Ο Γκονζάλες των… Γάλλων!

Το τένις δεν διαφέρει και πάρα πολύ από το ποδόσφαιρο ως προς τις απαιτήσεις των τηλεθεατών αλλά και αυτών που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για πάνε στο γήπεδο και να παρακολουθήσουν έναν αγώνα.

Για όσους έχουν σοβαρές αντιρρήσεις, ας πούμε τουλάχιστον πως υπάρχει ένα κοινό στοιχείο. Το ζητούμενο είναι το θέαμα. Η μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με τη στάση των θεατών απέναντι στον αθλητή που υποστηρίζουν. Το ποδόσφαιρο μοιάζει με «αρένα» όπου κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, μοιάζει ευπρόσδεκτο μπροστά στον ιερό σκοπό, τη νίκη. Στο τένις η διαφορά έγκειται στο ότι η τελική επιλογή του κοινού όσον αφορά ποιον θα ενισχύσει βασίζεται στην προσφορά θεάματος και σε τίποτε άλλο. Γι' αυτό και η γνώμη του κοινού αλλάζει κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού.

Αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια με τον κόσμο του Ρολάν Γκαρός. Απορρίπτει τους βαρετούς, αδιαφορεί για τους διστακτικούς και επευφημεί τους θεαματικούς και τους τολμηρούς. Μπορεί ο Ρόμπιν Σόντερλινγκ να είναι, για την ώρα τουλάχιστον, το πρόσωπο των αγώνων, μια και σταμάτησε το αήττητο σερί του Ράφα Ναδάλ στο τουρνουά, μπορεί να ισοπέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες τον πιο φορμαρισμένο Νικολάι Νταβιντένκο των δύο τελευταίων χρόνων, αλλά οι Γάλλοι έχουν βάλει άλλον στην καρδιά τους. Τον Φερνάντο Γκονζάλες…

Ο Χιλιανός έγραψε ιστορία νικώντας τον Αντι Μάρεϊ. Εγινε ο πρώτος από την πατρίδα του που πέρασε στα ημιτελικά του παρισινού τουρνουά, αλλά ο λόγος που τον λατρεύει το κοινό είναι το απολύτως απρόβλεπτο παιχνίδι του.

Δεν έχει σε καμία περίπτωση τη μεθοδικότητα και τα ατσάλινα νεύρα του Ρότζερ Φέντερερ, δεν διαθέτει τη φυσική κατάσταση του Ναδάλ, ούτε το σερβίς του Αντι Ρόντικ και του Αντι Μάρεϊ, αλλά το ταμπεραμέντο του, η δυνατότητα να αλλάζει τον ρυθμό του ματς, το απολαυστικό του φόρχαντ, η εκρηκτικότητά του και η επιθετικότητά του συναρπάζουν.

Ακόμα και ο τρόπος που εκφράζει την απογοήτευσή του κλοτσώντας το μπαλάκι κι επιδεικνύοντας τις ικανότητές του ως πρώην ποδοσφαιριστής κάνει γκελ στον κόσμο, σίγουρα περισσότερο από τα νεύρα του Μαράτ Σάφιν, που ξεσπά στη ρακέτα του, ή την αντίστοιχη συμπεριφορά της 20χρονης Βικτόρια Αζαρένκα. Θα περίμενε κανείς ο κόσμος, λόγω της μικρής ηλικίας της, να είναι μαζί της. Κι όμως…

Ο Γκονζάλες μπορεί να μην έχει διάρκεια στο παιχνίδι του, σπαταλώντας τεράστια ενέργεια για να χτυπήσει τόσο δυνατά την μπάλα, αλλά το κάνει καλύτερα από τον καθένα αυτή τη στιγμή και το χαίρεται τόσο πολύ που έχεις την αίσθηση πως αδιαφορεί ακόμα και για το σκορ του αγώνα. Δεν έχει το καλύτερο σερβίς του κόσμου κι όμως ανεβαίνει όσο συχνά μπορεί στο φιλέ. Αδιαφορεί για τις αδυναμίες του μπάκχαντ του και προσπαθεί να χτυπήσει πιο δυνατά ακόμα κι απ' το φόρχαντ.

Πολύ απλά, δείχνει να το διασκεδάζει. Ο αθλητισμός, ακόμα κι ο επαγγελματικός, θα πρέπει να εμπεριέχει το στοιχείο της ευφορίας κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας. Αυτό είναι που περνάει περισσότερο στον κόσμο, που «μιλάει» στο κοινό. Ο Γκονζάλες το έχει και το μεταδίδει στους άλλους μ' έναν ξεχωριστό τρόπο. Και όσο το κάνει, το κοινό του Ρολάν Γκαρός θα είναι μαζί του. Μέχρι το τέλος…