Το σίριαλ του Αλσατού

Επειδή θα ήταν δύσκολο να μην προκύψει ποτέ ως ενδεχόμενο, στην Αρσεναλ θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να προετοιμάζουν ένα διάδοχο. Μιλώ για την πιθανή αποχώρηση του Αρσέν Βενγκέρ από τον πάγκο της Αρσεναλ. Ο Αλσατός και οι «κανονιέρηδες» μοιάζουν με εκείνα τα ζευγάρια που γιορτάζουν όλες τις μεγάλες επετείους. Μοιάζουν με εκείνα τα ζευγάρια που είναι πλασμένα «για πάντα μαζί». Ο Βενγκέρ διανύει τον 13ο χρόνο του στον πάγκο της λονδρέζικης ομάδας, η οποία του οφείλει τα πάντα.

Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη μεταμόρφωσή της σε μία ομάδα έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Από το βαρετό ποδόσφαιρο η Αρσεναλ πέρασε στο θεαματικό και χορταστικό θέαμα. Από μία μεγάλη περίοδο χωρίς τίτλους η Αρσεναλ γεύτηκε τίτλους στο νησί και έφθασε ένα βήμα πριν από τη μεγάλη κατάκτηση: το Τσάμπιονς Λιγκ, που ουδέποτε το έχει κατακτήσει ομάδα της αγγλικής πρωτεύουσας. Από το ιστορικό, αλλά μικρό και δυσλειτουργικό «Χάιμπουρι» στο υπερσύγχρονο «Emirates». Από τη νοικοκυρεμένη, αλλά περιορισμένη διαχείριση στα ανοίγματα των υψηλών εσόδων και των χρεών. Ο Βενγκέρ είναι ο καπετάνιος της Αρσεναλ, περισσότερο από ό,τι είναι κάποιος άλλος μάνατζερ σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα.

Τόσο που είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κάποιος την Αρσεναλ χωρίς τον Βενγκέρ. Ετσι, ήταν μάλλον περίεργο που ο Αλσατός χαρακτήρισε ενδιαφέρουσα την προοπτική της συνεργασίας του με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ιδίως αν σκεφθεί κάποιος ότι η «βασίλισσα» αποστρέφεται όλες τις βασικές αρχές του Βενγκέρ στο ποδοσφαιρικό management: τη συνέχεια, την περιορισμένη σπατάλη, τον μακροχρόνιο σχεδιασμό. Στην προηγούμενη θητεία του στην προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Πέρεθ άλλαξε 6 προπονητές. Ντελ Μπόσκε, Κειρός, Καμάτσο, Γκαρσία Ραμόν, Λουξεμπούργκο και Ραμόν Λόπεζ. Καμία σύγκριση με τα 13 συνεχή χρόνια του Βενγκέρ στον ίδιο πάγκο. Η ίδια διάσταση υπάρχει και για τη διαχείριση των χρημάτων.

Ο Πέρεθ ξόδεψε –και από ό,τι φαίνεται θα το ξανακάνει– χωρίς όριο για τη δημιουργία της ομάδας των «galacticos». Ο Βενγκέρ από την άλλη προτιμά να ξοδεύει πολύ λιγότερα και να μεταμορφώνει νεαρούς ποδοσφαιριστές σε πρωταγωνιστές. Σε ό,τι αφορά τον μακροχρόνιο σχεδιασμό που χαρακτηρίζει την πορεία του Βενγκέρ, είναι έννοια άγνωστη στο λεξικό ποδοσφαιρικής συμπεριφοράς του Πέρεθ. Οπότε; Αρκούσε η δήλωση του Βενγκέρ για να φουντώσουν οι φήμες ότι το καλοκαίρι θα εγκαταλείψει το Λονδίνο για τη Μαδρίτη; Η αλήθεια είναι πως το ενδεχόμενο αποχώρησης του Βενγκέρ από την Αρσεναλ έχει όλα τα φόντα για να γίνει το φετινό σίριαλ του καλοκαιριού.

Και αυτό διότι η ίδια η ομάδα αλλάζει εποχή. Η κινητικότητα που παρατηρείται στο μετοχολόγιο της Αρσεναλ, μια κινητικότητα που προετοιμάζει την εξαγορά του συλλόγου, προοιωνίζει και την αλλαγή φιλοσοφίας. Μιας φιλοσοφίας που μπορεί να έχει είτε τη σφραγίδα του Ουζμπέκου μεγιστάνα Αλιστερ Ουσμάνοφ, είτε του Αμερικανού πολυεκατομμυριούχου Σταν Κρένκε, των δύο προσώπων που ανταγωνίζονται για την απόκτηση του συλλόγου. Οι υποψιασμένοι είχαν καταλάβει από τον περασμένο Δεκέμβριο ότι κάτι άρχισε να αλλάζει, όταν ο Ιβάν Γκαζίδης αναγγέλθηκε ότι θα είναι ο νέος γενικός διευθυντής του συλλόγου, αναλαμβάνοντας πολλές από τις αρμοδιότητες που είχε ο Βενγκέρ.

