που ο οπαδός το ξέρει, που θα μαζέψει κόσμο στο αεροδρόμιο και «να δω ποια κυρία θα τολμήσει να κάνει κριτική». Φυσικά, η ηλικία δεν είναι καταδικαστική για το μέλλον ενός ποδοσφαιριστή. Ομως για κάθε Ριβάλντο και Γκαμάρα, που ο κόσμος τους θυμάται επειδή απέδωσαν, υπάρχουν 10 Σινιόρι και Πάουλο Σέζαρ, που ο κόσμος τους έχει ξεχάσει, μια και ποτέ δεν έπαιξαν μπάλα. Επίσης, βοηθάει μια πρακτική.

Πέρυσι, όταν ο Μπακαγιόκο πήγε από τη Λάρισα στον ΠΑΟΚ, ήμουν από εκείνους που εκτιμούσαν ότι η μεταγραφή δεν είχε νόημα. Ο Μπακαγιόκο στη Λάρισα ταλαιπωρούσε την μπάλα, που του ανταπέδιδε την ταλαιπωρία. Για να βάλει γκολ χρειαζόταν να πείσει έναν αντίπαλο να κάνει τη σπόντα. Η εκτίμησή μου, λοιπόν, ότι δεν θα βοηθήσει τον ΠΑΟΚ ήταν λάθος. Μόνο που στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον. Αν γράφεις ότι όλες οι μεταγραφές μιας ομάδας είναι καλές, αυτές που βγαίνουν μάπα δεν μετράνε. Το έγραφες «για το καλό της ομάδας». Αν γράφεις για έναν παίκτη ότι δεν περιμένεις να πιάσει και αυτός τα καταφέρει, «τι έχεις να πεις τώρα που τον αμφισβήτησες;».

Επίσης, στην Ελλάδα στρατηγική είναι αυτό που ανακαλύπτουμε έπειτα από μία κίνηση. Στον Ολυμπιακό, για παράδειγμα, κάθε τρία χρόνια το πανίσχυρο Δ.Σ. αποφασίζει ότι θα πρέπει να δοθεί βάρος στις υποδομές. Τότε διώχνεται ο Εκάστοτε Κουμαριάς (από τούδε αναφερόμενος και ως ΕΚ) και στη θέση του προσλαμβάνεται ο Εκάστοτε Πιουβέλντε (φυσικά αποκαλούμενος ΕΠ). Μετά την πρόσληψη του ΕΠ ακολουθούν δημοσιεύματα Αντικειμενικών Ολυμπιακών Δημοσιογράφων (ΑΟΔ), που εξυμνούν την επιλογή του Προέδρου (Πρόεδρος) να ρίξει λεφτά στις ακαδημίες για να βγουν μικροί Ολυμπιακοί άσοι που θα συνεχίσουν την παράδοση των Ανδριανοπουλαίων, του Υφαντή, του Σιδέρη και του Νοβοσέλατς, που δεν βγήκε από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού, αλλά όπου και να τον βάλεις χωράει.

Υστερα από τρία χρόνια, μία από εκείνες τις μέρες που ο πρόεδρος έχει γυρίσει από τη Μύκονο και έχει ξεφτιλίσει το χρήμα, το μάτι του πέφτει σε έναν ξένο που βγαίνει από το λογιστήριο της Πλατείας Αλεξάνδρας. «Τι είναι αυτός;». «Ο ακούραστος προπονητής της ομάδας Νέων», του απαντάει αυτός που δουλεύει Λούβαρης. «Και ποιους παίκτες έχει βγάλει;», ρωτάει ο πρόεδρος. «Τρεις στην Εθνική Παίδων και δύο στην Εφήβων», λέει ο Λούβαρης. «Και πόσα παίρνει;», ξαναρωτάει ο πρόεδρος. «Διακόσια». «Πες του να μπει ξανά στο λογιστήριο και να δώσει πίσω την επιταγή. Πες του ότι θα του δώσουμε μία από το καινούργιο μπλοκ, που φέγγουνε στο σκοτάδι. Και όταν τη δώσει, ζήτα του και τα κλειδιά του αμαξιού που του δώσαμε. Και ρώτα τον με τρόπο αν έχει πληρώσει το νερό και το ρεύμα. Πες του ότι περάσανε ένα νέο νόμο που όποιος ξένος χρωστάει στη ΔΕΗ τον βάζουνε φυλακή. Α, και να μην το ξεχάσω. Εχει ακόμα τον ίδιο αριθμό κινητού ο Εκάστοτε Κουμαριάς;».

Για να φτάσουμε στο συμπέρασμα: η Ελλάδα είναι η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας (που έλεγε και το ποίημα), όχι μόνο λόγω του καιρού, αλλά και του χρόνου. Γιατί η πορτοκαλιά σε μια πενταετία έχει μεγαλώσει, ενώ η οξιά θέλει τον διπλό χρόνο, αλλά όταν η πορτοκαλιά συνεχίζει να μεγαλώνει, η οξιά έχει σταματήσει. Υπάρχουν οπαδοί που να έχουν την υπομονή και πρόεδροι που να πληρώνουν τον ΕΠ ένα κάρο λεφτά για να έχουν αποτελέσματα σε μια δεκαετία; Νομίζω όχι…


Γιατί ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο Φιλιππίδης όταν έγινε πρόεδρος στον Παναθηναϊκό ήταν να καταργήσει τις τάξεις των πιτσιρικάδων στις ακαδημίες της Παιανίας ως αντιοικονομικές. Και η ομάδα των κάτω των 21 του Νικολαΐδη μέσα σε τέσσερα χρόνια είχε τον Δέλλα, τον Λυμπερόπουλο και τον Ριβάλντο. Θέλουμε, δεν θέλουμε, αυτή είναι η Εκάστοτε Αλήθεια.