Το αγρόκτημα με τα ταλέντα

Η εισαγωγή του σχεδίου αδειοδότησης της ΟΥΕΦΑ και η υποχρεωτική συμμόρφωση των ομάδων με αυτό φέρνουν διάφορα ζητήματα στην επιφάνεια εκτός από τα οικονομικά, που είναι και τα σπουδαιότερα. Ενα από τα ζητήματα που αφορούν τη γενικότερη διάρθρωση ενός συλλόγου έχει να κάνει με την ύπαρξη των τμημάτων υποδομής που θα πρέπει υποχρεωτικά να διαθέτει μία ομάδα. Και όταν μέχρι σήμερα δεν έχεις ασχοληθεί σοβαρά με τα τμήματα υποδομής, αφού θα κάνεις κάτι, γιατί να μην το κάνεις σωστά;

Και σωστά δεν σημαίνει να ξοδεύεις εκατομμύρια, αλλά να δουλεύεις με σχέδιο και ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά τους και τη γνωρίζουν καλά. Σωστά, επίσης, σημαίνει ότι έχεις αναζητήσει τους καλύτερους στο είδος τους εκτός Ελλάδος, έχεις παρακολουθήσει τις μεθόδους τους και φροντίζεις να αντιγράψεις όσες μπορείς και αντέχουν ή ταιριάζουν στην ελληνική πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που θα πρέπει να τείνει προς τα μεγέθη ή μάλλον τα χαρακτηριστικά που έχουν δώσει στις ακαδημίες τους οι καλύτεροι του είδους. Μια πραγματικότητα που στο όνομα της «ελληνικής ιδιομορφίας» δεν θα εξελίσσεται, δεν θα είναι παραγωγική, θα κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι καλό. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν αρκετοί σύλλογοι στην Ευρώπη που έχουν εξαιρετικές ακαδημίες.

Ακαδημίες στις οποίες θα μπορούσαν οι ελληνικές ομάδες της Σούπερ Λίγκας, που θέλουν να οργανώσουν σε σοβαρή βάση τα τμήματα υποδομής τους, να στείλουν δυο-τρεις ανθρώπους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (6 μήνες, ένα χρόνο) να δουν πώς δουλεύει το σύστημα και να αντιγράψουν πράγματα που δεν γνωρίζουμε και που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε.

Αυτό σε περίπτωση που κάποια ομάδα θα ήθελε να δουλέψει σοβαρά με τα τμήματα υποδομής και να επενδύσει εκεί, προοπτική ασυνήθιστη για τη -μέχρι τώρα- διαμορφωμένη ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Από τις πιο παραγωγικές και καλύτερα οργανωμένες ποδοσφαιρικές ακαδημίες στην Ευρώπη είναι αυτές που διαθέτει η Μπάρτσα. Λίγο έξω από τη Βαρκελώνη βρίσκεται ένα αγρόκτημα που ονομάζεται «la mancha» και μεταφράζεται κάτι σαν «η φάρμα», όπου ετοιμάζονται τα αυριανά αστέρια της Μπαρτσελόνα.

Βέβαια στο μοντέλο οργάνωσης των ακαδημιών των Καταλανών σημαντικό ρόλο παίζει το σκάουτινγκ, που έφερε τον Μέσι από την Αργεντινή στα 12 του χρόνια. Ομως, ο στόχος τους να παράγουν κάθε διετία δύο με τρεις ποδοσφαιριστές που θα προωθούνται στην πρώτη ομάδα έχει καλυφθεί με επιτυχία. Μάλιστα παράγουν περισσότερους ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής από όσους έχουν ανάγκη και γι' αυτό πολύ συχνά αναγκάζονται να παραχωρήσουν με μεταγραφή ή με δανεισμό κάποιους από αυτούς.

Ο Φάμπρεγκας, ας πούμε, ήταν δημιούργημα των ακαδημιών της Μπάρτσα όταν πουλήθηκε στην Αρσεναλ, ή ο Ντος Σάντος που πουλήθηκε στην Τότεναμ ή ακόμη ο Πικέ που είχε πουληθεί στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ξαναγοράστηκε πέρυσι. Ενα από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση τελευταία είναι η πληροφορία που υποστηρίζει ότι ο Μπόγιαν Κρκιτς θα βγει το καλοκαίρι στο σφυρί. Η πληροφορία έχει βάση και λέγεται πως η τιμή πώλησής του δεν θα είναι μικρότερη των 10 εκατομμυρίων.

Ο πατέρας του Μπόγιαν είναι παλιός ποδοσφαιριστής του Ερυθρού Αστέρα που τελείωσε την καριέρα του στην Ισπανία ύστερα από έναν τραυματισμό. Παντρεύτηκε μια Ισπανίδα νοσοκόμα κι εγκαταστάθηκε εκεί. Ο Μπόγιαν, τυπικό προϊόν των ακαδημιών της ομάδας της Καταλωνίας, βρίσκεται στην Μπάρτσα από την ηλικία των 8 ετών και είναι ο νεαρότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε σε επίσημο παιχνίδι πρωταθλήματος με τη φανέλα της πρώτης ομάδας και κατάφερε να σκοράρει σε ηλικία 17 χρόνων και 51 ημερών. Φυσικά η ομάδα της Μπάρτσα και η ισπανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν τέτοιο ταλέντο να «χαθεί». Ο Μπόγιαν είναι μέλος της εθνικής Ισπανίας πλέον. Και δεν αποκλείεται αυτό το καλοκαίρι να ταξιδέψει για την αγγλική Πρέμιερ Λιγκ.