Εν τω μεταξύ, τον τελευταίο χρόνο ιδίως πληθαίνουν τα παράπονα του κόσμου για την αδυναμία της ομάδας να κατακτήσει τίτλους. Ναι, μπορεί κατά διαστήματα να παίζει πολύ όμορφο ποδόσφαιρο, αλλά αυτό και μόνο δεν αρκεί. Πριν από λίγο καιρό, μάλιστα, ο Ουσμάνοφ προθυμοποιήθηκε να ενισχύσει οικονομικά τον σύλλογο, ώστε να μπορέσει να πραγματοποιήσει δυο-τρεις μεγάλες μεταγραφές το καλοκαίρι. Μία τέτοια ενίσχυση σημαίνει 60-80 εκατομμύρια ευρώ σε μία ομάδα που είναι ήδη υπερχρεωμένη και μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς στον πόλεμο που γίνεται για τον έλεγχο του συλλόγου. Ο Βενγκέρ δεν σχολίασε την προσφορά του Ουσμάνοφ, αλλά έκανε αυτή τη δήλωση για το ενδιαφέρον που έχει η δουλειά στη Ρεάλ. Μήπως στέλνει το δικό του μήνυμα σε κάποιους;

Φτηνούς, καλούς και ελεύθερους

Aν τελικά αυτή που περιγράφεται στον τίτλο του κειμένου θα είναι η μεταγραφική πολιτική της ΑΕΚ –μία πολιτική που θεωρείται επιβεβλημένη υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες– τότε η διοίκησή της ουσιαστικά ρίχνει «λευκή πετσέτα». «Λευκή πετσέτα» σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα της ομάδας να ανταγωνιστεί, αν όχι με ίσους αλλά με παρεμφερείς όρους, τους δύο μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, Ολυμπιακό και ΠΑΟ. Και η ομολογημένη αυτή αδυναμία αποκτάει ιδιαίτερη σημασία, λόγω κυρίως της εποχής στην οποία καταγράφεται.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπαίνει στον αστερισμό του σχεδίου αδειοδότησης. Είναι σαν οι ομάδες πλέον να παίρνουν θέση στην αφετηρία για να τρέξουν ένα μαραθώνιο. Αν ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ για όλους τους λόγους που μπορεί να φανταστεί κάποιος –συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού– βρίσκονται στην αφετηρία αυτής της κούρσας, όλοι οι άλλοι τοποθετούνται πίσω τους σε αποστάσεις που διαφέρουν. Η ΑΕΚ θα ήθελε, και αν δεν είχε προηγηθεί μία «σπάταλη» πενταετία θα μπορούσε, να βρίσκεται στην ίδια γραμμή με τους δύο μεγάλους αντιπάλους της. Και είναι πολύ δύσκολο πια να καλύψει την απόσταση, όσο μένει μακριά από το πρωτάθλημα και τα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η ΑΕΚ θα παρακολουθεί από απόσταση, ελπίζοντας. Οχι μήπως μπορέσει με κάποιον τρόπο –που δεν φαίνεται στον ορίζοντα– κάποια στιγμή να βρεθεί στο πλευρό των δύο μεγάλων, αλλά να μην κατρακυλήσει κι άλλο. Από τον περασμένο Νοέμβριο που ξέσπασε η κρίση στον «Δικέφαλο», με την αποχώρηση Νικολαΐδη και την αποκάλυψη της πραγματικής εικόνας της ομάδας, οι άνθρωποι που διοικούν την ομάδα δεν έχουν παρουσιάσει ακόμη ένα σχέδιο με βάση το οποίο θα κινηθούν.

Γιατί δεν μπορεί να είναι σχέδιο το «πάρτε την 2η θέση για το Τσάμπιονς Λιγκ και βλέπουμε» ούτε είναι σχέδιο να ζητάς θαύματα από τον Μπάγεβιτς. Το κακό πολλές φορές με τα σχέδια, ακόμη και με τα πιο μικρά, είναι ότι χρειάζονται χρηματοδότηση. Και στην ΑΕΚ λείπουν τα χρήματα και φοβάμαι ότι λείπουν και οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να σχεδιάσουν κάτι αξιόπιστο.

Συνέχεια γελοιότητας

Είναι προφανές ότι οι επικοινωνιολόγοι των δύο μεγάλων κομμάτων θεωρούν πως με τη βοήθεια της τηλεόρασης μπορούν να πουλήσουν στον κόσμο φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μάλιστα οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης παίζουν το χαρτί της ρητορείας του πρωθυπουργού, για να κερδίσουν στη σύγκριση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να πείσουν για την ανωτερότητα του Καραμανλή. Ο οποίος γυρίζει δεξιά και αριστερά σαν πειθήνιο στρατιωτάκι, υπηρετώντας μία εντυπωσιακά κούφια και απελπιστικά άδεια ρητορική.

Χθες το πρωί βρέθηκε στο Υπουργείο Ανάπτυξης και κόμπαζε για το δήθεν επίτευγμα της κυβέρνησής του να ρίξει τις τιμές (λες και ψωνίζει ο ίδιος από τη λαϊκή ή το σούπερ μάρκετ και γνωρίζει) και το απόγευμα στο ΕΒΕΑ ο κυρ Μίχαλος παραπονιόταν για τις υπερβολικά μεγάλες τιμές πολλών προϊόντων, αρκετά από τα οποία είναι πρώτης ανάγκης. Ο πρωθυπουργός έχει μεταμορφωθεί σε μία μαριονέτα, που για το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να υπερηφανευτεί είναι η αδιατάρακτη παραγωγή σκανδάλων από τον θίασο που έχει βαφτίσει κυβέρνηση.