Ποδοσφαιρικός πατέρας

Οσοι έχουν μείνει ορφανοί θα με καταλάβουν. Στην πραγματικότητα δεν κλαίμε τους γονείς μας, αλλά όταν χάνετε ο τελευταίος γονιός καταλαβαίνουμε ότι τώρα πια οι βοήθειες τελειώσανε. Κανένα χαρτζιλίκι, κανένα πιάτο φαΐ, καμία ανοχή στις παραξενιές μας δεν θα είναι σίγουρη. Από εδώ και εμπρός είναι «εμείς και ο κόσμος». Μπορείς να επιζήσεις, τα καταφέρνεις;

Προχωράς και σιγά σιγά ξεχνάς ότι κάποτε κάποιος βοηθούσε. Δεν μπορείς; Βλαστημάς τις ικανότητές σου και, κυρίως, εκείνους που δεν σε αφήσανε πιο νωρίς να βγεις από το σπίτι για να μάθεις τα κόλπα της επιβίωσης. Το συμπέρασμα είναι ότι αν δεν τινάξεις τα πέταλα πρώτος, κάποια στιγμή θα βρεθείς μόνος σου στο ρινγκ. Από κάτω όλο και κάποια γυναίκα, όλο και κάποιος φίλος θα σε ενισχύει στην προσπάθεια, αλλά καλύτερα πάρ' το απόφαση. Από εδώ και εμπρός είσαι μόνος. Και ό,τι ισχύει στη ζωή, ισχύει και στο ποδόσφαιρο και φέτος αυτοί που θα πρέπει να κολυμπήσουνε ή να πνιγούνε είναι οι παίκτες του Ολυμπιακού.

Είναι άγνωστο ποια ήταν η πρώτη φορά που ένα μπακ πέρασε στην ταχύτητα τον Τζόρτζεβιτς στην πλάγια γραμμή, αλλά θα πρέπει να ήταν την ίδια εποχή που ο «Τζόλε» πρωτοκατέβασε τα χέρια. Τα οποία μαζί με την ταχύτητα ήταν και το μεγάλο όπλο του, μια και ανεμίζοντάς τα στο πλάι μοίραζε απλόχερα αγκωνιές σε κάθε άτυχο μπακ που τολμούσε να τον πλησιάσει.

Ακόμα όμως και χωρίς την εντυπωσιακή κάποτε ταχύτητά του, ακόμα και χωρίς τον «φονικό ανεμόμυλο» με τα χέρια, ο «Τζόλε» παρέμενε σημαντικότερος από το παιχνίδι του. Ηταν ο παίκτης που ήξερε τον κάθε αντίπαλο, τον κάθε διαιτητή, που θα τσαμπουκάλευε την κερκίδα όπως είχε κάνει στην Τούμπα και θα έμπαινε στο πηγαδάκι του καβγά όταν έβλεπε ότι ένας νεαρότερος ή λιγότερο επιθετικός συμπαίκτης του δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Ο «Τζόλε» ήταν ό,τι κοντινότερο στον ποδοσφαιρικό πατέρα. Ο άνθρωπος που έχει γεράσει, αλλά στο μυαλό μας παραμένει νέος και έτοιμος να «καθαρίσει», όταν εμείς τα παιδιά δεν τα καταφέρνουμε.

Τα εκατομμύρια όλου του κόσμου να δώσει ο Κόκκαλης, «Τζόρτζεβιτς» δεν μπορεί να αγοράσει, μια και οι ηγέτες μεγαλώνουν μέσα στην ομάδα. Ακόμα και ο Τζόρτζεβιτς δεν πήγε στον Ολυμπιακό ηγέτης, αλλά έγινε. Αυτό, όμως, που μπορεί να αγοράσει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι χρόνος για να ωριμάσουν οι νέοι παίκτες του. Να αγοράσει παίκτες με μεγάλη ποδοσφαιρική ικανότητα.

Να αγοράσει δηλαδή επιτυχίες, ελπίζοντας ότι οι μικροί δεν θα καταστραφούν συνηθίζοντας στις ήττες και ότι ανάμεσά τους θα εμφανιστεί ο chosen, ο εκλεκτός του Θεού, ο ηγέτης. Περισσότερο από τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ για τον Ολυμπιακό, όπως και για τον Παναθηναϊκό, το επόμενο πρωτάθλημα είναι κομβικό. Για τον Ολυμπιακό για να μάθει στους πιτσιρικάδες να ζούνε «ορφανοί». Για τον Παναθηναϊκό για να τους μάθει να ζουν με την ήττα.


