Η παράξενη συμμορία των κοντών του Πέπε

Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν απόλυτες συνταγές και για αυτό το συγκεκριμένο σπορ είναι όμορφο. Τα τελευταία χρόνια π.χ. είχε γίνει κτήμα όλων μας η βεβαιότητα ότι αυτά που κάνουν τη διαφορά είναι τα πνευμόνια, το τρέξιμο, η δύναμη, η αντοχή, η ταχύτητα –δηλαδή μια σειρά από σημαντικά πράγματα, που έβαλαν την τεχνική (ή ακόμα και τη στρατηγική) σε δεύτερη μοίρα. Κι όταν καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πλέον για να παίξεις ποδόσφαιρο πρέπει να είσαι το λιγότερο 1,80, ήρθε η φετινή συμμορία κοντών της Μπαρτσελόνα και τα πήρε όλα.

O ΜVP του τελικού της Ρώμης, ο πανταχού παρών Τσάβι, είναι δεν είναι 1,70. Στο επίσημο μπούλετ του ματς δηλώνει ότι είναι 68 κιλά: μου φάνηκε πολύ πιο αδύνατος. Ο Ινιέστα είναι πιο γεματούλης και λίγο πιο ψηλός: γύρω στο 1,73. Ο Ντάνιελ Αλβες, που καθόταν πίσω από τον πάγκο, η απόλυτη μισοριξιά: κάτω από 1,70 και ίσως ο πιο αδύνατος άνθρωπος που είδα ποτέ από τον καιρό που 'χα την τύχη να δω τον Γκεμπρεσελασιέ από κοντά! Αν ο Ντάνιελ Αλβες είναι πάνω από 55–56 κιλά, έχει τους βαρύτερους μυς του κόσμου.

Ο Μέσι, σύμφωνα με την ψιλοειρωνική και άστοχη δήλωση του Λίνεκερ, «είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου κάτω από 1,68». Ο Σιλβίνιο, που έκανε ένα υποδειγματικό ματς πάνω στο ταυρί που λέγεται Ρούνεϊ, δεν πρέπει να φτάνει το 1,75! Η Μπαρτσελόνα πρέπει να είναι η πιο κοντή ομάδα στον κόσμο που κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία χρόνια: επί του προκειμένου μια έρευνα θα είχε το ενδιαφέρον της.

Γρήγορους

Εχει όμως γρήγορους παίκτες, θα πει κάποιος. Γρήγορους κυνηγούς σίγουρα. Γρήγορους και με την μπάλα στα πόδια (ο Μέσι είναι σαν να αλλάζει ταχύτητες όταν βρίσκει χώρο να ξεχυθεί), αλλά κυρίως γρήγορους στα λίγα τετραγωνικά: ο Ετό κι ο Ανρί μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται αλλάζουν θέσεις κι αλίμονο αν δεν καλύπτεις σωστά χώρους και μπεις στον πειρασμό να τους αντιμετωπίσεις με μαν του μαν και βεντούζες!

Πέρα από τους κυνηγούς δύσκολα θα βρεις όμως άλλους γρήγορους. Για ένα «Σπίντι Γκονζάλες» Ντάνιελ Αλβες υπάρχουν ο Πουγιόλ που ανεβοκατεβαίνει σαν να τον τραβάει μηχανή τρένου που αγκομαχά, ο Μπούσκετς, που πρέπει να είναι εκεί που πρέπει πριν από την μπάλα, διαφορετικά δεν τη βλέπει, ο Τουρέ που είναι πιο γρήγορος με την μπάλα στα πόδια παρά χωρίς αυτή, ο Πικέ κι ο Αμπιντάλ -ψηλοί και δυνατοί σίγουρα, αλλά όχι ταχυκίνητοι και με τον Ντρογκμπά η δυσκολία τους είχε φανεί.

Στο θέμα της δύναμης που έχουν όλοι αυτοί δεν θέλω να κάνω την παραμικρή αναφορά: στον τελικό είχα την εντύπωση ότι ο Βίντιτς και ο Φέρντιναντ μπορούσαν σε καβγά να τους δείρουν όλους. Ισως το ίδιο να μπορούσε να κάνει κι ο Κάρικ και σίγουρα ο Τέβες, ο Μπερμπάτοφ, ο Αντερσον. Από σωματοδομή και σουλούπι μόνο ο Παρκ έμοιαζε παίκτης της Μπάρτσα: όχι τυχαία στο παράξενο αυτό ματς, ο Κορεάτης ήταν από τους καλύτερους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Γρήγορη

Η Μπάρτσα δεν έχει δεκαθλητές ούτε και πολλούς κατοστάρηδες. Κι όμως, είναι μια ανθεκτική ομάδα –τόσο ανθεκτική που άντεξε στο πρέσινγκ της Τσέλσι και στα δύο ματς– και κυρίως είναι μια γρήγορη ομάδα: μία από τις πιο γρήγορες που έχουμε δει ποτέ. Για δύο λόγους: επειδή κρατάει την μπάλα όσο μπορεί περισσότερο -με αποτέλεσμα να μην πιέζει για να την πάρει κι άρα να μη φαίνεται η έλλειψη όγκου των μέσων της- και διότι την μπάλα τη γυρίζει με ταχύτητα φωτός.

