Το πνεύμα στο «καλό και το 0-0», η σαρξ αδύναμη...

Οταν κατορθώσουμε να αποσαφηνίσουμε τις άφθονες διαφορετικές ερμηνείες των εννοιών «σοσιαλισμός» και «βαρβαρότητα», πρέπει να ασχοληθούμε με τον -εξίσου απροσδιόριστο- όρο «δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο». Θα ήταν 100% άδικο να βρεθεί η ΑΕΚ πίσω στο σκορ, εξαιτίας του -επιεικώς «τραβηγμένου»- πέναλτι που καταλόγισε ο διαιτητής Καλόπουλος. Εάν, όμως, η ΑΕΚ καιγόταν στο χθεσινό παιχνίδι της με τη φωτιά, θα μιλούσαμε για ποδοσφαιρική αδικία; Κάθε άλλο -απλώς η ίδια θα αδικούσε τη συνολική προσπάθειά της στα πλέι οφ. Ουδείς άλλος θα της έφταιγε.

Οταν το πνεύμα μένει προσκολλημένο στο αξίωμα «και η ισοπαλία καλή είναι», η σαρξ γίνεται αδύναμη. Εξαιρουμένου του πέναλτι, η χθεσινή χλομή ΑΕΚ κινδύνευσε άμεσα να βρεθεί πίσω στο σκορ στο 39' (μεγάλη διπλή ευκαιρία της ΑΕΛ με Σαρμιέντο και Γιαννακόπουλο) και στο 72' (Πάρα). Αν το... κακό έβρισκε τους φιλοξενούμενους στο 72', τα πράγματα θα ήταν δύσκολα γι' αυτούς.

Στην επανάληψη, δηλαδή στο χρονικό διάστημα της αριθμητικής υπεροχής της, η ΑΕΚ δημιούργησε δύο μόνο σημαντικές ευκαιρίες (Χετεμάι 69', Αλεξόπουλος 90'). Το παιχνίδι της πρόδιδε έκδηλη αμηχανία, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Οσο για τη Λάρισα, το πάγιο συμπέρασμα πως είναι μια ομάδα που ξέρει να αναπτύσσεται όμορφα επιδέχεται και συμπλήρωμα: έστω και με 3-4 «ρεζέρβες» στη βασική σύνθεση.