Καθημερινές ερωτήσεις

Η καθυστέρηση στις μεταγραφές προβάλλεται από τη διοίκηση της ΑΕΚ σαν δικαιολογημένη μέχρι να τελειώσουν τα πλέι οφ. Αλλά επειδή ορισμένα πράγματα είναι πολύ βολικά να λέγονται, αλλά πολύ παράλογα για να γίνονται, δεκτές μερικές ερωτήσεις.

Οι παίκτες, που το κλείσιμό τους αναβάλλεται μέχρι τη λήξη των πλέι οφ, είναι «πολλοί» ή «λίγοι» για τη δεύτερη ή τη τρίτη θέση; Για να το κάνω πενηνταράκια, αν η ΑΕΚ τερματίσει δεύτερη, ο Παπάζογλου, ο Λεονάρντο και ο Μάκος είναι «λίγοι» για τη διεκδίκηση της θέσης στους ομίλους ή αν τερματίσει τρίτη δεν υπάρχει λόγος να μπαίνει στο έξοδο εφόσον δεν διεκδικεί θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ; Επειδή το «ρε γαμώτο, θα τους παίρναμε αν...» μπορεί να λεχθεί έτσι ή αλλιώς, απαντήσεις δεκτές μόνο με διαρροές στις επόμενες δύο μέρες ή σε κλειστό φάκελο σε συμβολαιογραφικό γραφείο.

Δεύτερη ερώτηση. Στα σπίτια αν έχεις ένα τραπέζι αρχίζεις να αγοράζεις τις καρέκλες. Αν είσαι Κροίσος, αγοράζεις και δεύτερο και τρίτο τραπέζι και μετά παραγγέλνεις τις καρέκλες μαζεμένες. Οταν οι πρώτοι στόχοι είναι ένας τερματοφύλακας από τη Ρουμανία (ενώ υπάρχει ο Σάχα), ένας πλάγιος αριστερός μπροστινός (ενώ υπάρχουν ο Μαντούκα, ο Σκόκο και πρόταση για ανανέωση του συμβολαίου του Λαγού) και ένας αμυντικός χαφ (αμυντικά χαφ υπάρχουν από τον Ενσαλίβα και τον Καφέ μέχρι τον Πλιάτσικα και τον Γκέντσογλου), τι σημαίνει; Οτι υπάρχουν λεφτά για το περιττό ή ότι παίρνουμε ό,τι μας προτείνουν; Με την ΑΕΚ να είναι γυμνή στα πλάγια μπακ, εκτός του Παπάζογλου άλλο πλάγιο μπακ δεν έχει ακουστεί.

Τρίτη ερώτηση. Σωστά ο Κατσουράνης δεν φέρθηκε σπαθί και θα έπρεπε να σκεφτεί ότι το συμβόλαιό του, που λύθηκε προνομιακά, ήταν με την ΑΕΚ και όχι με τον Ντέμη. Αρα, αν υπάρχει υποχρέωση, τη χρωστάει στην ΑΕΚ. Αλλά αυτό είναι το ηθικό θέμα. Το πραγματικό είναι ότι αν υπάρχει μέτοχος της ΑΕΚ να βάζει ενάμισι εκατομμύριο ευρώ για να κάνει την πρόταση στην Μπενφίκα και να ξεμπροστιάσει τον Κατσουράνη, δεν θα μπορούσε να το κάνει 1,6 και να έδινε τα εκατό χιλιάρικα για τη μεταγραφή του Σάχα για να υπάρχει τερματοφύλακας; Επίσης, πόσο σοβαρά μπορεί να παίρνεται η θέση της ΑΕΚ σε θέματα διεθνούς ποδοσφαιρικού δικαίου, όταν μετά την περσινή εκδίκαση της υπόθεσης Βάλνερ στο CAS το δικαστήριο είχε πει ότι δεν υπάρχει καν λόγος να γίνει ένσταση και το γεγονός είχε προβληθεί ως επιτυχία;

Οσο για το τελευταίο, είναι δύσκολο να αποφευχθεί. Οταν μια ομάδα πλησιάζει παίκτη και το συμβόλαιο δεν κλείνει αμέσως, το μάνατζμεντ του παίκτη είναι επόμενο να το προβάλλει για να υπάρξει άλλη πρόταση. Είναι η περίπτωση του Γρηγόρη Μάκου. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός λέει ότι ο Μάκος δεν έκανε τη δήλωση ότι θέλει να παίξει για τον Μπάγεβιτς έτσι ή αλλιώς το ενδιαφέρον πρέπει να είναι σοβαρό.


