Γκέντσογλου και Μπάγεβιτς με όρους μπλουζ και ροκ…

Πόσο συνηθισμένο είναι ένας μουσικός να παραδέχεται –σε συνέντευξη– ότι ο ίδιος και η μπάντα του δεν έπαιξαν καλά το προηγούμενο βράδυ; Οχι πολύ. Η μνήμη μου συγκράτησε μια τέτοια στιγμή ειλικρίνειας. Επειδή όμως πέρασαν 27 χρόνια από τότε, δεν θυμάμαι εάν τη δήλωση την έκανε ο ίδιος ο μπλούσμαν Albert King ή κάποιος μουσικός του. Θυμάμαι απλώς ότι επρόκειτο για μια προβληματική συναυλία του στον Λυκαβηττό το 1992.

Εάν ο μουσικός μιλούσε για τα όποια παράπονα είχε (αν είχε) από τη δισκογραφική του εταιρεία ή από τους διοργανωτές συναυλιών, θα δικαιολογούσε κανείς τη συγκεκριμένη κακή βραδιά; Ασφαλώς όχι. Ετερον εκάτερον. Εάν, όμως, ο μουσικός ονομαζόταν Ντούσαν Μπάγεβιτς, την επομένη της συναυλίας θα συνέβαινε το εξής: στον ελληνικό Τύπο θα εμφανίζονταν ελάχιστα ψήγματα κριτικής για την κακή βραδιά και «κατεβατά» για τα γενικά παράπονα του καλλιτέχνη.

Ο Μπάγεβιτς καλά κάνει και ταρακουνάει τους μετόχους. Καλά κάνει και προειδοποιεί ότι η παρουσία του στον πάγκο της ΑΕΚ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αριστα πράττει, ζητώντας από τους δημοσιογράφους να τα βάλουν με τον ίδιο κι όχι με τον Γκέντσογλου, έστω κι αν αυτή η έκκληση απέχει αρκετά από την ανοιχτή παραδοχή του χονδροειδέστατου –και σημαντικού, στη ροή του αγώνα– λάθους του.

Εξοχα όλα αυτά, αλλά για να μη μιμηθούμε την αλεπού που αποκαλεί «αγουρίδες» όσα δεν φτάνει, η αναμέτρηση της Κυριακής είχε χαρακτηριστεί –ένθεν κακείθεν– άτυπος τελικός. Η διαχείριση του κρίσιμου αγώνα εκ μέρους του Μπάγεβιτς ήταν προβληματική κι αυτό δεν θα μπορούσαν να κρύψουν πενήντα κατάρες στον Θανόπουλο και τον Νοτιά, ούτε άλλες τόσες δεήσεις για την έλευση Μελισσανίδη.

Εχουν συζητηθεί διεξοδικά τόσο οι κραυγαλέες αδυναμίες (π.χ. στις πτέρυγες) όσο και τα καλά στοιχεία του φετινού ρόστερ της ΑΕΚ. Σε ανύποπτο χρόνο, όμως, είχαμε πει κάτι: πως όσο η άνοδος της ομάδας θα αποδεικνυόταν μικρότερη και ασταθέστερη εκείνης, την οποία διαλαλούσε ο μεσσιανισμός που περιβάλλει τον Ντούσαν, τόσο θα κινδύνευε να απαξιωθεί… αύτανδρο το «κιτρινόμαυρο» έμψυχο υλικό.

Αυτός ο κίνδυνος δείχνει να επανέρχεται. Αδικο. Εκτός αν κάποιος νομίζει, φερ' ειπείν, πως ο φετινός ΠΑΟ ήταν τέρας αμυντικής σταθερότητας ή ότι δεν θα ζήλευε τις εναλλακτικές λύσεις που διέθετε η ΑΕΚ στην επίθεση. Δεν ξέρω ποιος θα θεωρούσε κάτι τέτοιο. Διαπίστωσα απλώς ότι στο ντέρμπι της Κυριακής ο Παναθηναϊκός έκανε «μια χαψιά» την «Ενωση», κυρίως διότι ο δικός του προπονητής είχε ακτινογραφήσει πολύ καλύτερα το παιχνίδι.

Ο Μπάγεβιτς έχασε και τον τρίτο τελικό (έτσι δεν είπαμε ότι χαρακτηρίστηκε το ματς της Κυριακής;) σε δύο σεζόν. Για καμία εκ των τριών απωλειών δεν ήταν άμοιρος ευθυνών –κάθε άλλο. Ο καλός στρατιώτης –της ΑΕΚ– Ντούσαν δικαιούται να προειδοποιεί ότι θα αποχαιρετήσει, άδοντας το «We Salute You» των ACDC. Επειδή όμως ενίοτε χρειάζεται και η αυτοκριτική, υπάρχει και μια μπαλάντα που έγραψαν οι Stones προ επταετίας. Το «Losing My Touch». Είπαμε, ο Μπάγεβιτς καλά κάνει και ταρακουνάει τους τριγύρω. Ας θυμηθεί κάποια στιγμή να ταρακουνήσει και τον εαυτό του. Ωφέλιμο θα είναι.