Ολοι ψάχνουν χρήματα

Στο Soccerex, το ετήσιο φόρουμ για τις οικονομικές προοπτικές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κυρίως, που φέτος έγινε στο Λονδίνο, ανάμεσα στα διάφορα ενδιαφέροντα ζητήματα που εξετάστηκαν την πρωτοκαθεδρία είχε η επίπτωση της οικονομικής κρίσης στις ομάδες. Σε αυτό το φόρουμ έγινε γνωστό ότι η αξία των αγγλικών ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ υποτιμήθηκε κατά 20% και αν η κρίση συνεχιστεί, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η υποτίμηση να μεγαλώσει. Σε αυτό το φαινόμενο κεντρικό ρόλο παίζουν τα μεγάλα χρέη που έχουν οι αγγλικές ομάδες, ιδιαίτερα οι λεγόμενες μεγάλες, και η προοπτική ο κόσμος –εξαιτίας της κρίσης– να ξοδεύει λιγότερα για τη διασκέδασή του.

Οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, που για χρόνια ήταν αντίθετες στην υιοθέτηση οποιουδήποτε περιορισμού στον αριθμό των ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε μία ομάδα, αλλάζουν πλέον γραμμή. Από το 2010 συμφωνούν να έχουν 8 γηγενείς ποδοσφαιριστές σε ένα ρόστερ 25 παικτών, γεγονός που θα τους επιτρέψει να κάνουν οικονομία, αφού λιγότερα χρήματα θα κατευθύνονται για αγορά ποδοσφαιριστών προερχόμενων εκτός Αγγλίας. Ακόμη, όμως, είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό ένα ρόστερ 25 ποδοσφαιριστών από όλους παρά το γεγονός ότι το ρόστερ αυτό έχει γίνει αποδεκτό για τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ.

Στην Αγγλία προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν τα έξοδα γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα για τα έσοδά τους σε τέτοιους καιρούς. Γι’ αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις έχουν «παγώσει» σχέδια για τη δημιουργία καινούργιων γηπέδων, αφού είναι δύσκολο να εξασφαλιστούν πιστώσεις από τις τράπεζες. Εκτός αν είσαι η Μπράιτον και δοξάζεις τον θεό που ένας παλιός επαγγελματίας παίκτης του πόκερ γίνεται πρόεδρός σου.

Ο Τόνι Μπλουμ στα 65 του θα γίνει πρόεδρος στην Μπράιτον, μια και είχε την «καλοσύνη» να δανείσει στην ομάδα άτοκα 80 εκατομμύρια στερλίνες για να φτιάξει ένα καινούργιο γήπεδο. Ο Μπλουμ έκανε την περιουσία του πουλώντας το 2002 την εταιρεία διαδικτυακού τζόγου που είχε ιδρύσει. Και ένα ενδιαφέρον στοιχείο της εικόνας του αγγλικού ποδοσφαίρου έχει να κάνει με το μπάσιμο των εταιρειών διαδικτυακού τζόγου, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που δεν αφορά μόνο τους Αγγλους.

Μα καλά, τόση αναισθησία;

Αναρωτιέμαι αν κάνει εντύπωση στους πολίτες η ανάδειξη ενός ακόμη κυβερνητικού σκανδάλου ή μήπως η ελληνική κοινωνία έχει υποστεί έναν άνευ προηγουμένου μιθριδατισμό που εξηγεί την αδιαφορία της; Μέχρι τώρα, το έργο του προαστιακού -που έπρεπε να παραδοθεί το 2005- είναι ακόμη στις μακέτες αλλά έχει ήδη «καταπιεί» 106 εκατομμύρια ευρώ. Και αυτά τα ρημάδια τα εκατομμύρια θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί πιο παραγωγικά και με μεγαλύτερο κοινωνικό όφελος.

Ας πούμε, θα μπορούσαν να είχαν εξοφληθεί οι 15.000 ωρομίσθιοι δάσκαλοι και καθηγητές που είναι απλήρωτοι από τον Δεκέμβριο. Ή θα μπορούσαν να είχαν προσληφθεί ορισμένοι νοσηλευτές ακόμα ή να είχαν δοθεί χρήματα για την ανέγερση παιδικών σταθμών και πάει λέγοντας. Το αηδιαστικό της ιστορίας είναι ότι η κυβέρνηση κάνει ότι δεν το ξέρει και οι υπουργοί που μπλέχτηκαν με το συγκεκριμένο ζήτημα σφυρίζουν αδιάφορα. Οπως και τα γιαούρτια όταν βρίσκονται σε πήλινο και πετάνε.