Μπήκα στο pet-shop της γειτονιάς μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είχα ένα σχέδιο και είχα σκοπό να το πραγματοποιήσω, ακόμα και αν χρειαζόταν να πληρώσει κάποιος με αίμα. «Καλησπέρα» είπα στον νεαρό υπάλληλο που δούλευε part-time στο μαγαζί για να πληρώσει τις σπουδές κομμωτικής που τόσα χρόνια ονειρευόταν να κάνει.
«Καλησπέρα μελαγχολικέ κύριε» μου απάντησε. Μάλλον έβγαλε το συμπέρασμα της μελαγχολίας από τα μαύρα μου ρούχα. Ήθελα να του πω ότι τα συμπεράσματα είναι για τα κοροΐδα αλλά μετά σκέφτηκα ότι το έχω πει τόσες φορές που έχει καταντήσει κλίσε. «Ξέρω ξέρω, τα συμπεράσματα είναι για τα κοροΐδα» μου έλεγαν κάθε φορά που κουνώντας το δάχτυλο έλεγα «Μην βγάζεις συμπεράσματα».
Έστρεψα ξανά την προσοχή μου στο νεαρό υπάλληλο μετά το λεπτό της περισυλλογής.
«Έχετε μαϊμούδες»;
«Φυσικά και έχουμε, πόσες θέλετε;». Του απάντησα ότι με τρεις θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος και κάπου εκεί η συζήτηση ήρθε στο οικονομικό. Ο νεαρός υπάλληλος επηρεασμένος προφανώς από το δυτικό μοντέλο πληρωμών μου ζήτησε λεφτά. Ξαφνιάστηκε όταν μια σακούλα με φυστίκια προσγειώθηκε στο κεφάλι του. «Αντίο κοροΐδο» του φώναξα κρατώντας σφιχτά τις τρεις μαϊμούδες. «when i pay peanuts, i buy monkeys».
Βγαίνοντας από το pet-shop προσπάθησα να επικοινωνήσω με τα κεντρικά. Καμιά απάντηση. «Ρε, που είναι το αμάξι;» συνέχισα να φωνάζω στον ασύρματο. «Έχει διαταχθεί σιγή ασυρμάτου» είπε μια ρομποτική φωνή.
Τι στο διάολο ήταν αυτό; Ποιος είχε το θράσος να διατάξει σιγή ασυρμάτου την ώρα που το μεγάλο κόλπο της αρπαγής των μαϊμούδων ήταν σε εξέλιξη; Χώθηκα σε μια γωνία και περίμενα να νυχτώσει. Οι μαϊμούδες πήγαν να με προδώσουν αφού κατά διαστήματα έβγαζαν τις χαρακτηριστικές φωνές τους αλλά παρόλα αυτά παρέμεινα ψύχραιμος. Σταμάτησαν να σκουζούν την ώρα που τους τραγούδησα ένα παραδοσιακό ρωσικό τραγουδάκι. «Τσαλερεπόϊ, τσαλερεπόϊ». Στο άκουσμα του «Τσαλερεπόϊ» οι μαϊμούδες ηρέμησαν. Οι κάμερες που με παρακολουθούσαν συνέχισαν το κατασκοπευτικό τους έργο. Δεν τις κατάλαβα ποτέ. «Big Brother γίναμε» θα σκεφτόμουν σίγουρα αν τις είχα πάρει χαμπάρι.
Έφτασα σπίτι και έβαλα τις μαϊμούδες σε ένα κλουβί στην πίσω βεράντα. Όλα ήταν έτοιμα για την Lost season finale night που είχα ετοιμάσει. Η μάλλον όχι όλα, αφού συνειδητοποίησα ότι το air condition που είχε να συντηρηθεί χρόνια άρχισε να στάζει νερό πάνω στην τηλεόραση.
Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε με αρκετά απρόοπτα ανάμεσα στα οποία μια ψιλό-αποτυχημένη φάρσα σε έναν νεαρό συνάδελφο (φανατικό οπαδό της Eurovision) που κατέληξε στην κατά λάθος ενόχληση του Σταυρού Χονδροθύμιου.
«Πάει τον κατάπιε ο τάφος» σκέφτηκα την ώρα που άνοιγε το μεταλλικό σκηνικό που συνόδευε την παρουσία του Ρουβά. Πραγματικά θέλει σκέψη για να σχεδιάσεις έναν τάφο. Πρωτοποριάκο…
«Γιατί ρε; σε χαλάει;» μου είπε ένα από τα παιδία. «Τι να με χαλάσει; Τα φασόλια χαλάνε» του απάντησα.
Αφού τελείωσε η Eurovision, πάτησα το play και συνέχισα το lost…προβληματισμός…προβληματισμός…προβληματισμός… και τον μοιράζομαι μαζί σας…Όχι δεν έχω κάτι άλλο. Απλά προβληματισμό.
Και κάπου εδώ πριν σας πω πάλι για το ουίσκι τον πάγο μπλα μπλα μπλα… σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να τηρήσω την διαταγή. «Σιγή ασυρμάτου».
Over and out...
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
