Eλληνορθόδοξα, ελληνοποδοσφαιρικά

To μαρκάρισμα του Γιασικεβίτσιους στον Παπαλουκά ήταν σύννομο. Δεν προηγήθηκαν βήματα. Στη φάση που σφυρίχτηκε το 5ο φάουλ του Μπουρούση υπήρχε παράβαση.

Φάουλ υπάρχει όταν σφυρίζει φάουλ ο διαιτητής. Βήματα έχουμε όταν σφυρίζουν βήματα οι διαιτητές. Οταν δεν ακούγεται σφύριγμα, δεν υπάρχει παράβαση. Τα πράγματα είναι απλά.

Από αυτήν εδώ τη στήλη δεν πρόκειται να διαβάσετε αναθέματα για τους «γκρίζους», ούτε αναλύσεις για την ορθότητα των αποφάσεών τους. Οπωσδήποτε αποκλείεται να ανοίξω κουβέντα για παράγκες και άλλα ελληνορθόδοξα, ελληνοποδοσφαιρικά.

Η θέση μου είναι η εξής: η διαιτητολαγνεία δεν είναι προϊόν της δήθεν κακής απόδοσης των διαιτητών, αλλά της κακοπιστίας που βασιλεύει στο στερέωμα και αναπαράγεται από τα ΜΜΕ, ειδικά τα «χρωματισμένα», αλλά όχι μόνο αυτά. Κάθε συζήτηση για τη διαιτησία σφηνώνει στα μυαλά την υπόνοια και την υποψία ότι τα λάθη είναι εσκεμμένα. Εγώ πιστεύω ότι είναι ανθρώπινα και θα το πιστεύω μέχρι να βρω αποδείξεις υπέρ του αντιθέτου.

Το χαριστικό σφύριγμα που κερδίζει ο «μεγάλος» το κερδίζει επειδή έχει εξελιχθεί σε καθεστώς απέναντι στον φτωχό, ταπεινό και ανήμπορο να αντιδράσει «μικρό». Το σφύριγμα που κερδίζει η έδρα το κερδίζει επειδή ο διαιτητής, συνειδητά ή υποσυνείδητα, σκέφτεται ότι είναι προτιμότερο να επιστρέψει ήσυχος και σώος στο σπίτι του παρά να τα βάλει με την ανεξέλεγκτη κερκίδα.

Σε πάμπολλες περιπτώσεις η ίδια λογική υπεισέρχεται και στο μυαλό των αθλητών. Κάπως έτσι, το ελληνικό «πλεονέκτημα έδρας» γίνεται απείρως ισχυρότερο από το αντίστοιχο των Ιταλών, των Γάλλων, των Ρώσων, των Αμερικανών. Πιστέψτε με, ακόμα και ο τηλεσχολιαστής πότε πότε κάνει πολιτική -άθελά του- υπέρ του ισχυρού ή (το συνηθέστερο) υπέρ του γηπεδούχου ασυναίσθητα, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο.

Ποιος θα τον προστατεύσει από τον όχλο που θα μάθει μέσω κινητού ότι «ο Παπαδογιάννης είπε τάδε και τάδε στην τηλεόραση» και θα σπεύσει στα δημοσιογραφικά για να βγάλει το άχτι του στο εύκολο θύμα; Μήπως οι σεκιουριτάδες των ομάδων, οι στολισμένοι με τα παράσημα από τα κυνηγητά στα βενζινάδικα και τις εθνικές οδούς; Ή η Αστυνομία, που δεν μπορεί -ούτε ενδιαφέρεται- να χωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα;

Προσωπικά προτιμώ να απέχω από τα γήπεδα στα οποία παίζονται τα ποτισμένα με ποδοσφαιρική αύρα ντέρμπι και να σχολιάζω από την ασφάλεια του γραφείου ή του σπιτιού. Σιγά που θα βάλω το κεφάλι μου στον ντορβά, ύστερα από 22 χρόνια δουλειάς. Υπάρχουν άλλωστε συνάδελφοι που αγχώνονται για το αποτέλεσμα των ντέρμπι περισσότερο από τους ίδιους τους παίκτες, οπότε αφήνω αυτούς να υποστούν την ταλαιπωρία και την τρομοκρατία του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ.

Το ίδιο, είμαι βέβαιος, θα επέλεγαν αν ήταν στο χέρι τους και οι διαιτητές: θα ζητούσαν εξαίρεση από αγώνες μεταξύ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού (όπως έκαναν ορισμένοι στους φετινούς τελικούς) και θα έπαιζαν μόνο στα ήσυχα ματς και στις διεθνείς διοργανώσεις.

Από τη στιγμή που ολοκληρώνεται η Ευρωλίγκα, ο Μάιος ανήκει στους κάθε λογής χούλιγκαν και τους διαιτητολάγνους, που δεν έχουν κάτι καλύτερο για να ασχοληθούν τώρα που κρίθηκε το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Εγώ ανυπομονώ να γιορτάσω το φινάλε των τελικών. Το ΝΒΑ και κυρίως η Εθνική θα με βοηθήσουν να αγαπήσω ξανά το μπάσκετ.