Λεπτές ισορροπίες

Ισως να περιμέναμε ακόμα λίγες μέρες. Με την έννοια ότι κάποιοι ή μάλλον πολλοί δεν περίμεναν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός να «σφραγίσουν» την πρόκρισή τους στους τελικούς του πρωταθλήματος με 3-0. Λιγότερο για τους «πράσινους» και περισσότερο για τους «ερυθρόλευκους» υπήρχαν αμφιβολίες. Τελικά ο Παναθηναϊκός προβληματίστηκε πιο πολύ απέναντι στον Αρη, παρά ο Ολυμπιακός κόντρα στο Μαρούσι. Η ουσία ωστόσο είναι ότι και οι δύο πήραν μέσα στο γουίκεντ την πρόκριση στους τελικούς της Α1.

Ενα δίδυμο που είναι σύνηθες τα τελευταία χρόνια και, έστω και αν ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, όσο οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι βρίσκονται στα τιμόνια των δύο ΚΑΕ (και με την όρεξη που έχουν), πολύ δύσκολα θα αλλάξει το σκηνικό.

Σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, οπότε και οι δύο ομάδες αποτελούσαν το δίδυμο των τελικών, υπάρχει μία σημαντική διαφορά: ο Ολυμπιακός -και όχι ο Παναθηναϊκός- έχει το πλεονέκτημα της έδρας. Η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν απόλυτα συνεπής στη ρέγκιουλαρ σίζον και πήρε σχετικά εύκολα το αβαντάζ, κάνοντας μόνο μία ήττα, εκείνη από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ στον πρώτο γύρο. Αντίθετα, οι «πράσινοι», έχοντας σκαμπανεβάσματα στη διάρκεια της σεζόν, πλήρωσαν περισσότερο τις ήττες από Πανελλήνιο, Μαρούσι, παρά εκείνη στο ΣΕΦ από τον Ολυμπιακό.

Πλεονέκτημα έδρας είχαν να αποκτήσουν οι «ερυθρόλευκοι» από την περίοδο 1999-2000. Αλλά δεν είχε αντίκρισμα. Οπως και ένα χρόνο πριν, όταν ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το πρωτάθλημα μέσα στο ΣΕΦ. Μόνο που από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Πάνω από όλα το ίδιο το μπάσκετ...

Μόνο μία ήττα στο ΣΕΦ

Ο Ολυμπιακός πάει στους τελικούς αποφασισμένος και έτοιμος όσο ποτέ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Το πλεονέκτημα της έδρας είναι το μεγαλύτερο «όπλο» του, αλλά όχι και το μόνο. Οι Πειραιώτες έχουν χάσει φέτος μόνο μία φορά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μία ήττα που -λογικά- δεν θα γινόταν αν ο Ολυμπιακός είχε ουσιαστικό ενδιαφέρον για τη νίκη. Το ματς με τη Λε Μαν, βλέπετε, ήταν χωρίς βαθμολογικό κίνητρο.

Από κει και πέρα, η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη έχει να επιδείξει αγωνιστική σταθερότητα και ετοιμότητα. Στις αρχές της σεζόν οι εμφανίσεις της, και δη στα δύσκολα ματς, δεν ήταν καλές. Σε τέτοιο σημείο που μέρος των φιλάθλων του Ολυμπιακού να δυσανασχετεί. Τα αποτελέσματα γενικώς δεν ήταν άσχημα, εντούτοις προφανώς αυτοί που διαμαρτύρονταν, έβλεπαν ότι η ομάδα τους δύσκολα θα μπορούσε να φθάσει ψηλά με τέτοια απόδοση. Η δυσφορία κορυφώθηκε στο πρώτο κομβικό ματς της χρονιάς, στον τελικό του Κυπέλλου, όταν μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό μέχρι και καρέκλες ρίχθηκαν εναντίον μελών της ομάδας.

Η κατάσταση ξεκίνησε να γλυκαίνει μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα, μία επιτυχία που «σφράγισε» ουσιαστικά την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο της Α1. Γενικώς, άρχισε να φτιάχνει η ατμόσφαιρα, καθώς πλέον ο Ολυμπιακός ήταν πιο συνεπής αγωνιστικά, ενώ ήρθε και ο τεράστιος θρίαμβος στη Βιτόρια επί της Τάου για να αντιστραφεί ολοσχερώς το κλίμα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι Πειραιώτες πήγαν με σούπερ ψυχολογία στο Βερολίνο, όπου όμως για μία ακόμα φορά έχασαν από τον Παναθηναϊκό. Αυτή τη φορά στο σουτ και όχι τόσο εύκολα όσο στον τελικό του Κυπέλλου. Ο κόσμος του Ολυμπιακού επέδειξε αυτή τη φορά διαφορετική συμπεριφορά, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη βελτίωση της ομάδας του (ζυγίζοντας και τα σοβαρά προβλήματα του Μπουρούση, που έπαιξε με σαράντα πυρετό και του απόντος Βασιλόπουλου) και χειροκρότησε Γιαννάκη και παίκτες.

