Ο Σούλης, ο Αρης και οι άλλοι 298

Εγινε λοιπόν το θαύμα, αυτό που πέρυσι έμεινε στα αζήτητα για ένα άστοχο σουτ, για μερικά εκατοστά του μέτρου.

Τo Mαρούσι προκρίθηκε στην Ευρωλίγκα. Ναι, αλλά... μπορεί; Θέλει; Ακόμα και αν η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα είναι «ναι», το τοπίο παραμένει νεφελώδες. Κανένας δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι στη διοργάνωση. Αν προχωρήσει άμεσα το σχέδιο Μπερτομέου, που δεν το πολυβλέπω, το Μαρούσι θα αναγκαστεί να διεκδικήσει το «εισιτήριο» μέσα από προκριματικούς αγώνες. Ειδάλλως, περνάει το κατώφλι του σαλονιού σήμερα κιόλας.

Βάσει των δεδομένων που ίσχυαν μέχρι χθες το βράδυ, το γκρουπ των ομάδων που καλούνται (αν και εφόσον...) να παίξουν προκριματικά με έπαθλο δύο «εισιτήρια» απαρτίζεται από το Μαρούσι, μία από τις Αρμάνι Τζινς Μιλάνο και Βίρτους Μπολόνια (Ιταλία), μία από τις Νανσί, Ορλεάν και Λεμάν (Γαλλία), μία από τις Τσιμπόνα και Ζάνταρ (Κροατία), μία από τις Σαρλερουά και Μονς (Βέλγιο), την ουκρανική Αζοβμας, τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου και τη λετονική Βέντσπιλς.

Κυκλοφορεί και μία αδέσποτη κάρτα «ελευθέρας», αλλά το Μαρούσι δεν έχει καμία ελπίδα να την κερδίσει, μια και στο φετινό EuroCup τερμάτισε προτελευταίο σε συνολικό αριθμό εισιτηρίων με ουραγό τον Πανελλήνιο. Αν είχε τερματίσει 3ος ο Αρης, θα μπορούσε ίσως να διεκδικήσει τη «wild card». Αν τη ζητήσει ο Βωβός, οι Ισπανοί θα του κλείσουν το τηλέφωνο στα μούτρα. Εξίσου δύσκολη μοιάζει και η θέση του προέδρου του ΕΣΑΚΕ. Με τι κουράγιο να υποβάλει πια το βέτο του για τη συμμετοχή τρίτης ελληνικής ομάδας στην Ευρωλίγκα;

Ωστόσο, άξιζε την πρόκριση. Η σειρά των αγώνων ανάμεσα στον Αρη και το Μαρούσι έμοιαζε κατά κάποιον τρόπο με τους φετινούς τελικούς της Α1: η ανώτερη από τις δύο ομάδες ήταν όχι αυτή που ξεκίνησε με πλεονέκτημα έδρας, αλλά η «φιλοξενούμενη». Είχε στις τάξεις του πιο ποιοτικό υλικό, μεγαλύτερο βάθος στη δωδεκάδα του και δίχως αμφιβολία καλύτερο προπονητή. Οταν ο Αρης χρειάστηκε σταθερό χέρι στο κουμάντο, δεν βρήκε τέτοιο ούτε στον πάγκο ούτε στο παρκέ.

Ολες οι επιθέσεις του στο τελευταίο τετράλεπτο (μετά το 70-59) έγιναν στην τύχη, με τραγικό αποκορύφωμα την προτελευταία, την τόσο κρίσιμη. Ο Αργυρόπουλος σημάδεψε σίδερο σε αψυχολόγητο μακρινό σουτ, αλλά η καραμπόλα έστειλε την μπάλα στα χέρια του Κλαρκ, ο οποίος είχε στη διάθεσή του 25 δευτερόλεπτα για να οργανώσει τους συμπαίκτες του κατάλληλα ώστε να επιτευχθεί το νικητήριο καλάθι. Το σκορ ήταν ισόπαλο 71-71. Και τι έκανε ο αθεόφοβος Κίκι; Σηκώθηκε αμέσως για τρίποντο από τα 8 μέτρα!

Αν το έβαζε, θα μιλούσαμε είτε για ήρωα είτε για τρελό είτε και για τα δύο μαζί. Αλλά ο Κλαρκ αστόχησε, όπως αστόχησε και λίγο αργότερα, σε απονενοημένο λέι απ μπροστά στα 2,16 μ. του Γλυνιαδάκη. Στα τελευταία 4 λεπτά ο Αρης είχε 0/4 τρίποντα, 2/4 βολές και 2 λάθη, ενώ δεν σούταρε ούτε μισό δίποντο! Το μεθοδικό και ψύχραιμο Μαρούσι απάντησε με 3/4 σουτ εντός παιδιάς και 9/10 βολές μες στο ηφαίστειο, οπότε έκλεψε το βάζο με το μέλι.

Ναι, αλλά μπορεί; Θέλει; Για να το πάω και πιο μακριά: θα υπάρχει και του χρόνου Μαρούσι; Αν όχι, ας το ξεκαθαρίσει από νωρίς και ας στείλει τον δύστυχο Αρη και τους απογοητευμένους οπαδούς του στην Ευρωλίγκα.

Αυτή είναι η κατάντια του άλλοτε «αυτοκράτορα», να περιμένει ελεημοσύνη από τους 300, όχι του Λεωνίδα, αλλά του Αρη και του Σούλη...