Πόκα, τσάντα και κοπάνα

Eπειδή πολύς κόσμος αποκαλεί τον τελευταίο καιρό τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, Νίκο Πατέρα, «ειρηνοποιό», εμένα το μυαλό μου τελευταία κάνει κάτι μυστήριους, κινηματο-γραφικούς συνειρμούς. Θυμήθηκα λοιπόν την ταινία «Ο ειρηνοποιός», που ο σωσίας του Αντώνη, ο Τζορτζ Κλούνεϊ, έχοντας δίπλα του τη γυναίκα που πρέπει να έρχεται σε οργασμό μόνο όταν έχει τσουνάμι στην μπανιέρα της, τη Νικόλ Κίντμαν, αφοπλίζει μια πυρηνική βόμβα στην καρδιά της Αμερικής, φυσικά δύο δευτερόλεπτα πριν από το μπουμ.

Επειδή θα ήταν λίγο αντιεμπορικό να λέγεται η ταινία «Ο πυροτεχνουργός» ή «Αυτός που τρώει τα πλαστικά εκρηκτικά για πρωινό αντί για κορν φλέικς», έδωσαν έναν τίτλο που -και καλά- κρύβει συμβολισμούς: ο παραλογισμός της τυφλής βίας, η τρομοκρατία που απειλεί τις ζωές των αθώων κι ο γοητευτικός πράκτορας (κάπως έτσι είναι όλοι, αν αναλογιστούμε τον αρρενωπό Σάββα Καλεντερίδη) ο οποίος σώζει τον κόσμο. Παπαριές καμαρωτές με άλλα λόγια, μόνο που στον Παναθηναϊκό ο λιγότερο φωτογενής και σίγουρα λιγότερο εκπαιδευμένος να διαλέγει μεταξύ πράσινου και κόκκινου καλωδίου Νίκος Πατέρας δεν απενεργοποίησε τη βόμβα που του έλαχε έξω απ’ την πόρτα του. Απλως ανέβαλε το μπουμ, ελπίζοντας ότι ο χρόνος που κέρδισε θα του επιτρέψει να μάθει ποιο καλώδιο κόβεις πρώτο και ποιο αγνοείς επιδεικτικά, σαν τη μαύρη μπάλα στο αμερικανικό μπιλιάρδο.

Εντελώς τυχαία -φαντάζομαι- την Πέμπτη, τη μέρα του Δ.Σ. που άλλαξε για πάντα τον ρουν του ποδοσφαίρου, την «ημέρα ειρήνης» την ίδια, το Mega είχε προγραμματίσει να προβάλει μία από τις πιο σπουδαίες πολεμικές ταινίες όλων των εποχών: το «Μαύρο Γεράκι, η κατάρριψη» ή πιο σωστά «Black Hawk Down». Ολα λοιπόν ξεκινούν από μια επιχείρηση των Αμερικανών στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, Μογκαντίσου, για να απαγάγουν κάτι πρωτοπαλίκαρα του στρατηγού Αϊντίντ.

Ξέρετε πώς ονομάστηκε η επιχείρηση; «Ειρήνη». Φαντάζεστε τι κατάληξη είχε: να γίνει ολόκληρη η πόλη ένα τεράστιο πεδίο μάχης με τα RPG να δίνουν το σύνθημα, καπνούς από καμένα λάστιχα να φτιάχνουν ατμόσφαιρα, ελικόπτερα να πέφτουν σαν μύγες, άμαχους να πεθαίνουν και τη δύναμη «Delta» να δείχνει πώς ακριβώς το τρίβουν το πιπέρι. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα της παγκόσμιας ιστορίας έγιναν στο όνομα της ειρήνης.

Πέραν του να σας αποκαλύψω τις σινεφίλ μου αρετές, αυτό που θέλω να καταδείξω είναι η σύνδεση ανάμεσα στο σινεμά και τα τεκταινόμενα στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό. Μιλάμε για μια μάχη απ’ αυτές που είναι καταδικασμένες να έχουν μόνο χαμένους και κανένα νικητή. Εκρήξεις, βόμβες, εμφύλιος σπαραγμός, πρωτοπαλίκαρα και δευτεροπαλίκαρα, διαμεσολαβητές, ανθρωπιστική βοήθεια, κυανόκρανοι, συμμαχίες κάτω απ’ το τραπέζι.

Μόνο που το πρωταγωνιστικό καστ μετράει μείον έναν από το βράδυ της Πέμπτης. Ο Τζίγκερ αποχώρησε -πιθανότατα η «ευχή» του οπαδού να πάρει μαζί του και τον Γιάννη Γκούμα θα υλοποιηθεί- και μαζί του ουσιαστικά αποχωρεί παραμένοντας μια ολόκληρη εποχή. Ή παραμένει αποχωρώντας. Διότι μπορεί να μην παρίσταται πλέον στα Δ.Σ. (όπως το πάνε βέβαια στο τέλος θα μείνει μόνο ένας, σαν τον Χαϊλάντερ), αλλά παραμένει ο μεγαλομέτοχος της ομάδας. Ο βασικός παίκτης.

Από τη μια είναι σαν να λέει «βαρέθηκα να με χρεώνετε για κάθε στραβό στην ομάδα, παρ' όλο που άνοιξα τις πόρτες για να μπείτε μέσα, οπότε παίξτε πόκα χωρίς εμένα», αλλά από την άλλη «εγώ έχω τα κλειδιά της λέσχης κι όποιος θέλει να ρίξουμε λεφτά για καινούργιες τσόχες, πρέπει να με πείσει να δώσω το Ο.Κ.». Ουσιαστικά είναι «εντός, εκτός και επί τα αυτά», περίπου όπως κι ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Πρακτικά απέχει του ξεκατινιάσματος, όχι όμως και των εξόδων. Με τον βασικό αμφισβητία του Τεν Κάτε λοιπόν να αυτοπεριθωριοποιείται, ο κόουτς παρέα με τον Κώστα Αντωνίου θα έχουν ακόμα μια ευκαιρία. Χωρίς άλλοθι και δικαιολογίες αυτή τη φορά. Κι έφτασε και το τέλος Μαΐου, κύριοι, και κάτι περιμένουμε -και δεν είναι ο Ιούνιος.