Η ηλιθιότητα να μην ανακοινώνεται η ουσία στην οποία βρίσκεται θετικός ένας ποδοσφαιριστής επέτρεψε να λέγονται όλες οι παπαριές στην υπόθεση του Βαβρζίνιακ. Τώρα που η ουσία ανακοινώθηκε ως 4-methyl-2-hexanamine, κάτι περισσότερο μπορεί να προστεθεί για την περίπτωση του Πολωνού. Ενα που πρέπει ο Βαβρζίνιακ να εξηγήσει είναι πώς λεγόταν το λιποδιαλυτικό που χρησιμοποίησε, το οποίο όπως είχε πει περιείχε εν αγνοία του το συγκεκριμένο συστατικό. Με το εμπορικό όνομα του σκευάσματος, γιατί τα λιποδιαλυτικά πάντα έχουν ένα εμπορικό όνομα. Στο Ιντερνετ δεν αναφέρεται να υπάρχει τέτοιο πράγμα.

Αντίθετα, αναφέρεται ότι το συστατικό υπάρχει σε σπρέι για το συνάχι. Τώρα πώς μπορεί κάποιος να μπλέξει το σπρέι για το συνάχι με τα λιποδιαλυτικά, είναι αξιοπρόσεκτο. Ας πούμε, όμως, ότι εκείνη την εποχή ο Πολωνός έπαιρνε και τα δύο και δεν κατάλαβε ότι το σπρέι ήταν υπεύθυνο για το πρόβλημα. Το επόμενο τώρα ερώτημα είναι το πόσο. Γιατί στα απαγορευμένα διεγερτικά υπάρχει ακόμα και ο καφές, αλλά, για να σε πιάσουνε ντοπέ σε καφεΐνη επειδή ήπιες πολλούς καφέδες, το «πολλούς» σημαίνει μια πενηντούρα πριν από τον αγώνα. Αν έχετε δει άνθρωπο, και ιδιαίτερα αθλητή, να πίνει πενήντα καφέδες, υπάρχει περίπτωση αυτός που θα πιαστεί να είναι και αθώος. Οπότε, αν η ποσότητα που βρέθηκε από την 4-methyl-2-hexanamine αναλογεί σε καμιά δεκαριά σπρέι, ο Βαβρζίνιακ θα μπορεί να λέει ότι δεν το ήξερε, αλλά η υπεράσπισή του θα έχει χάσει κάθε λογική βάση.

Το επόμενο λογικό κενό, κι αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες, είναι πώς μπορεί ένας αθλητής που πιάνεται ντοπέ να τιμωρείται και η ομάδα να μην έχει επίπτωση; Ο έχων όφελος από το ντοπάρισμα είναι προφανώς η ομάδα, μια και για την ομάδα ο παίκτης θα παίζει έχοντας μεγαλύτερη αντοχή και η ομάδα θα βγει παράνομα ωφελημένη έναντι των αντιπάλων της. Είναι δηλαδή σαν ένας καταχραστής να σηκώνει το χρήμα, να το δίνει σε μία εταιρεία και η εταιρεία να μη χρειάζεται καν να επιστρέψει το χρήμα. Δηλαδή στο ποδόσφαιρο την ενδεχόμενη επιτυχία απέναντι στην αντίπαλη ομάδα, η οποία δεν είχε παίκτες ντοπέ.

Το αντεπιχείρημα είναι «καλά, ένας παίκτης θα κάνει τη διαφορά;». Ακόμα όμως και ένας παίκτης μπορεί να την κάνει. Για απόδειξη, ας πούμε ότι ο Αντώνης Νικοπολίδης ήταν τραυματίας στον τελικό του Κυπέλλου. Αποφασίζει, λοιπόν, να πάρει κάτι το απαγορευμένο, ας πούμε μπενζεντρίνη, για να παίξει. Κατ' εκτίμηση, λοιπόν. Θα έκανε ή δεν θα έκανε τη διαφορά, αν αντί για τον Νικοπολίδη στον τελικό είχε παίξει ο Κόβατς; Οσο για την μπενζεντρίνη και πώς μου ήρθε στο κεφάλι, τελειώνω ένα βιβλίο για τους Γερμανούς κομάντος, το «Kommando» του James Lucas. Στο οποίο αναφέρεται ότι στη διάρκεια του πολέμου ο γερμανικός στρατός εφοδίαζε τις ειδικές μονάδες με μπενζεντρίνη, ώστε να μη χρειάζονται ύπνο. Με τους κομάντος, όμως, να αποφεύγουν να το παίρνουν στις εκστρατείες της Βορείου Αφρικής, διότι ένα side effect είναι η ακατάσχετη δίψα.

