Η ΑΕΚ, μία εβδομάδα πριν τον Παναθηναϊκό

Στους 30 βαθμούς και για ένα ημίχρονο με 10 παίκτες, κανένας οπαδός δεν θα είχε την απαίτηση από τη Λάρισα να πάρει τη νίκη. Μια ψυχωμένη εμφάνιση θα ήταν αρκετή, στοιχείο που εξασφάλισε ο διαιτητής Καλόπουλος με μία από τις σταθερά αψυχολόγητες εμφανίσεις του. Να είναι δηλαδή καλά ο άνθρωπος που με την ικανότητά του να βάζει φωτιές ακόμα και σε μνημόσυνα μπορεί να εγγυηθεί ότι στα ματς που σφυρίζει τα αίματα θα ανάψουν. Αφαιρουμένων πάντως των διαιτητών Καλόπουλου και Παμπορίδη –με την ελπίδα την επόμενη χρονιά να αφαιρεθούν από τον Κύρο Βασσάρα οριστικά από τους αγωνιστικούς χώρους– το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι η τελευταία εμφάνιση των παικτών της ΑΕΚ για την οποία ακόμα βγάζουμε συμπεράσματα μια εβδομάδα πριν από το ματς με τον Παναθηναϊκό.

«Επανάληψις πάσα αρχή μαθήσεως» που λέγανε και οι μουχλοδάσκαλοι της εποχής μου και ο Κουτρομάνος παίζε, παίζε την έμαθε τη ρημάδα τη θέση του δεξιού μπακ. Αυτό είναι το καλό νέο. Το κακό είναι ότι αυτή μοιάζει να είναι και οροφή της απόδοσής του με ένα περίεργο στοιχείο. Εχει καλύτερο ξεπέταγμα όταν βγαίνει μπροστά παρά όταν αντίπαλος του πάρει την πλάτη. Ενα θανάσιμο ελάττωμα για ακραίο αμυντικό. Το οποίο καλύπτεται αρκετά όταν από την πλευρά του Κουτρομάνου παίζει ο Περπαρίμ Χετεμάι.

Ο οποίος έχει την ψυχοσύνθεση του κόφτη και κυνηγάει τον αντίπαλο όταν του ξεφύγει στη γραμμή και το ταμπεραμέντο του μπουκαδόρου σε συνδυασμό με την αντοχή, όπως φαίνεται σε μια από τις τελευταίες φάσεις του ματς που τρέχοντας με την μπάλα κάνει τους αντίπαλους να εγκαταλείπουν την προσπάθεια να τον πιάσουν. Αν ο Χετεμάι έχει ένα ελάττωμα, αυτό είναι η ανυπαρξία σέντρας, στοιχείο που επηρεάζει και την απόδοση του Μπλάνκο. Τέλος από τους δεκαοκταδάτους, αλλά όχι βασικούς ακόμα μια φορά αποδείχτηκε πόσο αμαρτία ήταν που παραμερίστηκε ο Πελετιέρι. Η ΑΕΚ μπορεί να μην έχει λεφτά να τον κρατήσει, αλλά είναι άδικο ένας παίκτης να μην έχει πάρει τα παιχνίδια που δικαιούται επειδή η ομάδα του ξέμεινε από λεφτά.

Τελευταία παρατήρηση πριν από το ματς με τον Παναθηναϊκό είναι ότι ο Μπάγεβιτς δεν έχασε την ικανότητα «της παλαβής» που πάντα είχε. Οχι μόνο έκανε «την παλαβή» στη σκηνή που ο Ενσαλίβα outshiting τον Γεωργαμλή, αλλά μοιάζει να αποφεύγει την επαφή με κάθε παίκτη που κάνει αλλαγή μπας και πέσει στην ανάποδη. Μια τακτική που εφάρμοζε στην ΑΕΚ στην πρώτη θητεία του, έχοντας την υπομονή του γαϊδουριού αλλά και τη μνήμη του ελέφαντα, όπως ανακάλυπταν πριν από την προετοιμασία οι παίκτες που τον είχαν εκμεταλλευθεί όταν είχε την ανάγκη τους. Φτάνει βέβαια στην ΑΕΚ να υπάρξει χρήμα το καλοκαίρι ώστε αυτοί που σήμερα κάνουν μαγκιές να μπορούν να αντικατασταθούν.