Πρεσβευτής-θρύλος

Το να συνοδεύει η αστυνομία μια ομάδα για να φτάσει έγκαιρα και με ασφάλεια στο γήπεδο είναι μια εικόνα απόλυτα φυσιολογική στις μέρες μας. Ομως, για σχεδόν μισό αιώνα πίσω κάτι τέτοιο έμοιαζε υπερβολικό, πόσω μάλλον αν μάθαινε κανείς πως όλη η κινητοποίηση της αστυνομίας έγινε για να φτάσει γρήγορα στο γήπεδο ένας και μόνο παίκτης.

Στις 25 Ιανουαρίου του 1957 ο Καν Μπαρτού αποχωρούσε από το στάδιο «Μιχατπασά» της Μπεσίκτας, όπου προηγουμένως είχε πετύχει δύο τέρματα στη νίκη της Φενερμπαχτσέ με 4-2. Κατεύθυνσή του, το γήπεδο όπου θα διεξαγόταν ο τελικός Κυπέλλου μπάσκετ μεταξύ της Φενερμπαχτσέ και της Γαλατασαράι. Η παρουσία του Μπαρτού κάθε άλλο παρά τυπική θα ήταν, μια και ο Τούρκος επιθετικός αγωνιζόταν και στην ομάδα μπάσκετ της Φενέρ. Χάρη στη βοήθεια της αστυνομίας έφτασε έγκαιρα στο γήπεδο και πρόλαβε να λάβει και τις υπηρεσίες ενός μασέρ, προκειμένου να προετοιμάσει τους μυς. Και σε αυτό το ματς ο Μπαρτού κατάφερε να γίνει ήρωας, πετυχαίνοντας το νικητήριο καλάθι τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη.

Η μοναδική αυτή περίπτωση στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού δεν θα μπορούσε παρά να επιλεγεί ως πρεσβευτής του αποψινού τελικού του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ που φιλοξενείται στην έδρα της Φενέρ, το «Σουκρού Σαράτσογλου».

Ο Μπαρτού επέλεξε να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο και ανταμείφθηκε σύντομα για την επιλογή του αυτή. Μαζί με τον Λευτέρη (Λεφτέρ) Αντωνιάδη που αγωνίστηκε και στην ΑΕΚ στο κλείσιμο της καριέρας του αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό δίδυμο, τραβώντας το ενδιαφέρον των ομάδων του εξωτερικού. «Το 1959-60 αγωνιστήκαμε εναντίον της ουγγρικής Τσέπελ. Το ματς στην Κωνσταντινούπολη έληξε 1-1 και στη ρεβάνς νικήσαμε 3-2. Προπονητής των αντιπάλων μας ήταν ο Νάντορ Χιντεγκούτι, ο οποίος ήρθε στα αποδυτήρια για να με συγχαρεί», θυμάται ο Μπαρτού. Λίγο καιρό αργότερα ο Ούγγρος θα αναλάμβανε τη Φιορεντίνα και μία από τις πρώτες μεταγραφές ήταν αυτή του επιθετικού της Φενέρ.

Το 1962 ο Μπαρτού έγινε ο πρώτος Τούρκος που θα αγωνιζόταν σε τελικό, όταν η Φιορεντίνα διεκδίκησε απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης το Κύπελλο Κυπελλούχων. Ομως ούτε οι «βιόλα» ούτε ο Μπαρτού κατέκτησαν το τρόπαιο, για διαφορετικούς λόγους ωστόσο. Το πρώτο ματς έληξε ισόπαλο 1-1 και στη ρεβανς οι Ισπανοί πήραν τη νίκη, όμως ο Τούρκος άσος αγωνιζόταν πια δανεικός στη Βενέτσια.

Το 1964 μεταγράφηκε στη Λάτσιο, την οποία με την απόδοσή του βοήθησε να παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία. «Οι φίλαθλοι στην Ιταλία με αγαπούσαν, γιατί ποτέ δεν δημιούργησα πρόβλημα» υπογραμμίζει ο Μπαρτού, ο οποίος παρέμεινε στο Καμπιονάτο μέχρι το 1967, οπότε και επέστρεψε στην αγαπημένη του Φενέρ.

