Υπάρχουν και τα άλλα, τα αθώα...

Mετά το φινάλε των μπαρουτοκαπνισμένων τελικών της Α1, κάθε χρόνο, υποβάλλω εαυτόν στο απαραίτητο τεστ αρτιμέλειας. Είμαι σώος και αβλαβής; Εχω δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, δύο αυτιά; Είναι δέκα τα δάχτυλά μου; Βλέπω καλά, ακούω σωστά; Περπατάω κανονικά;

Για άλλη μια χρονιά η απάντηση στις ενδελεχείς και σχολαστικές εξετάσεις ήταν: «Ναι σε όλα». Ουφ, πέρασε λοιπόν και αυτό. Τη σκαπουλάραμε για άλλη μία χρονιά. Οι εχθροπραξίες ολοκληρώθηκαν δίχως να σκοτωθεί κανείς. Δεν είχαμε καν σοβαρούς τραυματισμούς ή ακρωτηριασμούς.

Θέμα τύχης, θα πείτε, αλλά η τύχη βοηθά τους περπατημένους. Ο νέος συνάδελφος θα νομίζει ότι οι τελικοί είναι παίξε-γέλασε, θα πάει στο γήπεδο ξένοιαστος χωρίς να σκεφτεί τι χρώματα περιέχει η φορεσιά του, θα γράψει και θα πει αυτά που πιστεύει, θα απαντήσει ευθαρσώς στα ερωτήματα που θα του απευθύνουν οι οπαδοί, θα φερθεί στο ΣΕΦ όπως ακριβώς φέρεται και στο ΟΑΚΑ.

Επειτα θα μετρήσει τα δάχτυλά του και θα τα βγάλει επτά. Θα μετρήσει τα μάτια του και θα ανακαλύψει ότι του λείπει ένα. Θα περάσει το χέρι από τα μαλλιά του και θα τα δει βαμμένα στο κόκκινο του αίματος. Και θα φύγει για το σπίτι του κυνηγημένος, αν όχι δαρμένος. Εφόσον περνά τέτοιο ζόρι ο δημοσιογράφος, καταλαβαίνετε τι τραβάνε ο μπασκετμπολίστας, ο προπονητής, ο διαιτητής.

Στον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, τον Τσίλντρες, τον Γιασικεβίτσιους, τον Βούισιτς, τον Ομπράντοβιτς, τον Γιαννάκη και τους υπόλοιπους αστέρες του παγκόσμιου μπάσκετ αξίζει ένα καλύτερο πρωτάθλημα, ένα πιο πολιτισμένο κοινό.

Φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για «υπέροχη ατμόσφαιρα, χωρίς παρατράγουδα» όταν αρχίζει και τελειώνει μια βραδιά σε γήπεδο (επαναλαμβάνω: σε γήπεδο) χωρίς να κινδυνεύσουν άμεσα ανθρώπινες ζωές. Οι κροτίδες δεν αξίζουν ούτε αστερίσκο στα ρεπορτάζ, δημοσιογράφων εθισμένων στο κλίμα τρομοκρατίας. Ο ποταμός της χυδαιότητας περνάει απολύτως απαρατήρητος, όταν βέβαια δεν επαινείται.

«Υπέροχος λαός», σου λέει ο άλλος. Ο λαός που ζει με το δόγμα «εμείς ή κανείς» θεωρεί τη δεύτερη θέση όνειδος και υποδέχεται τους ηττημένους με απειλές, κορνέδες και πτερόεντα αντικείμενα! «Εμείς ή κανείς». Μακάρι να υπήρχε η ισχυρή αρμόδια αρχή που για μια φορά θα αποφάσιζε «κανείς»! Προτιμότερο ένα πρωτάθλημα που διακόπτεται για λόγους ασφαλείας όλων των εμπλεκομένων, παρά ένα πρωτάθλημα που διέπεται από τους νόμους της ζούγκλας.

Ο χαρακτηρισμός «ζούγκλα» αδικεί τη ζούγκλα την πραγματική, με τα όμορφα ζωάκια της. Ναι, αυτά που θα μας έκαναν μια χαψιά αν καταλάβαιναν ότι χρησιμοποιούμε τον χαρακτηρισμό «ζώα» για να χαρακτηρίσουμε τους κακοποιούς των κερκίδων. Τα αληθινά ζώα είναι άγρια, αλλά αθώα.

Η απερίγραπτη ΕΡΤ άφησε απλήρωτους τους λογαριασμούς της και εκτός απροόπτου μας στερεί τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τους τελικούς του ΝΒΑ, αυτούς που μερικοί εξ ημών περιμέναμε για να ξελαμπικάρουμε και να καθαρίσουμε τον οργανισμό μας από τη βρομιά των 15 ημερών που προηγήθηκαν.

Η ίδια απερίγραπτη ΕΡΤ μάς προσφέρει (ελλείψει προγράμματος, προφανώς) ένα απρόσμενο δώρο, μεταφέροντας τις μεταδόσεις των τελικών του ισπανικού πρωταθλήματος από το συνδρομητικό Sport+ στην ελεύθερη ΕΤ1. Παρακολουθήστε τους για να καταλάβετε πόσες δεκαετίες πίσω μας έχει αφήσει η πολιτισμένη Ευρώπη. Επειτα, μελαγχολήστε ελεύθερα.