Το πρόβλημα μεγαλώνει...

Η Σαουδική Αραβία είναι το πλουσιότερο κράτος του μουσουλμανικού κόσμου και στηρίζει τα ισλαμικά κινήματα του πλανήτη. Υπάρχει περίπτωση μουσουλμάνος να μπει παράνομα στη Σαουδική Αραβία; Ούτε με ξύλινο παλτό... Οι Σαουδάραβες έχουν αποφασίσει σε έναν τρόπο ζωής, που οι γυναίκες τους θα κυκλοφορούν με τον φερετζέ, οι άντρες δεν θα πίνουν αλκοόλ, η πορνογραφία θα είναι έγκλημα και οι σεΐχηδες και σεϊχούδες θα ξεχαρμανιάζουν ξεσκιζόμενοι στο shopping therapy στα mall. Αν με ρωτήσεις αν θα ήθελα να μένω, η απάντηση είναι «στείλτε με τώρα στον Πύργο».

Αν όμως με ρωτήσεις αν μου πέφτει λόγος, η απάντηση θα είναι «ούτε κατά διάνοια». Δικό τους το μέρος, ό,τι θέλουν ας κάνουνε και αν πάω εκεί, το ξέρω. Ούτε Jack ούτε Corona. Επίσης, ξέρω ότι όχι σε πάρκο να κατασκηνώσω αλλά με μαγιό να κυκλοφορήσω, θα γνωρίσω τις διάσημες σαουδαραβικές μπουζούδες, που αν δεν έχεις λεφτά για φαΐ ή ανθρώπους να σου φέρουνε, τα τινάζεις από την πείνα. Ετσι, όμως, θέλουν να είναι το μέρος που μένουν. Από τη στιγμή που δεν επαναστατούν να αλλάξουν τους σεΐχηδες και μπορούν να το κρατάνε έτσι, μαγκιά τους και σε κανέναν δεν πέφτει λόγος. Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν άλλες μουσουλμανικές χώρες για να λύσουν το πρόβλημα. Οπως η Ελλάδα.

Στην Ολλανδία το πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα του Γκερντ Βίλντερς, με σημαία την αντίθεση στον ισλαμισμό, βγήκε δεύτερο στις εκλογές. Η θέση του Βίλντερς είναι ότι ο μουσουλμανισμός είναι η θρησκεία του μίσους, ότι οι 800.000 μουσουλμάνοι είναι απειλή στον τρόπο ζωής και ο κόσμος τον ακολούθησε. Φτάνουμε στο κομβικό σημείο. Αυτό που οι Σαουδάραβες αναγνωρίζουν ως δικαίωμά τους, τον αυτοπροσδιορισμό της πολιτιστικής τους ζωής, εμείς στην Ευρώπη δεν έχουμε το δικαίωμα; Ιδιαίτερα όταν το δικαίωμα μας έχει προκύψει δημοκρατικά, μια και οι νόμοι για τη μετανάστευση ψηφίζονται από τη Βουλή. Εκτός αν «η νομιμότητα δεν είναι αυτοσκοπός».

Παρακολουθούμε ένα πρόβλημα να μεγαλώνει. Η ζωή δεν είναι παραμύθι του Εμιρζά και ο μικρός Χασάν δεν θα παίξει με τη μικρή Μαρία. Ακόμα λιγότερο ο μικρός Γιώργος με τη μικρή Φάτιμα. Γιατί ο μικρός Χασάν μπορεί να δει το πιπί της μικρής Μαρίας, αλλά τον Γιωργάκη αποκλείεται να τον αφήσει ο μπαμπάς της Φάτιμα. Το μόνο που θα γίνει είναι Γιωργάκηδες, Μαρίες, Χασάν και Φάτιμες να γίνουν μαλλιά κουβάρια και να ψάχνουμε τον χρόνο που πρέπει το κράτος να είχε επέμβει, αλλά απουσίαζε.

Γεμίσαμε από σκυμένα κυβερνητικά καλσόν

Το συμπέρασμα είναι ότι οι Ευρωεκλογές είναι ένα γκάλοπ της εθνικής πολιτικής σκηνής με πολύ μεγάλο δείγμα. Ακόμα και ένας ψηφοφόρος μπορεί να καταλάβει ότι στις ευρωπαϊκές εκλογές ψηφίζει ένα κόμμα που θα στείλει αντιπρόσωπο, που θα ενταχθεί σε μια ομάδα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, που επηρεάζει τα ευρωπαϊκά δρώμενα, φτάνει να μην είναι σοβαρά. Δηλαδή, οι Οικολόγοι στείλανε έναν εκπρόσωπο που θα μπει στην ομάδα των 50+ υπόλοιπων Ευρωπαίων Οικολόγων που θα αποφασίζουν για πράγματα που δεν θα έχουν σχέση με την εθνική άμυνα, την οικονομία, την εξωτερική πολιτική και άλλες σοβαρές αποφάσεις που παίρνονται από τις εθνικές κυβερνήσεις, από τις συνόδους των πρωθυπουργών και των υπουργών και από τον διοικητικό μηχανισμό της Ενωσης.

