Αφηρημένη τέχνη

Aν πριν από το ξεκίνημα των πλέι οφ έλεγε κάποιος στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού «μάγκες, σας δίνουμε τέσσερις βαθμούς στα δύο πρώτα παιχνίδια, σε Τούμπα και ΟΑΚΑ. Τι λέτε, δεν τα χέζουμε τα ματσάκια να πάμε για μπάνια;», υπάρχει κανείς που να έλεγε «όχι, ευχαριστούμε, ο Παναθηναϊκός κατεβαίνει για να κερδίσει όλα τα παιχνίδια», ακόμα κι αν σε όλη τη σεζόν δεν νίκησε ούτε τον Ολυμπιακό, ούτε την ΑΕΚ, ούτε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα;

Μπααα... Μη σας πω ότι θα έλεγαν «ναι, και σας δίνουμε δώρο κι ένα πρόγραμμα αδυνατίσματος Vavrziniak Slim & Fit, που χάνεις και κιλά και κοιλιά και δουλειά». Οπότε η κατάσταση, βαθμολογικά τουλάχιστον, μια χαρά είναι μετά το «Χ» με την ΑΕΚ, παρ' όλο που λίγες μέρες πριν ακουγόταν ιδανική μια τετράδα βαθμών, αλλά με πιθανότερο ευσεβές σενάριο μια ισοπαλία στην Τούμπα και μια νίκη στο ΟΑΚΑ. Με δύο ματς κόντρα στην –αδιάφορη πλέον– Λάρισα, με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ να τρώνε τα μουστάκια τους, ο Παναθηναϊκός μπορεί με δύο ισοπαλίες στα δύο «δικέφαλα» παιχνίδια και δική του νίκη στο ΟΑΚΑ με ΠΑΟΚ, να πάει στο ΟΑΚΑ την τελευταία αγωνιστική με την ΑΕΚ όπως πέρυσι. Για τουρισμό.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι βαθμολογικό –εκτός αν καταφέρει να βγάλει τα μάτια του μόνος του απέναντι σε μια Λάρισα που θα παίξει επειδή πρέπει και όχι επειδή θέλει. Το πρόβλημα δεν είναι καν ψυχολογικό – με διαιτησίες που τον πήγαν και σε Τούμπα και σε ΟΑΚΑ, με δύο πέναλτι κόντρα στην ΑΕΚ, με τον Σκόκο εκτός από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, με κατοχή μπάλας κάπου στο 60-40 και πλάγιο μπακ τον ψαρωμένο Κουτρομάνο και τον κουρασμένο Γεωργέα, όλα έμοιαζαν υπέρ του. Αλλά το θέμα μας είναι αγωνιστικό. Και πιο συγκεκριμένα, το βασικό θέμα κάθεται στον πάγκο και φοράει κοστούμι.

Σέβομαι απολύτως τη στήριξη της διοίκησης στον προπονητή. Τάσσομαι επίσης δίπλα σε αυτούς που λένε ότι με καινούργιο προπονητή κάθε καλοκαίρι προκοπή δεν κάνεις. Και ότι πρέπει να δίνεται χρόνος σε αυτόν τον άνθρωπο για να φτιάξει αυτό που έχει στο μυαλό του.

Αλλά με μία υποσημείωση: να σου έχει δείξει κάτι. Οτιδήποτε. Δέκα παιχνίδια ευχάριστα στο μάτι. Μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα. Να έχει αναδείξει έναν παίκτη. Να έχει αξιοποιήσει το ρόστερ του. Να έχει εναλλακτικά πλάνα όταν το ματς δεν πάει καλά. Να διαβάζει τις αδυναμίες του αντιπάλου και να χτυπάει εκεί. Βάλτε το χέρι στην καρδιά και πείτε μου αν είδατε έστω κι ένα απ' όλα αυτά.

Ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει Μάιο του σωτήριου έτους 2009 και στηρίζεται ακόμα αποκλειστικά στον οίστρο του 32χρονου Καραγκούνη. Εχει τον Ιβανσιτς βασικό στην Τούμπα και εκτός αποστολής με την ΑΕΚ. Εχει ανέτοιμο τον Γκάμπριελ αλλά στην 11άδα στο ΟΑΚΑ λες κι ήταν ο MVP της σεζόν. Το αυτό και με τον Μάντζιο. Εχει έξω τον πρώτο της σκόρερ, τον Σαλπιγγίδη, στην Τούμπα και τον βγάζει έξω στο δεύτερο ημίχρονο του ΟΑΚΑ λες κι έχουμε το εύκολο γκολ από πολλούς άλλους.

Παίζει με γιόμες απέναντι σε Μαϊστόροβιτς και Αλεξόπουλο και μάλιστα στο πρώτο ημίχρονο να τις βγάζει ο ψηλότερος επιθετικός, ο Μάντζιος, «σημαδεύοντας» τον Σαλπιγγίδη, τον Γκάμπριελ και τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Προσπαθεί να κάνει παιχνίδι με μπαλιές 40 μέτρων του Σαριέγκι. Σ' ένα ματς που θα έπρεπε να καθαρίσει την πρώτη θέση των πλέι οφ, ο Παναθηναϊκός ήθελε, αλλά δεν μπορούσε απέναντι σε μια ΑΕΚ που ούτε μπορούσε ούτε ήθελε να κάνει κάτι παραπάνω από τον ένα βαθμό.

Τέλος, μια που πιθανότατα η καλύτερη φάση του αγώνα, πέρα από την γκολάρα του Σκόκο και το δοκάρι του «Κάρα», ήταν, όπως μας πληροφόρησε ο Σωτήρης Κωσταβάρας που έκανε την περιγραφή, ένα περίτεχνο κοντρόλ του ρεπόρτερ Γιάννη Σκόκα, θα ήθελα να δανειστώ και να παραφράσω ένα σύνθημα των ΠΑΟΚτσήδων για να κλείσω γλυκά: «ΠΑΟ με κόκα, σε βλέπω σαν τον Σκόκα, ΠΑΟ με γάρα, σαν τον Κωσταβάρα». Αυτό μόνο. Τέλος.