Στην πραγματικότητα η κυκλοφορία της μπάλας είναι τόσο εντυπωσιακή, που οι παίκτες της μοιάζουν στιγμές στιγμές ακίνητοι -όπως οι μεταλλικές βάσεις που χρησίμευαν για τις σπόντες της μπάλας στο παλιό φλίπερ. Το θυμόσαστε το φλίπερ; Η μπάλα πήγαινε με τα χίλια και χτυπούσε σε κολλημένες βάσεις: δεν έτρεχαν οι βάσεις, έτρεχε η μπάλα.

Τρέχουν

Το όμορφο σε αυτή την ομάδα του Γκουαρντιόλα είναι ότι, εξαιρουμένων των επιθετικών και ίσως των πλάγιων μπακ, οι υπόλοιποι που συμμετέχουν στο παιχνίδι κάνουν τα μέτρα τους στο γήπεδο χωρίς την μπάλα στα πόδια. Τρέχουν αρκετά, αλλά μόλις την ακουμπήσουν πρέπει να τη δώσουν: δεν την κουβαλάει κανείς.

Οι παίκτες δεν τοποθετούνται στο γήπεδο κι αρχίζουν να παίζουν τον αντίπαλο κορόιδο: βγαίνουν στην μπάλα, αλλά μόλις την πάρουν την πασάρουν με τη μεθοδικότητα του πλάνου τους. Με ρώταγε ένας φίλος με ποια προπόνηση αποκτάς αυτό το πράγμα.

Νομίζω με την απλούστερη. Παίζοντας πολύ με την μπάλα και κάνοντας πολλά διπλά, στα οποία επιτρέπεται σε όλους τους συμμετέχοντες μόνο ένα άγγιγμα. Στην προπόνηση της Τρίτης μία ώρα έπαιζαν έτσι: ζαλιζόσουν από το «φλιπεράκι». Το ίδιο που ζάλισε και τον Ράιαν Γκιγκς!

Κατοχή

Κατοχή μπάλας κάνουν οι ομάδες κυρίως όταν θέλουν να αμύνονται. Κάποτε ο μακαρίτης ο Νιλς Λίντχολμ, ο οποίος παρουσίαζε πάντα ομάδες που έκαναν κατοχή μπάλας με παίκτες που βρίσκονταν σε κοντινά διαστήματα, μου είχε πει ότι σε ένα καλοκαιρινό φιλικό ανάμεσα στη Ρόμα του και την Ιντερ στο «Σαν Σίρο», οι παίκτες του έκαναν τόσες πολλές οριζόντιες πάσες που μπήκε στο γήπεδο ένα ballboy, πήρε την μπάλα με τα χέρια από τον Μπρούνο Κόντι και μπήκε με αυτή στα δίχτυα! Είχε βαρεθεί να τους βλέπει να τη γυρνάνε αμυνόμενοι χωρίς να κάνουν ούτε σουτ…

Παραγωγή

Η κατοχή της μπάλας δεν είναι κάτι εύκολο, όταν πρέπει να συνδυαστεί με παραγωγικό ποδόσφαιρο. Το να κερδίζεις μέτρα με οριζόντιες πάσες ψάχνοντας τον ελεύθερο συμπαίκτη που κινείται στον χώρο είναι η δυσκολότερη από τις τέχνες του ποδοσφαίρου: η «ψιλοβελονιά» αυτή απαιτεί συγχρονισμό, γνώση της κίνησης του συμπαίκτη και κυρίως τεχνική.

Αυτό αναδείχτηκε στη Ρώμη: η τεχνική πληρότητα των «κοντών» του Πέπε, η ακρίβεια στην πάσα και το κοντρόλ τους. Ολοι αυτοί μπορούν να παίζουν μια χαρά μαζί, αλλά μόνο εκεί.

Νομίζω ότι αν ο Ινιέστα π.χ. ήταν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν θα φαινόταν τόσο, διότι οι προσωπικές ενέργειές του είναι λίγες: το λέω έπειτα από ένα ματς που κρίθηκε εν πολλοίς και από μια δική του εφόρμηση και μια κάθετη πάσα. Και τα δύο μπορούν να τα κάνουν κι άλλοι. Δεν είναι αυτός μοναδικός, ούτε σπάνιος: μοναδική είναι η Μπαρτσελόνα…

Διάγγελμα

Είναι τεράστια σαχλαμάρα η περίφημη «κουμπαριά» του Κύρου Βασσάρα με τον Θόδωρο Θεοδωρίδη, την οποία επικαλείται ως λόγο ο ΠΑΟ για να μη γίνει ο Σαλονικιός ρέφερι αρχιδιαιτητής. Αν υποθέσουμε ότι ο Θεοδωρίδης μπορεί να επηρεάζει τον Κύρο, τότε μπορεί να τον επηρεάζει όχι ως κουμπάρος του αλλά ως αξιωματούχος της ΟΥΕΦΑ.

Μόνο που με την ίδια ιδιότητα, αν ο Θ.Θ. επηρεάζει, μπορεί να επηρεάζει τον οποιοδήποτε αρχιδιαιτητή -εκτός αν ο Πατέρας πιστεύει ότι ο Βαρούχας π.χ. θα είναι ο ατρόμητος παναθηναϊκάρας που θα υπερασπιστεί την ΚΕΔ από τον εχθρό! Καλός, άγιος κι αδερφός ο Βαρούχας, αλλά ο Σάββας τον έκραξε πέρυσι και είπε επτά συγγνώμες, κάνοντας τηλεοπτικό διάγγελμα, μην το ξεχνάμε…