Τώρα η Ε.Ε. δεν ξέρει, δεν είδε…

«Λέμε καμιά σαχλαμάρα για να περνά η ώρα», είπε το λαγουδάκι στην αρκούδα -κατά το γνωστό ανέκδοτο. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, πάλι, μας έχει πρήξει στις αρλούμπες, όχι για να περνάει ευχάριστα η ώρα, αλλά για να περνάει αποτελεσματικότερα η γραμμή…

Να θυμηθούμε αξέχαστες, υπερφίαλες μπαρούφες; «Δημοκρατική λειτουργία», είπαν. Ναι, καλά. Από τότε (1992) που οι Δανοί απέρριψαν σε δημοψήφισμα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα, γεμίζεις κόλλες αναφοράς καταμετρώντας πόσες φορές υποχρεώθηκαν να ξαναψηφίσουν ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες «μαύρισαν» κάποιο θεσμικό θέσφατο της Ε.Ε.. Αφήστε κάποιες περιπτώσεις... βελούδινων νομικών πραξικοπημάτων για να παρακαμφθούν τέτοιου είδους ενοχλητικές ετυμηγορίες.

«Χάρη στην ΟΝΕ θα γίνει σύγκλιση μισθών», έταξαν στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες με τα χαμηλότερα εισοδήματα. Ετερο ψέμα: «Με την ΟΝΕ θα πέσουν οι τιμές των τροφίμων», υποσχέθηκαν στους κατοίκους του αναπτυγμένου ευρωπαϊκού Βορρά. Οργίαζε –σε Βορρά και Νότο- η κινδυνολογία: «Αν μείνεις εκτός ευρωζώνης, σε ρημάζουν οι οικονομικές αναταράξεις». Σήμερα, όμως, χώρες όπως Δανία, Νορβηγία και Σουηδία, που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη, έχουν πληγεί από την κρίση πολύ λιγότερο απ’ όσο Γερμανία και Γαλλία.

«Κοινοτική αλληλεγγύη», έλεγαν. Με την παρούσα κρίση, πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης περιήλθαν σε τραγική θέση. Τι ζήτησαν; Χρηματοδοτικές διευκολύνσεις, ώστε να γίνει με ομαλό τρόπο η αναχρηματοδότηση των δανείων των τραπεζών τους. Τι απάντησε η Γερμανία; Σε ελεύθερη απόδοση: «Αν δυσκολεύεστε, να κόψετε τον λαιμό σας μόνοι σας. Τραβάτε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που είναι δουλειά του. Εδώ, τώρα, είμαστε καθένας για την πάρτη του».

Εικάζω την ένσταση: «Ας πρόσεχαν οι Ανατολικοί». Μα πρόσεχαν. Πρόσεχαν να μην παρεκκλίνουν ρούπι από όσα τους έλεγε η Ε.Ε. να κάνουν. Ξέρετε, οι Βρυξέλες δεν είναι Μελισσανίδης που λέει «δεν βάζω λεφτά στην ΑΕΚ, διότι άλλοι φταίνε για το οικονομικό της αδιέξοδο». Η Ε.Ε. φταίει και πολύ μάλιστα για τα της Ανατολικής Ευρώπης. Πριν από όλα, «λύσσαξε» να εντάξει στους κόλπους της αυτές τις χώρες εσπευσμένα, μολονότι τα οικονομικά τους μεγέθη βοούσαν πως ήταν καταφανώς ανέτοιμες. Αλλά, βλέπετε, προείχαν οι ανάγκες της ευρωαμερικανικής διελκυστίνδας για την επιρροή στην Αν. Ευρώπη.

Τι έκανε κατόπιν η Ε.Ε.; Ενθάρρυνε τους ανατολικούς εταίρους να πλάσουν οικονομίες «ταχύτατα αναπτυσσόμενες» μεν, φούσκες δε. Βασισμένες στον τερατώδη δανεισμό. Ταυτοχρόνως ενθάρρυνε τις δυτικοευρωπαϊκές τράπεζες να δανείζουν ασταμάτητα στις χώρες αυτές. Στην Εσθονία δάνεισαν ποσά ίσα του… 146% του ΑΕΠ της χώρας. Στη Λετονία δάνεισαν το 120% του ΑΕΠ, στη Λιθουανία και την Ουγγαρία το 88%, στην Τσεχία το 86%, κ.λπ. Τώρα, όμως, που έσκασε η φούσκα, η Ε.Ε. δεν ξέρει, δεν είδε, δεν έμαθε…

Ποιος στην ευχή, λοιπόν, μπορεί να απορεί με τα πορίσματα των ερευνών που πιστοποιούν ότι το κύρος της Ε.Ε. φθίνει στις κοινωνίες των κρατών-μελών της; Μόνο κάτι φοβισμένοι εκτός τη βλέπουν σαν σανίδα σωτηρίας. Οι εντός μάλλον βρεγμένες σανίδες κραδαίνουν…