Πού βαδίζουμε, κύριοι;

Θυμάμαι το παλιό εκείνο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη που έλεγε ότι «τα 'φτιαξε ο Μηνάς με την Αννέτα, που τα 'χε με τον Δήμο τον τρελό, χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα και τα 'φτιαξε ξανά με τη Ζωζώ» κ.λπ. Αν δεν το θυμόσαστε ή δεν το ξέρετε, να το βρείτε οπωσδήποτε ή για να το ακούσετε για πρώτη φορά ή για να το ξαναθυμηθείτε. Ο τίτλος του είναι «Πού βαδίζουμε, κύριοι;» και θα μπορούσε να είναι ο ύμνος των φετινών μεταγραφών.

Οι πρώτες κινήσεις των ομάδων που πρωταγωνίστησαν στο φετινό πρωτάθλημα και που θα πρέπει να διεκδικήσουν και το επόμενο μου μοιάζουν ακατανόητες. Ελπίζω να έφταιγε η άνοιξη και τώρα που μπήκε το καλοκαίρι όλοι να σοβαρευτούν.

Ολυμπιακός

Είναι δεδομένο ότι ο Ανδρέας Νινιάδης έχει κάνει μια καλή προεργασία αποκτώντας γνώση ακόμα και δύσκολων αγορών, όπως αυτή της Βραζιλίας, και ότι ο Δημήτρης Θεοδωρίδης οργάνωσε και το σκάουτινγκ και το καθαρά επικοινωνιακό κομμάτι του Ολυμπιακού: σήμερα υπάρχει στην ομάδα κάποιος που μπορεί να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να μιλήσει με οποιονδήποτε μάνατζερ στον κόσμο, πείθοντάς τον ότι δεν εκπροσωπεί απλώς τον Ολυμπιακό, αλλά τον ίδιο τον Κόκκαλη. Η εντύπωση που είχα ήταν ότι ο Ολυμπιακός θα ξεκινούσε το μεταγραφικό παζάρι με κάτι θεαματικό, έναν νέο Ντιόγο ή έναν νέο Νταρμπισάιρ, δηλαδή κάποιον που θα ήταν αποτέλεσμα του διαρκούς σκάουτινγκ που γίνεται.

Αντιθέτως, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με τον Πάρντο και τον Ζαϊρί και ο επόμενος στόχος του είναι ο καλός Μπομπό, ο οποίος είχε προταθεί στον ΠΑΟ τον Δεκέμβρη από τους ίδιους μάνατζερ που τον δίνουν και στον Ολυμπιακό: οι Τούρκοι το να πάρουν 3 εκατ. ευρώ από έναν παίκτη του οποίου το συμβόλαιο λήγει του χρόνου ούτε μπορούσαν να το φανταστούν! Οι άλλοι στόχοι που διαβάζω μοιάζουν σαν περίληψη προηγουμένων: τον Εντμίλσον τον θέλανε πριν από τρία χρόνια, τον Ντραγκουντίνοβιτς κάθε καλοκαίρι, μόνο που έγινε ήδη 33 χρόνων. Πριν από λίγες μέρες έμαθα ότι ο Νινιάδης πήγε και είδε και τον Καντέ (!), ειδοποιημένος από τους ίδιους που τον πρότειναν και στον ΠΑΟ! Καλά, ρε παιδιά, και το σκάουτινγκ; Τι είναι τελικά το σκάουτινγκ; Δύο καφέδες στο «Ριτζ»;

ΠΑΟ

Σαν χθες διάβαζα ότι στη σύσκεψη των μετόχων του ΠΑΟ ο Ανδρέας Βγενόπουλος έλεγε ότι «ο κ. Αντωνίου και ο κ. Τεν Κάτε έχουν κάνει την προεργασία που πρέπει, ας τους δώσουμε τα χρήματα να υλοποιήσουν τον προγραμματισμό τους». Μάλιστα. Μόλις έφτασε η ώρα της εκτέλεσης του προγραμματισμού το μόνο που φάνηκε είναι ότι πάμε πάλι στα ψαχτά. Εφυγε ο Νίλσον και δημιουργήθηκε μια τρύπα από το πουθενά. Ερχεται ο Κατσουράνης. Καλός παίκτης, αλλά όταν υπάρχουν ο Μάτος, ο Σιμάο, ο Σίλβα και ίσως ο Τζιόλης, που επιστρέφει, απορώ τι χρειάζεται! Ο ΠΑΟ έψαχνε υποτίθεται τέσσερις παίκτες για να δώσουν στην ενδεκάδα του ποιότητα. Αν ο Κατσουράνης είναι ένας από αυτούς, τη συζήτηση για την έλλειψη ποιότητας βλέπω να την έχουμε στην ημερήσια διάταξη και τον επόμενο χειμώνα!

