Δύο δίκια που πνίγονται στη μικροψυχία…

Οι πυγμάχοι Τζίγκερ και Βγενόπουλος αποσύρθηκαν στις γωνίες του «πράσινου» ρινγκ. Μάλλον έπεται νέος γύρος. Στον Ολυμπιακό ο Κόκκαλης γρονθοκοπεί… απόντες. Ανόμοιους, όμως. Αλλη περίπτωση ενσαρκώνει ο Ριβάλντο στα ποδοσφαιρικά γεράματα, άλλη ο Γιαννακόπουλος στην Μπόλτον, άλλη ο Βαλβέρδε.

Σε ποιο συμπέρασμα οδηγεί η επιχειρηματολογία Κόκκαλη; Οτι για τους Ελληνες ποδοσφαιριστές, των τιτλούχων συμπεριλαμβανομένων, όσο μετρούν μερικά επιπρόσθετα εγχώρια τρόπαια δεν αξίζει καμία εμπειρία σε κορυφαίο πρωτάθλημα. Τουρίστας χωρίς αιτία, λοιπόν, ο Γιαννακόπουλος; Εγώ απλώς θυμάμαι ότι από το δικό του «αντίο» μέχρι το «καλώς σας βρήκα» του Γκαλέτι η «ερυθρόλευκη» δεξιά πλευρά χώλαινε. Προς τι λοιπόν η προεδρική ειρωνεία εις βάρος του;

Ετερο συμπέρασμα: προπονητές που κατακτούν τίτλους στο χωριό (Ελλάδα) δεν έχουν λόγους να ατενίζουν πόλεις. Είναι σαν να λέμε, μεταφέροντας το εν λόγω δόγμα σε κατώτερα ποδοσφαιρικά διαζώματα, πως οι κόουτς των πρωταθλητών Μολδαβίας, Λουξεμβούργου ή Αζερμπαϊτζάν απαρνούνται μεγαλεία, εάν βρεθούν –οι ανόητοι– στον Αρη ή τον Πανιώνιο.

Επειδή, όμως, άλλη είναι –και ορθώς– η οπτική γωνία των ομάδων, προκάλεσε φυσιολογική δυσπεψία στον Ολυμπιακό το αίτημα του Βαλβέρδε να έχει το ελεύθερο της εσπευσμένης αναχώρησης. Αυτό είναι το πρώτο δίκιο του Κόκκαλη. Υπάρχει δεύτερο; Ναι: οφείλουμε να κρίνουμε τον Κετσπάγια βάσει της μελλοντικής δουλειάς του, ό,τι κι αν πιστεύουμε τώρα για τις προδιαγραφές του. Τι «χαντακώνει» τα δύο δίκια του προέδρου; Η διάθεσή του να ευτελίσει τους πάντες…

Διέκρινα πολλές από τις σκέψεις μου στο κείμενο του Μ. Τσόχου την περασμένη Τρίτη. Για τη λογική του «όλες οι ευθύνες στον προπονητή» (αποκλεισμός από Ανόρθωση), για τις προεδρικές ανακολουθίες στο θέμα των ακαδημιών και στο κεφάλαιο Ευρώπη, για την ευρωπαϊκή πορεία της Εσπανιόλ του Βαλβέρδε. Ποιες ακόμη αντιφάσεις να επισημάνεις; Τη μία στιγμή ο Κόκκαλης εξιστορεί πώς προσπάθησε να κρατήσει τον Βαλβέρδε και την άλλη λέει ότι «κανονικά θα έπρεπε» να τον είχε διώξει την επομένη του αποκλεισμού από την Ανόρθωση!

«Κανονικά», λοιπόν, αν ήταν αφεντικό της Αρσεναλ ο Κόκκαλης θα απέλυε τον Βενγκέρ το 1997; Εάν διοικούσε σήμερα την Ιντερ θα σκεφτόταν να διώξει τον Μουρίνιο; Εξηγούμαι: για να μειώσει τον Βαλβέρδε, ο Κόκκαλης γκρίνιαξε επειδή το Κύπελλο κατακτήθηκε στα πέναλτι. Ε, σκεφθείτε τον στη θέση του Μοράτι: με την ομάδα αποκλεισμένη από τη Σαμπντόρια στο Κύπελλο Ιταλίας και δίχως μακροημέρευση στο Τσάμπιονς Λιγκ σήκωνε ή όχι απόλυση ο οργανισμός του Ζοσέ;

Το πραγματικά ασήκωτο, πάντως, είναι να ειρωνεύεσαι έναν προπονητή επειδή αποχαιρέτησε συγκινημένος –όχι επιθετικός και συγχυσμένος, όπως ο Ριβάλντο. Τότε είναι που βυθίζεις τα όποια δίκια σου σε θάλασσα μικροψυχίας, η δε ανέλκυση αυτών φαντάζει ανέφικτη. Οι απολήξεις της ποδοσφαιρικής- διοικητικής λογικής Κόκκαλη μπορούν να εξηγήσουν τόσο την εγχώρια πολυετή κυριαρχία του Ολυμπιακού όσο και την αδυναμία του καλού να μετατραπεί σε καλύτερο.

Η μοχθηρία Κόκκαλη, όμως, είναι μια ξεχωριστή παράμετρος. Δεν δίνει, αλλά επιζητεί η ίδια εξήγηση. Εκτός αν ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ θεωρεί τόσο μεγάλο το ρίσκο της πρόσληψης Κετσπάγια, ώστε η ανησυχία του μετατρέπεται σε εκνευρισμό κι αυτός σε απόπειρα ισοπέδωσης των πάντων. Είναι, άραγε, αυτή η αιτία;