Δηλαδή, η ψήφος σας μετράει πολύ. Φτάνει να συμφωνεί με ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μόνο για περιορισμένες και κατά κανόνα δευτερεύουσες αποφάσεις. Σε αυτή τη λογική ακούγεται σημαντική και η Βουλή των Εφήβων. Αλλά, dear all, σε επίπεδο εθνικού γκάλοπ οι Ευρωεκλογές μετράνε και παραμετράνε. Κυρίως στην έκφραση αποδοκιμασίας σε κόμμα. Ο φουκαράς ο Γεράσιμος Γιακουμάτος το ήξερε καλά ότι μετράνε, αλλά μπροστά στην κάμερα του Mega έπρεπε to bite the bullet –που λέμε και στη γλώσσα μας– και να βρει κάτι να πει. Ηρως στους ήρωες ο Γεράσιμος.
Ο τρόπος που μιλούσε ο Γιακουμάτος θύμιζε προπονητή του Ακράτητου στα μέσα της σεζόν.

«Ναι, το πήραμε το μήνυμα. Ναι, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Ναι, η ψήφος στο ΛΑΟΣ ήταν ψήφος διαμαρτυρίας». «Ναι, παίξαμε καλά, αλλά δεν εκμεταλλευτήκαμε τις ευκαιρίες. Ναι, η νίκη ήταν οδυνηρή, αλλά όλα δεν έχουν χαθεί. Ναι, υπάρχουν μαθηματικές ελπίδες για τη σωτηρία μας». Και ο πλάτανος κουνάει το κλαδί του για να απαντήσει στον χαιρετισμό. Αφού το «χαιρέτα μας τον πλάτανο» η Ν.Δ. το έχει πει προ πολλού.

Και τα κλαράκια του πλάτανου κουνηθήκανε ξανά όταν ο αγλαός Γεράσιμος έκανε πολιτική αυτοκριτική. Λέγοντας ότι η κυβέρνηση έχει κάνει λάθη, όπως «με τα 300 ευρώ αφορολόγητο που τα βάλαμε και έπειτα από ένα εξάμηνο τα ξαναβγάλαμε». Η λύση είναι απλή. Να τα ξαναβάλουν και οι επόμενες εκλογές ανήκουν στη Ν.Δ. Αλλά μέχρι να τα βάλουν, ας σκεφτούν τους λόγους που αρχικά ο λαός τούς εξέλεξε το 2004.

Η Ν.Δ. είχε βγει για να καθαρίσει τον τόπο από τους «νταβατζήδες» της εποχής του Σημίτη, όπως έλεγε ο ίδιος ο Καραμανλής. Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τις μάχες με τους νταβατζήδες γεμίσαμε από σκισμένα κυβερνητικά καλσόν. Αντί να κυνηγάει τους μιζαδόρους, η κυβέρνηση τους κυνηγάει για να τους ειδοποιήσει να την πουλέψουνε, όπως έκανε το Υπουργείο Εξωτερικών της Ντόρας με τον Χρήστο Καράβελα, ο οποίος μας άφησε σαν το «Πλοίο που το λέν' Σάντα Μαρία».

Στις υπόλοιπες εκλογικές εικόνες αυτή που μου έμεινε ήταν το τηλεοπτικό πέρασμα από το κεντρικό εκλογικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα. Αν σοφά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει βάλει κανόνες στις ομιλίες του Γιώργου Παπανδρέου, που δεν επιτρέπεται να μιλάει πάνω από μισάωρο, σε ρυθμό 14 λέξεις το λεπτό και χωρίς τετρασύλλαβες λέξεις για να μην τα μπλέκει, θα έπρεπε να βάλει κάποιους κανόνες και στους πανηγυρισμούς. Γιατί έτσι όπως ερχόταν η εικόνα με αυτούς τους λίγους που κουνούσαν σημαίες και χόρευαν στους δρόμους, ήταν περισσότερο εκφοβιστική από πανηγυρική. Ηταν «ο χορός της ελπίδας στην αιώνια μονιμότητα του δημοσίου» και τα μανάρια μου ήταν σε νεαρή ηλικία και θα τα πληρώνουμε για δεκαετίες.

Πάντως, ο «λαός αντέδρασε στη βία», που λένε και οι προοδευτικοί. Μόνο που δεν αντέδρασε στην κρατική βία, αλλά στη βία να του πηδάνε τη ζωή. Γιατί το ποσοστό του ΛΑΟΣ δεν ήρθε επειδή κάποιοι έγιναν «φασίστες και παττακοί» στο διάστημα που μεσολάβησε από τις εθνικές εκλογές, ούτε επειδή έγιναν ρατσιστές και ξενόφοβοι. Εγιναν γιατί δεν γουστάρουν να ζουν στον φόβο από την εγκληματικότητα, δεν γουστάρουν να βλέπουν τον τρόπο της ζωής τους να αλλάζει από μετανάστες που μπήκαν παράνομα στη χώρα, δεν γουστάρουν να νιώθουν σκηνικό για τα θέατρα ευαισθησίας των Φοίβων και των Νεφελών του Μετς. Εκτός αν νομίζουν ότι το μεγάλο πρόβλημα του Αγίου Παντελεήμονα είναι η μικρή πολυπολιτισμικότητα ή ότι είναι ευχάριστο να καρφώνεις στην πόρτα σου ταμπέλα «δεν υπάρχει μέσα τίποτα να κλέψετε» σε περισσότερες από μία γλώσσες ώστε οι λωποδύτες να το καταλαβαίνουν.