Υπάρχουν κι άλλα μυστήρια. Π.χ. το θέμα του Μπομπό: τον Δεκέμβριο ο ΠΑΟ τον ήθελε και του ζητούσαν 5 εκατ. ευρώ, τώρα τον πουλάνε με 3, αλλά ο Αντωνίου δεν ενδιαφέρεται! Γιατί; Αγνωστο! Οπως άγνωστο είναι το γιατί ο ΠΑΟ ψάχνει τερματοφύλακα όταν έχει τον Γκαλίνοβιτς και τον Τζόρβα, λες και δεν υπάρχουν άλλες, σοβαρότερες προτεραιότητες. Μου μοιάζει, πάντως, απίστευτο να έχει ο ΠΑΟ πιο πολλά λεφτά από την Αρσεναλ για μεταγραφές και να ξεκινάει ψάχνοντας ελεύθερους, όπως και το να έχει πέντε σκάουτερ και να ασχολείται με τον Κατσουράνη και τον Σεϊταρίδη, οι οποίοι δεν είναι κακοί παίκτες, αλλά αν χρειάζεται σκάουτινγκ για να τους εντοπίσεις, εγώ είμαι χότζας.

ΑΕΚ
Τουλάχιστον στην ΑΕΚ τα πράγματα είναι απλά: δεν υπάρχουν λεφτά. Κι επειδή δεν υπάρχουν μπορεί να γίνεται οτιδήποτε, π.χ. να μην έχεις ακραίους μπακ και οι προτεραιότητες να είναι ο Μάκος, δηλαδή ένα αμυντικό χαφ, ο Λεονάρντο, δηλαδή ένα χαφ-εξτρέμ, και κάνα δυο αναπληρωματικοί τερματοφύλακες! Με την ΑΕΚ θα περιμένω, πάντως, πολύ, διότι αντίθετα από τους άλλους δύο, έχει κάτι πολύ σημαντικό: χρόνο. Με τις υποχρεώσεις της στην Ευρώπη να ξεκινούν Αύγουστο, έχει πολύ καιρό για να βρει παίκτες. Αρκεί να λύσει το αίνιγμα «ποιος θα τους βρει;». Αν φύγει ο Μανωλάς και μείνουν όλα στον Μπάγεβιτς, είμαι περίεργος τι ομάδα θα προκύψει. Καλώς ή κακώς, από τον καιρό που ο Ντούσαν πήγαινε στη Λιβαδειά για να δει τον Γκώνια και διάλεγε τον Κασάπη πέρασαν πολλά χρόνια…

Αλλού
Παράξενα βλέπω να γίνονται κι αλλού. Ο ΠΑΟΚ έδιωξε τον πρώτο σκόρερ του, τον Μπακαγιόκο, και θέλει, λέει, να διώξει και τον Βερόν, αλλά κρατάει τον Γκαρσία, πιθανότατα για να κάνει νέο ρεκόρ αποβολών, όπως και τον Κονσεϊσάο, που θα στερεί χρόνο από τον Κουτσιανικούλη –ο οποίος με τον Σάντος κινδυνεύει να γίνει ο ακριβότερος αναπληρωματικός της ιστορίας του «Δικεφάλου του Βορρά»! Ο Αρης, που με τον Κόντη έχει έναν καλό γνώστη των αγορών, έδινε 100 χιλιάδες ευρώ για τον Μενδρινό και 700 χιλιάδες ευρώ για τον Κλέιτον! Η Λάρισα βγήκε Ευρώπη κι έχασε τον Σαρμιέντο, τον Κώτσιο, τον Φωτάκη και τον Ζουράφσκι! Μακάρι να βρει καλύτερους, αλλά δεν θα είναι εύκολο.

Βλέπω
Τι βλέπω εγώ; Τους πέντε-έξι μάνατζερ που υπάρχουν να προτείνουν σε όλους τους ίδιους παίκτες, που τους γυρνάνε γύρω γύρω. Μπομπό στον Ολυμπιακό, Μπομπό και στον ΠΑΟ, Καντέ στον έναν, Καντέ και στον άλλον, Νούνο Ασίζ στον ΠΑΟΚ, Νούνο Ασίζ και στην ΑΕΛ, Τσιρίλο στον ΠΑΟΚ, αλλά και στον Ηρακλή, στον Πανιώνιο, στα Γιάννενα. «Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα και τα 'φτιαξε ξανά με τη Ζωζώ κ.λπ.