Οταν ολοκλήρωσε την καριέρα του προτίμησε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και όχι με την προπονητική. Είτε ως σχολιαστής στην τηλεόραση είτε ως αρθρογράφος στην εφημερίδα «Hurriyet», δεν φοβάται να εκφράσει τη γνώμη του και να επικρίνει ακόμη και τα μεγαλύτερα ονόματα του τουρκικού ποδοσφαίρου.

Για τη χώρα του ο Καν Μπαρτού αποτελεί θρύλο και ο ρόλος του πρεσβευτή για τον φετινό τελικό είναι απόλυτα δίκαιος. Μάλιστα, όπως ο ίδιος σχολιάζει, είναι ο δεύτερος καλύτερος την αποψινή βραδιά –έπειτα απ' αυτόν των ποδοσφαιριστών των δύο φιναλίστ.

Ενας Ελληνας στον τελικό

Ο σημερινός τελικός είναι ξεχωριστός για την Ελλάδα διότι για πρώτη φορά θα υπάρχει Ελληνας στον τελικό. Μέχρι τώρα οι 11 παίκτες του Παναθηναϊκού το 1971 και ο Ακης Ζήκος με τη Μονακό το 2004 ήταν στο φινάλε του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ή Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ κοινός παρονομαστής τους ήταν πως έφυγαν από το γήπεδο με το μετάλλιο του ηττημένου. Ο Αλέξανδος Τζιόλης μπορεί να γίνει ο πρώτος Ελληνας νικητής σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη και από μόνο του είναι σημαντικό.

Αν συνυπολογίσουμε πως τυχόν επιτυχία της Βέρντερ τον φέρνει μαζί με τον Σουηδό Τόρστενσον ως μοναδικούς σε αυτή τη σπάνια λίστα παικτών που την ίδια χρονιά έπαιξαν με δύο ομάδες στην Ευρώπη και σκόραραν εναντίον αυτής με την οποία τελικά κατέκτησαν και το τρόπαιο στο τέλος! Ο Σουηδός το 1974 είχε αγωνιστεί και σκοράρει με την Ατβιντάμπεργκ κατά της Μπάγερν, οι Βαυαροί τον απέκτησαν και έπαιξε μαζί τους στους υπόλοιπους γύρους, κατακτώντας το Κύπελλο εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης.

Σκοράρουν και οι δύο

Αγωνιστικά είναι πολύ ανοιχτό παιχνίδι. Η Σαχτάρ έχει την ποιότητα να συνεχίσει την εικόνα των πρώην Σοβιετικών που κατακτούν το ΟΥΕΦΑ, μετά την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τη Ζενίτ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά και η Βέρντερ αποδείχτηκε σκληρό καρύδι στα ματς με τη Μίλαν και το Αμβούργο ανατρέποντας τα προγνωστικά. Και οι δύο ομάδες σκοράρουν, οπότε η παράδοση που θέλει να βλέπουμε τουλάχιστον δύο γκολ σε αυτά τα ματς έχω την αίσθηση πως θα συνεχιστεί. Η απουσία του Ντιέγκο πάντως θα είναι κλειδί για τη Βέρντερ.

Αν έπαιζε, θα έλεγα πως είναι αδύνατο να μην κερδίσει η ομάδα της Βρέμης, αλλά τώρα κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια θα είναι η αγωνιστική της συμπεριφορά. Ο Σάαφ, που συμπλήρωσε δέκα χρόνια στον πάγκο της, ξέρει πως ο Βραζιλιάνος είναι ουσιαστικά το άλφα και το ωμέγα, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει όσο κανείς άλλος πόσο η ομάδα του μπορεί να αντεπεξέρχεται στις ανάγκες ενός αγώνα κόντρα στη ροή του.

Ο Λουτσέσκου τα τελευταία χρόνια ξόδεψε πολλά από τα εκατομμύρια του Ρινάτ Αχμέτοφ, φτιάχνοντας μία ομάδα για κάτι καλό στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά μερικές φορές, όπως στην περίπτωση του Καστίγιο, τα θαλάσσωσε. Ενα τρόπαιο όμως απόψε θα γλυκάνει τον μεγιστάνα και πιθανότατα θα τον αναγκάσει να ρίξει ακόμη περισσότερα χρήματα στο κυνήγι της ποδοσφαιρικής μεγάλης ιδέας: να φτάσει μία μέρα η Σαχτάρ και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.