Μια και αναφέρθηκα σε τερματοφύλακες, πολλή κουβέντα γίνεται για το συμβόλαιο του Σάχα. Δηλαδή ότι στη λογική του Dear All, στην οποία πρέπει να κοπούν πέντε εκατομμύρια, η ΑΕΚ καθυστέρησε να ανανεώσει το συμβόλαιο του Αργεντινού και τώρα μπορεί να τον χάσει από άλλη ελληνική ομάδα. Ακόμα και να ισχύει, η πιθανότητα είναι θεωρητική. Γιατί από τις ομάδες που ακούστηκαν ο ΠΑΟΚ, εκτός του Χαλκιά, λέγεται ότι έχει πάρει τον Κρέσιτς, ο οποίος κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερος τερματοφύλακας από τον Σάχα.

Ο Παναθηναϊκός έχει τον Γκαλίνοβιτς, ο οποίος δεν είναι τόσο σταθερός όσο ο Σάχα, αλλά στην καλύτερή του μέρα έχει μεγαλύτερες δυνατότητες, και δεύτερο τον Τζόρβα, που είναι ο επόμενος τερματοφύλακας της Εθνικής και το ότι δεν παίζει στην πρώτη ομάδα είναι από τις μεγάλες αμαρτίες στο ποδόσφαιρο. Οσο για τον Ολυμπιακό, ακόμα και αν δεν είχε πάρει τον Νικοπολίδη, πήρε τον ακαταμάχητο Ούρκο Πάρντο. Ο οποίος από αυτά που λένε στου Ρέντη είναι «τα πάχη μου, τα κάλλη μου». Πιθανόν λόγω της απογοήτευσης που δεν έπαιζε στην πρώτη ομάδα της Ραπίντ το γύρισε στο φαΐ και σήμερα, αν τον δεις, μοιάζει με τον Καραπιάλη αν τον είχαν ντύσει τέρμα.

Οι υπόλοιπες ομάδες είτε έχουν τερματοφύλακες είτε δεν έχουν λεφτά. Με μία εξαίρεση. Τη Λάρισα, η οποία νομίζω ότι δεν έχει κλείσει νέα συμφωνία με τον Κοτσόλη και ούτως ή άλλως ο Σάχα είναι σταθερότερος. Μόνο που αν πάει ο Σάχα στη Λάρισα, για μία ακόμα χρονιά θα μείνει μακριά από την πατρίδα ο μοναδικός τερματοφύλακας που στην ίδια χρονιά θα μπορούσε να κερδίσει το «χρυσό γάντι» και το βραβείο Booker στη λογοτεχνία.

Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, ο οποίος έτσι και πάρει μεταγραφή στη Λάρισα, ανεβάζει τέσσερις βαθμούς το επιπεδόμετρο. Η γλυκιά χειμωνιάτικη μελαγχολία του Θεσσαλικού Κάμπου θα είναι ένα υπέροχο σκηνικό για την επιστροφή του μοναδικού Ελληνα ποδοσφαιριστή, που όταν τον ρώτησαν ποια είναι η αγαπημένη του ταινία αντί να απαντήσει «Το Braveheart», όπως απάντησε το 79% των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, είχε απαντήσει «Ο Δήμιος του Σεν Πιερ», μια ταινία που είναι αμφίβολο αν την έχουν δει χίλια άτομα.


Eίναι, όμως, η εποχή των επιστροφών. Με σημαντικότερη φυσικά επιστροφή αυτή του ανθρώπου που άλλαξε την πορεία του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, του Μανώλη Μαυρομμάτη. Και όταν ο Μανόλο επιστρέφει στη χώρα μας, οι κακοί αλλά και οι καλοί τρέμουν. Οι κακοί επειδή σφετερίστηκαν το μικρόφωνο του «πρίγκιπα» των τηλεοπτικών μεταδόσεων και οι καλοί από τα ρίγη της συγκίνησης ότι η τηλεοπτική τάξη επιτέλους αποκαθίσταται.