Μία βελτίωση που είδαμε και στα παιχνίδια με το Μαρούσι, κόντρα στο οποίο ο Ολυμπιακός έκανε περίπατο (ενώ κάποιοι ή πολλοί δεν το περίμεναν) και έτσι πάει με σούπερ ψυχολογία για το φινάλε της περιόδου, που το αναμένει τόσο πολύ για να επιστρέψει στους τίτλους. Ενα φινάλε που θα κρίνει πολλά, για τα οποία δεν είναι της παρούσης να πούμε, αν και κάποια πράγματα εννοούνται από μόνα τους. Τα προβλήματα, όμως, δεν λείπουν αφού υπάρχουν τραυματισμοί, ενώ και ο Βασιλόπουλος, παίκτης-κλειδί τουλάχιστον στο αμυντικό κομμάτι, δύσκολα θα είναι έτοιμος.

«Τρία στα τρία» για τους «πράσινους»

Ο Παναθηναϊκός πάει σε αυτούς τους τελικούς με το ακριβώς αντίθετο δεδομένο. Τόσα χρόνια είχε συνηθίσει να έχει το πλεονέκτημα της έδρας. Πλέον κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Οι φίλοι του ζητάνε «πρωτάθλημα μέσα στο Παλέ» για να ζήσουν στιγμές 1999. Οταν με Μποντιρόγκα, Ράτζα, Οικονόμου και προπονητή τον Λευτέρη Σούμποτιτς είχε «αλωθεί» το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο πέμπτο ματς και είχε κατακτηθεί ο τίτλος.

Μπορεί να επαναλάβει κάτι τέτοιο ο Παναθηναϊκός; Εχει αρκετά δεδομένα υπέρ του, δύο εκ των οποίων είναι κατά τη γνώμη μας τα βασικά. Το πρώτο έχει να κάνει με την κυριαρχία του τα τελευταία χρόνια απέναντι στον μεγάλο του αντίπαλο. Του έχει πάρει τον αέρα, νικώντας τον εκτός των άλλων στα «ουδέτερα» παιχνίδια. Σε αυτά, δηλαδή, που δεν έγιναν ούτε στο ΣΕΦ ούτε στο ΟΑΚΑ. Μιλάμε για τους δύο τελικούς του Κυπέλλου, πέρυσι και φέτος, και για το ματς του Βερολίνου. Αλλά και στο ΣΕΦ πάντα τη μία νίκη κάθε χρόνο την παίρνει. Πέρυσι χαρακτηριστικά λίγοι δεν θυμούνται τη βραδιά με τη μεγάλη χιονόπτωση, όταν ο Κένεντι Ουίνστον με 7 στα 8 τρίποντα είχε οδηγήσει σχεδόν μόνος του τον Παναθηναϊκό στη νίκη.

Το δεύτερο στοιχείο που κάνει το «τριφύλλι» να πιστεύει ακράδαντα ότι μπορεί να πάρει και αυτό το πρωτάθλημα είναι το «3 στα 3» που έχει πραγματοποιήσει φέτος. Δεν μιλάμε για νίκες, αλλά για δύσκολες και καθοριστικές καταστάσεις που έχει βγάλει εις πέρας με επιτυχία η ομάδα του Ομπράντοβιτς.

Η πρώτη ήταν ο τελικός του Κυπέλλου, όταν πανηγυρίστηκε ο πρώτος τίτλος της χρονιάς. Η δεύτερη δεν αφορά μάχες με τον Ολυμπιακό, αλλά παιχνίδια με τη Σιένα. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έβλεπαν «μαύρο κι άραχλο» το μέλλον του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα μετά την εντός έδρας ήττα από τη Σιένα και με δεδομένο ότι ακολουθούσαν δύο ματς στην Ιταλία. Εκεί, όμως, ποιος είδε και δεν φοβήθηκε τον Ομπράντοβιτς και τους παίκτες του. Η επικράτησή τους ήταν σαρωτική και σκόρπισε τρόμο σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Και η τρίτη (και πιο δύσκολη μέχρι την επόμενη) κατάσταση στην οποία αντεπεξήλθε το «τριφύλλι» ήταν βεβαίως το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Επειτα από δύο χρόνια το τρόπαιο ντύθηκε ξανά στα πράσινα και έτσι μία ακόμη αποστολή εξετελέσθη.

Απόλυτα επιτυχημένος μέχρι τώρα είναι ο Παναθηναϊκός και έτσι θέλει να τελειώσει τη χρονιά. Οι δυσκολίες είναι μεγάλες, περισσότερες από κάθε άλλη φορά φέτος, ακόμη και από το φάιναλ φορ (τη στιγμή που υπάρχει και το πρόβλημα με τον Διαμαντίδη), αλλά μία ομάδα που έχει μάθει να σαρώνει τους τίτλους δεν μπορεί να φοβάται. Κάθε άλλο.

Η απόληξη όλων αυτών είναι ότι πάμε για μία σειρά τελικών, από τους οποίους η λεπτομέρεια θα βγάλει τον πρωταθλητή. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Ενα σουτ, μία λάθος πάσα, μία άμυνα πιθανότατα να παίξουν καθοριστικό ρόλο. Ο Ολυμπιακός έχει το πλεονέκτημα της έδρας, που φέτος τον έχει βγάλει ασπροπρόσωπο, αλλά ο Παναθηναϊκός είναι ο μόνιμος πρωταθλητής, ο «αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ σχεδόν τα τελευταία δέκα χρόνια. Επομένως όλα μπορούν να συμβούν. Περιμένουμε ματσάρες και το καλύτερο θα είναι να έχουμε ατμόσφαιρα ανάλογη με εκείνη που επικράτησε στο Βερολίνο. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Εμείς οι Ελληνες έχουμε δείξει ότι όταν θέλουμε, μπορούμε.