Αυτοεξορίστηκε
Δεν πρόκειται να ψηφίσω στις Ευρωεκλογές –ίσως να μην ξαναψηφίσω ποτέ σε Ευρωεκλογές. Βρήκα απίστευτα συμβολικό το ότι μέσα σε αυτή τη φτωχότατη σε πολιτικό λόγο προεκλογική περίοδο έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ένας άνθρωπος που υπηρέτησε την ευρωπαϊκή Αριστερά και το Ευρωκοινοβούλιο, τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω και μάλιστα αρκετά μικρός. Η φυγή του ήταν κάτι σαν αυτοεξορία, σαν να διάλεξε να φύγει γυρίζοντας την πλάτη σε όλο αυτό το καρακατσουλιό που ζούμε τον τελευταίο καιρό, που δεν καταλαβαίνεις αν είναι πιο χυδαίο το σκηνικό των σκανδάλων ή η απόλυτη απαξίωση της ίδιας της διαδικασίας των Ευρωεκλογών από ανθρώπους που στην έννοια της Ευρώπης ελάχιστα πιστεύουν.

Ο Παπαγιαννάκης ήταν αριστερός και συγχρόνως Ευρωπαίος, πολιτικός, δηλαδή άνθρωπος των λύσεων, και συγχρόνως οραματιστής, δηλαδή άνθρωπος των ιδεών. Μιλούσε για την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας τον καιρό που η λαϊκίζουσα κεντροαριστερά φώναζε «έξω από την ΕΟΚ», στις εμφανίσεις του εξηγούσε γιατί μόνο εντός της κοινότητας μπορούσαμε να προκόψουμε και εξηγούσε τα οφέλη της συμμετοχής και τις αδυναμίες μας να εκμεταλλευτούμε τις προοπτικές: οι εμφανίσεις του δημιουργούσαν σκεπτόμενους ανθρώπους σε μια χώρα στην οποία η στόχευση όλων είναι η συνθηματολογία και ο φθηνός συναισθηματισμός.

Σε αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί, που πρέπει να ψηφίσουμε για τη Siemens ή με γνώμονα την απόλυτη άρνηση στο μέλλον, ο Παπαγιαννάκης δεν είχε θέση. Ετσι, σηκώθηκε κι έφυγε. Και μαζί του έφυγε σχεδόν όλη η Αριστερά των σοβαρών προτεραιοτήτων και έμειναν πίσω η δημαγωγία της μίρλας και η εργολαβία της γκρίνιας να διεκδικούν το δικαίωμα στην άρνηση. Χωρίς τον Παπαγιαννάκη οι Ευρωεκλογές έγιναν η πασαρέλα του κομματικού συνδικαλισμού. Η διαφορά μεταξύ αυτών που θέλουν να μας σώσουν κι αυτών που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν σωνόμαστε είναι ελάχιστη: η ιλαρότητα όλων προκαλεί μόνο θλίψη…

Αυτό είναι είδηση...

Ψάχνοντας
Εβλεπα τις φωτογραφίες από το γλέντι του Ροναλντίνιο στην Αθήνα και το κέφι του Αντώνη Ρέμου. Ο οποίος σήμερα θα τραγουδήσει στο opening party της Φόρμουλα 1 στην Κωνσταντινούπολη –μιλάμε για τιμή σπάνια σε Ελληνα τραγουδιστή. Και μετά διάβαζα για τα 20 εκατ. ευρώ που «δίνει» ο Ξενιάδης, για τον Κοβαλέφσκι, που μπορεί να μην ανανεώσει, για την προσφορά για τον Γκαρσία κ.λπ. Και σκεφτόμουν πως μερικοί άνθρωποι από τρέλα για μια ομάδα μπορεί πραγματικά να βάλουν στη ζωή τους μπελάδες, ενώ από πουθενά δεν προκύπτει ότι είχαν τέτοιους.
Είναι πραγματικά να απορείς. Φαίνεται ότι όταν ένας άνθρωπος δεν έχει προβλήματα πρέπει να πάει να μπλέξει με τον Ηρακλή…