Το να σε λένε «Μπελίντα» είναι παιχνιδάκι. Πόσες «Μπελίντες» ξέρετε; Καμία. Οπότε, όπως και η Δανάη, η Μπελίντα μπορούσε να λέει το μικρό όνομά της και να μη ρωτούν «τι είναι αυτό; Μοντέλο φορτηγάκι της FIAT;». Αλλά αυτά γίνονταν πριν από 60 χρόνια, όταν ακόμα και ο μπαρμπα–Γιάννης ο κανατάς το έπαιζε celebrity. Σήμερα, όμως, πόσοι τολμούν να χρησιμοποιούν μόνο το μικρό χωρίς να φοβούνται ότι θα τους περάσουν για άλλους; Ο Ρέμος έκανε μια προσπάθεια να κατοχυρώσει το «Αντώνης», αλλά χωρίς το «κέντρο» ή το «τραγούδι» μπορούσε να είναι από τον Σαμαρά μέχρι τον Νικοπολίδη.

Το «Νότης» πέρασε στα copyright, αλλά εκτός του Μαυρουδή άντε να βρεις Νότη. Και το «Ντέμης», επίσης, για τον Νικολαΐδη, αλλά εδώ δεν υπήρχε ούτε Μαυρουδής. Το «Διονύσης» ήταν μια χαρά για τον Σαββόπουλο μέχρι να εμφανιστεί ο Ελευθεράτος και επίσης το «Ιεροκλής» για τον Στολτίδη, αν δεν υπήρχε ο Μιχαηλίδης. Αξίωμα της ελάχιστης αποδοχής. Στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων για να κάνεις copyright στο μικρό σου όνομα πρέπει είσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι, το όνομά σου να το έχουν κάτω από 10.000 και από αυτούς οι μισοί να βλαστημάνε τον νονό τους. Εκτός...

Εκτός αν η φράση ξεκινάει με το «έλα, Δημήτρη...», το λέει ο Μπάμπης και το μικρό αφορά τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να κατοχυρώσει μικρό όνομα των εκατοντάδων χιλιάδων. Λογοτεχνική παρένθεση:

«Καράβι ανοίγει τα πανιά, την άγκυρα σηκώνει,
καραβοκύρης στέκεται κρατώντας το τιμόνι.
Καράβι στα ταξίδια σου θάβρεις λιμάνια χίλια,
θ' ακούσεις "καλώς όρισες" από χιλιάδες χείλια.
Μην τα πιστέψεις άπιαστες ευχές που αγέρας παίρνει
και τις σκορπά στον δρόμο του και δεν τις ξαναφέρνει.
Το μόνο "καλώς όρισες", τη μόνη ευχή που πιάνει,
θα την ακούσεις στο φτωχό του τόπου σου λιμάνι».

Από τη συλλογή «Τα παπαροτράγουδα» του Ιωάννη Πολέμη. Κλείνει η παρένθεση και δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι το καράβι με το όνομα «Δημήτρης» (σ.σ.: ψιλοκλοπή του υπογράφοντος από το «Με ένα πλοίο που το λέν' Σάντα Μαρία» του σερ «Μπιθί») που επέστρεφε στο μικρό λιμάνι που λέγεται Ελλάδα ήταν ο ένας και μοναδικός «Ελέ». Ο οποίος, όπως επιβαλλόταν, πρωτοακούστηκε πριν από την επιστροφή του στην εκπομπή του Μπάμπη Χριστόγλου.

Το «γεια σου, Μπάμπη» δεν μπορεί να συγκριθεί με το «μολών λαβέ» ή έστω με τους διαλόγους των Γκόγκα Δράκου και Μουσλή Γκιουλέκα στους «Σουλιώτες», αλλά το «άνδρας» δίνει βάρος στα λόγια και ο Ελευθερόπουλος έφυγε παιδί για να γυρίσει άνδρας. «Οχι, γυρίζω με το πλοίο». Ο Μπάμπης είχε ρωτήσει τον «Ελέ» αν θα γύριζε με το καράβι, μία ερώτηση τόσο άτοπη αν ρωτούσες τον Καρατζαφέρη αν θα μπει στην Αγιά Σοφιά καβάλα στο νέο παπί της KYMCO.

