Να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα

Σύμφωνα με τα ανεπίσημα -αλλά λίγο-πολύ ακριβή- στοιχεία που δημοσιεύτηκαν σε ξένη ιστοσελίδα, το Μαρούσι έκοψε 603 εισιτήρια στους έξι αγώνες που έδωσε στη φετινή διοργάνωση. Μέσος όρος εκατό, για μια ομάδα η οποία άγγιξε την πρόκρισή της στο Φάιναλ έιτ του Τορίνου, για μια ομάδα που προερχόταν από σεζόν θαυμάτων, για μια ομάδα που συνέχιζε την υψηλή της πτήση με μοναδικό όπλο την εργατικότητα και την επιμονή των στελεχών της. Εκατό εισιτήρια στο αχανές ΟΑΚΑ...

Οι περισσότεροι ουδέτεροι παρατηρητές αντιμετώπισαν την προχθεσινή ήττα του Αρη ως καταστροφή για το ελληνικό μπάσκετ. Στους τρεις δικούς του αγώνες στο EuroCup, ο ξεπεσμένος αυτοκράτωρ έκοψε συνολικά 7.000 εισιτήρια, με αντιπάλους την Μπνέι Χασαρόν, την Τουρκ Τέλεκομ και τον... Πανελλήνιο. Για να φτάσει στον ίδιο αριθμό, το Μαρούσι θα πρέπει να παίζει στην ίδια διοργάνωση δέκα χρόνια στη σειρά.

Τι δουλειά έχει το Μαρούσι στην Ευρωλίγκα;

Θα συγκεντρώσει μήπως χαρμανιασμένους φίλους του μπάσκετ, από αυτούς που αρνούνται να πατήσουν το πόδι τους στις ζούγκλες των βορείων και των νοτίων προαστίων; Θα δελεάσει οικογένειες και γυναικόπαιδα; Θα προσπαθήσει να πουλήσει (όχι νίκες, αλλά) ωραίο θέαμα και ευχάριστη ατμόσφαιρα; Μα, το ίδιο εγχείρημα προσπάθησε να στηρίξει την περίοδο που πέρασε ο Πανιώνιος, με παρομοίων προδιαγραφών ομάδα και ευρύτερη λαϊκή βάση. Το αποτέλεσμα έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον φιλόδοξο Ηλία Λιανό και τους συνεργάτες του: 2.500 θεατές σε πέντε αγώνες και 24η θέση στη σχετική λίστα. Αρέα αρέα, να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα.

Ο Αρης μάζευε 5.500 κόσμο στα σημαντικότερα παιχνίδια του στην Ευρωλίγκα του 2007-08. Ακόμα και στις χειρότερες εισπρακτικά βραδιές του, δεν έπεφτε κάτω από τους 2-3 χιλιάδες θεατές. Στο πρωτάθλημα της Α1 έκοψε φέτος 55.000 εισιτήρια.

Τι δουλειά έχει το Μαρούσι στην Ευρωλίγκα;

Κι όμως, φίλοι μου, εκεί είναι η θέση που αξίζει σε αυτή την ομάδα, έστω για επιβράβευση των προσπαθειών μιας συναπτής δεκαετίας. Της αξίζει, επειδή διδάσκει νοικοκυροσύνη, μεθοδικότητα, χρηστή διαχείριση και καίριες επιλογές σε ανθρώπινο δυναμικό. Ποντάρει εδώ και χρόνια σε καλούς Ελληνες παίκτες, προσλαμβάνει σοβαρούς και έμπειρους προπονητές, αναδεικνύει στελέχη σε όλα τα επίπεδα. Πέρυσι απέκλεισε τον Αρη με δύο νίκες στο Αλεξάνδρειο και έφερε τον Ολυμπιακό στο χείλος της καταστροφής. Φέτος επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για να μας μάθει ότι ο κεραυνός χτυπάει περισσότερες από μία φορές στο ίδιο σημείο. Απέναντί της παρατάχθηκε ένας αντίπαλος που αιωνίως μεγαλοπιάνεται αλλά συχνότατα κυνηγάει ανεμόμυλους. Το Μαρουσάκι κατάφερε στον Αρη άλλο ένα οδυνηρό μάθημα, ολόιδιο με το περσινό. Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως.

Ο Αρης θα βρει τον δρόμο του όταν προσελκύσει έμπειρους και παθιασμένους Ελληνες παίκτες όχι για να στελεχώνουν τον πάγκο του, αλλά για να μαζεύουν τα κάστανα όταν αυτά είναι πυρακτωμένα. Τα σαλόνια τα ξαναπάτησε με αξιώσεις όταν είχε στις τάξεις του Σιγάλα, Γιαννούλη και Καλαϊτζή. Χρειάζεται επίσης έναν Ελληνα προπονητή ικανό όχι μόνο να δώσει λύσεις στο παρκέ, αλλά και να συσπειρώσει γύρω του αθλητές, διοίκηση και κερκίδα. Οταν αντικατέστησε τον ακατάλληλο Χέρμπερτ με τον... ακόμα πιο ακατάλληλο Ματσόν έναντι πακτωλού χρημάτων, διέπραξε αυτοχειρία.

Υπό άλλες συνθήκες, ο Αρης θα μπορούσε να διεκδικήσει το «ελευθέρας» με το οποίο η Ευρωλίγκα θα συμπληρώσει (εάν προχωρήσει το σχέδιο Μπερτομέου) τα προκριματικά. Αλλά με τι κουράγιο να ξεκινήσει τέτοια εκστρατεία και με τι... θράσος να ζητήσει τετραπλή ελληνική εκπροσώπηση; Πιο εύκολο θα είναι να πειστεί ο Αρης Βωβός να πει στον Μπερτομέου το μεγάλο «όχι», όμοιο με εκείνο που κάποτε ξεστόμισε ο Ηρακλής το 2002! Τότε μάλιστα είχε προταθεί στο Μαρούσι το πόστο που χήρευε, αλλά ο Βωβός απάντησε «παρελθέτω»...