Λογική η δυσφορία των «γαύρων»

Ποτέ δεν «αγοράζεις» εγγυημένο αποτέλεσμα προσλαμβάνοντας προπονητή. «Αγοράζεις» απλώς τις κατ' αρχήν προδιαγραφές της επικείμενης δουλειάς του, αναλόγως των δικών του χαρακτηριστικών και «ειδικεύσεων», των σχεδίων της ομάδας, κ.λπ. Εγγυήσεις δεν παρέχει καν η επιτυχής θητεία σε υψηλότατο επίπεδο. Ο Ντελ Μπόσκε διέπρεψε με τη Ρεάλ Μαδρίτης και απέτυχε στην Τουρκία, στην οποία φέτος δεν πήγε καθόλου καλά και ο Αραγονές, ο θριαμβευτής του Euro 2008.

Εξυπακούεται ότι ο νόμος των πιθανοτήτων είναι περισσότερο αυστηρός με τους προπονητές που τίθενται σε αντίστροφη τροχιά, επιχειρώντας «έφοδο στους ουρανούς». Κάτι σαν το μεγάλο άλμα του Κετσπάγια στον Ολυμπιακό, δηλαδή. Σύμφωνοι, στις περιπτώσεις νεοφερμένων τεχνικών καταλυτικό ρόλο διαδραματίζουν οι συγκυρίες και το εάν θα τελεσφορήσουν μια-δυο πρώτες ιδέες τους. Σύμφωνοι, επειδή η εργατικότητα ενίοτε κάνει θαύματα, ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να αποδειχθεί ο Κετσπάγια ακόμη και... «Μέσι των προπονητών». Καλή η γενική αισιοδοξία, ακόμη καλύτερη όμως είναι η στάθμιση ουσιαστικών, υπαρκτών παραμέτρων. Τον Τιμούρ αναμένει διμελής... εχθρική επιτροπή υποδοχής: η έκδηλη δυσφορία των οπαδών και η αμηχανία των παικτών, οι οποίοι αφενός δυσκολεύονται να χωνέψουν τον τερματισμό της συνεργασίας με τον Βαλβέρδε και αφετέρου (απείρως σημαντικότερο) νιώθουν πως το συνεχές «ράβε-ξήλωνε» της ΠΑΕ με τους προπονητές τώρα ενδύει τον πάγκο με ύφασμα εμφανώς κατώτερης ποιότητας. Εικάζουμε ότι ο δεύτερος παράγοντας θα εξουδετερωθεί χάρη στον επαγγελματισμό των παικτών. Ο πρώτος όμως –ο κόσμος– φθάνει για να συντηρήσει την αρνητικώς φορτισμένη ατμόσφαιρα. Το κλίμα αυτό ενδέχεται να αποδειχθεί βαρίδι στην απαρχή της προσπάθειας του νέου προπονητή και... ασήκωτο, αν τα πράγματα δεν πάνε κατ' ευχήν.

Είναι αβάσιμη η δυσφορία των φίλων του Ολυμπιακού; Καθόλου. Εξαιρουμένων όσων προτάσσουν το «ψυχωτικό» σκεπτικό πως «ο Τιμούρ είναι ΑΕΚτσής», οι οπαδοί δυσανασχετούν με ό,τι είναι, ό,τι φαίνεται και ό,τι συμβολίζει η επιλογή Κετσπάγια. Τι επιλογή είναι; Χαμηλού κόστους (κάτι όχι απαραιτήτως κακό), χαμηλών προδιαγραφών και περιορισμένου ορίζοντα. Γιατί «περιορισμένου ορίζοντα»; Διότι το βασικό –αν όχι μοναδικό– επιχείρημα υπέρ της παραπέμπει σε αγχώδη ανάθεση βραχύβιου έργου, όχι σε μακρόπνοη στρατηγική: «Ωχ, τώρα με τους θερινούς προκριματικούς θέλουμε επειγόντως κάποιον που ξέρει από ελληνικό ποδόσφαιρο –κι ας μπορούσαμε να έχουμε καλύτερον».

