Γραφει ο Μιχάλης Τσαπίδης
Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός δικαιούνταν τη συμμετοχή στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, με δεδομένο ότι τερμάτισε τρίτος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και... κρατούμενο την απαρέσκεια του προπονητή του στα πλέι οφ (αν δεν υπήρχαν αυτά, ίσως να 'χε φύγει ο Ολλανδός...). Στα έξτρα έξι ματς μάλλον έδειξε ότι το δικαιούται. Χωρίς «μάλλον» και επιφυλάξεις ή αμφιβολίες, αυτό που πέτυχε ο Παναθηναϊκός το δικαιούνταν ο Γιώργος Καραγκούνης. Οχι επειδή με τη χθεσινή προσωπική ενέργειά του έβαλε τον ΠΑΟ μπροστά στο σκορ ή, λίγο αργότερα, με την ασίστ στον Ρουκάβινα «κλείδωσε» το ματς υπέρ των «πρασίνων». Ο Καραγκούνης ήταν ο MVP του Παναθηναϊκού σε όλη τη σεζόν, παίζοντας άλλοτε εδώ άλλοτε εκεί: όπου υπήρχε ανάγκη από τον Τεν Κάτε. Ηταν ο καλύτερος παίκτης του ΠΑΟ και στην πορεία του στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο πρωτάθλημα.
Κατά τ' άλλα, μες στη γενικευμένη ευφορία που προκαλεί η στιγμή, ας μη λησμονεί κανείς στον ΠΑΟ πώς κύλησε η περίοδος 2008-2009. Οχι πώς κατέληξε, αλλά πώς κύλησε. Οι τίτλοι πήγαν στα χέρια του μεγαλύτερου ανταγωνιστή, δεν «βγήκαν» οι ακριβές μεταγραφές και η μπάλα που έπαιξε ήταν επιεικώς υποφερτή. Και φυσικά δεν συνιστά επιτυχία για τον Παναθηναϊκό η επικράτησή του στον χθεσινό «τελικό» του πρωταθλήματος, η οποία του εκχώρησε τα οφέλη της δεύτερης θέσης.
Σε τελική ανάλυση, σημασία δεν έχει πώς θα διαχειριστούν οι «πράσινοι» ό,τι κέρδισαν με το 2-0 στο ΟΑΚΑ, αλλά πώς θα ανασυγκροτηθούν και θα διεκδικήσουν του χρόνου τους εφικτούς στόχους, δηλαδή τους εγχώριους τίτλους. Διότι του χρόνου η ΑΕΚ προφανώς και θα είναι καλύτερη από τη φετινή και δεν θα παίζει κρίσιμα ματς με την πιτσιρικαρία στο αγωνιστικό τερέν (π.χ. Γκέντσογλου, Ντιούφ). Ενας ανταγωνιστής επιπλέον, συνεπώς, για τον Παναθηναϊκό, από τον οποίο λείπει πρωτίστως η κοινή λογική. Ελειψε από τον προπονητή του, από τις μεταγραφικές επιλογές του και, τέλος, από τους μετόχους του, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της χρονιάς υποδύθηκαν ένα ρόλο ασύμβατο με την ιδιότητά τους: των πρωταγωνιστών.