Με το πλοίο... Η εικόνα των ακτών της Ελλάδας να πλησιάζουν, τον «Ελέ» σκυμμένο στα ρέλια του καραβιού να χαμογελάει γλυκόπικρα, καθώς ένας γκριζοάσπρος γλάρος θα έμπαινε στα γαλαζοπράσινα νερά της Αιτωλοακαρνανίας –και ο Θεός να με βοηθήσει να ξεκολλήσω από τα διπλά ουσιαστικοεπίθετα προτού αρχίσω να γράφω σαν τον Φακό– ζωγραφιζόταν στα καντράν των ραδιοφώνων. Με το πλοίο... Μπάρι–Πάτρα και μετά στον Πειραιά, που ο «Ελέ» γεννήθηκε και μεγάλωσε και μετά εθνική, Λαμία, Λάρισα και έξω από τον πολύβουο δρόμο. Με το πλοίο να περνάει τα Τρίκαλα, την Καλαμπάκα και στο βάθος να αχνοφαίνονται τα Γιάννενα. Με το πλοίο όλη αυτή τη διαδρομή, που μόνο όσοι έχουν καταναλώσει περισσότερα διευρυντικά συνείδησης από εμένα στη δεκαετία του '70 μπορούν να φανταστούν.

Η συζήτηση του «Ελέ» με τον Μπάμπη συνεχίστηκε με τη γαλήνη δύο ανδρών που τον πρώτο τον κυνηγούσε ο Μπερμούδες και ο δεύτερος έχει βγάλει μισή εκατοντάδα χιλιάδες ανθρώπους που έχουν αλλάξει το όνομά τους με τον αριθμό μιας θύρας της ομάδας τους.

Μίλησαν για την ομάδα, μίλησαν για τις άλλες ομάδες που είχαν έρθει σε επαφή με τον Μητσάκο, μίλησαν για τον Μενδρινό, τον Ανδράλα, την κόρη του «Ελέ», τον Παράσχο, τη φοιτητική ζωή των Ιωαννίνων, τους Ιταλούς τερματοφύλακες. Μίλησαν για όλα και ευτυχώς όχι στην ίδια πρόταση. Και κάπου πίσω σαν μουρμουρητό ακουγόταν ο Πολέμης να ψιθυρίζει: «Το μόνο καλωσόρισες, τη μόνη ευχή που πιάνει, θα την ακούσεις στο φτωχό του τόπου σου λιμάνι».

Καταλαβαίνω το άγχος των οπαδών του ΠΑΣ και των τοπικών αρχών για το πώς υποδέχεται μία πόλη τον «Ελέ». Θα προσπαθήσω να βοηθήσω με μια αγγλική φράση «clear without being loud». Να είσαστε κλίαρ, αλλά όχι λάουντ. Επίσης, καλό γούστο, χωρίς όμως να πέφτουμε στην παγίδα του φολκλόρ. Τσίρο ναι, ρετσίνα ναι, αλλά αν τα κάνουμε και τα δύο μαζί, είμαστε για την Παπαρήγα. Και τέλος, με τον «Ελέ» δεν υπάρχει κάτι σαν «πολύ σινεφίλ». Και αν οι γνώσεις σας φτάνουν μόνο στο να μετρούν τον «Ράμπο» από το ένα μέχρι το έξι;


Τοτε μπλοφάρετε. Ρωτήστε τον: «Εχεις δει το "ο Τζούμπα και ο Μπλέτσας έχουν πεθάνει";». Οσοι θυμούνται το «ο Τζούμπα για τους δυνατούς, ο Μπλέτσας για τους γρήγορους», που έλεγε ο allenatore Nicolo για το ακαταμάχητο δίδυμο του ΠΑΣ, ξέρουν ότι αμφότεροι είναι μια χαρά. Αλλά τι Ρόζενκραντς και Γκίλντεστερν, τι Τζούμπα και Μπλέτσας, που λέμε κι εμείς οι σινεφίλ.