Τι συμβολίζει η επιλογή Τιμούρ; Πισωγύρισμα αλλά και εγκλωβισμό της ΠΑΕ Ολυμπιακός στην... πατροπαράδοτη λογική της που υποβαθμίζει το ειδικό βάρος του παράγοντα «προπονητής». Λογική την οποία αμφισβητούν -πλέον- πολλοί φίλοι της ομάδας, όπως μαρτυρά μια στοιχειωδώς καλή «ακτινογράφηση» της στάσης του κόσμου στο θέμα Βαλβέρδε.

Κάποιος θα αναρωτηθεί: «Δεν είναι σημαντική ιδιαιτερότητα η Ευρώπη, σε συνάρτηση με τους προκριματικούς και την πίεση του χρόνου;». Ασφαλώς και είναι –γι' αυτό αξίζει να αφιερώσουμε ορισμένες σκέψεις.

Πρώτον: αν χρειάζεται να τρέξεις ασθμαίνοντας στο φαστφουντάδικο, σκέψου μήπως έπρεπε να έχεις προσπαθήσει κάπως περισσότερο να μαγειρέψεις εγκαίρως στο σπίτι. Εάν στην παρούσα φάση ο Κετσπάγια θα σου φαινόταν πιο χρήσιμος κι από τον Μουρίνιο, επειδή κάτι ξέρει από Ελλάδα και Ολυμπιακό, ας σκεφτόσουν ότι ο Βαλβέρδε γνωρίζει –πλέον– περισσότερα.

Δεύτερον: αν η «παρούσα φάση» σε δεσμεύει για κάμποσες... μελλοντικές, σκέψου τι δεν προγραμμάτισες καλά.

Τρίτον: αν νομίζεις ότι ο Κετσπάγια κατέχει κάποιο know how για προκριματικούς γύρους Τσάμπιονς Λιγκ ή και για Ευρώπη (;) εν γένει, επειδή πέρυσι η Ανόρθωση πήγε καλά, σκέψου πως άλλα είναι τα μάτια του λαγού, άλλα της κουκουβάγιας κι άλλα τα «αυγά μάτια». Εκτός αν νομίζει κάποιος, φερ' ειπείν, πως κι αυτό ακόμη το παιχνίδι των αντεπιθέσεων στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός μπορεί να το κάνει ακριβώς όπως η Ανόρθωση ή ότι έτσι το διεκπεραίωσε επί Λεμονή.

Τέταρτον: αν πιστεύεις τυφλά στο αξίωμα πως για την Ευρώπη η συνολική εμπειρία ενός προπονητή μετρά λιγότερο από την εξοικονόμηση χρόνου που επιτυγχάνει κάποιος άλλος, υποδεέστερος, αλλά γνώστης του ελληνικού ποδοσφαίρου, σκέψου ότι τα δόγματα είναι κακοί σύμβουλοι. Το μόνο πεδίο στο οποίο πήγε καλά φέτος ο ΠΑΟ –και μάλιστα για πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια– ήταν το ευρωπαϊκό, με προπονητή που διέθετε σημαντικές εμπειρίες και ουδεμία γνώση «ελληνικής πραγματικότητας». Στον Ολυμπιακό το «αγκάθι» ήταν άλλο –θυμηθείτε απλώς πότε κατέφθασαν οι αντικαταστάτες βασικών παικτών που είχαν φύγει.

Πέμπτον: νοείται μια ομάδα να επιλέγει προπονητή με βασικό κριτήριο τη μάχη με τον χρόνο κι ο νέος κόουτς να ξοδεύει τον δικό του (χρόνο) προσπαθώντας να βρει πώς ακριβώς θα χειριστεί τους παίκτες; Η μέθοδος «επικοινωνίας» του Τιμούρ στην Ανόρθωση ήταν η άνοδος των τόνων και το κατέβασμα των... καντηλιών: αν τυχόν δοκιμάσει κάτι τέτοιο στον Ολυμπιακό, θα γίνει ζωντανός στόχος για να σουτάρουν οι παίκτες! Προφανώς δεν θα το κάνει, αλλά «στην τούρλα του Σαββάτου» θα πρέπει να βρει νέο μοντέλο.

Κι εμείς ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιον –και γιατί– θα μπορούσε να εμπνεύσει η επιλογή Κετσπάγια...