Φέτος της μόδας είναι οι σκάουτερ

Εντυπωσιάστηκα από την είδηση ότι ο Κριστόφ Βαζέχα, άνθρωπος σοβαρός, πήγε –λέει– στη Γερμανία να τσεκάρει για λογαριασμό του Παναθηναϊκού και με την ιδιότητα του σκάουτερ τον επιθετικό της Χέρτα Αντρέι Βορονίν. Εντυπωσιάστηκα όχι επειδή ο Βορονίν δεν είναι καλός παίκτης, αλλά επειδή δεν κατάλαβα τι ακριβώς πάει να τσεκάρει ο Βαζέχα. Αλίμονο αν σκάουτινγκ είναι να πας να δεις έναν ποδοσφαιριστή με 230 συμμετοχές στην Μπουντεσλίγκα, με τρεις ντουζίνες και βάλε διεθνείς συμμετοχές και ένα πέρασμα από τη Λίβερπουλ!

Πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο φτάνει η στιγμή που κάποιοι όροι γίνονται της μόδας: φέτος είναι της μόδας ο όρος «σκάουτινκ». Διάβασα και τη συνέντευξη του Κώστα Αντωνίου, ο οποίος ανέφερε ως παράδειγμα την Ουντινέζε και τους 40 σκάουτερ που δουλεύουν για λογαριασμό της. Οντως αυτή η ιταλική ομάδα έχει ένα από τα καλύτερα δίκτυα στον κόσμο.

Μόνο που αποκλείεται να έστελνε άνθρωπο να δει τον Βορονίν: με τα καλά του και τα στραβά του τον Ουκρανό τον ξέρει ολόκληρη η Ευρώπη πολύ καλά και σίγουρα δεν χρειάζεται να τον δει κάποιος σε ένα ματς για να σχηματίσει μια εικόνα των δυνατοτήτων του. Εκτός κι αν δεν παρακολουθεί καθόλου ποδόσφαιρο, πράγμα που για τον καλό Κριστόφ Βαζέχα δεν ισχύει. Αν έστειλαν τον Βαζέχα για να τον γνωρίσει, να τον ρωτήσει αν έρχεται στην Ελλάδα, να συναντήσει τον μανατζέρ του, τότε καλώς τον έστειλαν. Αν τον έστειλαν για να αποκτήσει γνώμη για τις δυνατότητές του, η λέξη «σκάουτινκ» χάνει το νόημά της.

Γνώμη

Πόσα ματς πρέπει να δει κάποιος για να αποκτήσει γνώμη για έναν παίκτη; Εγω λέω πολλά. Οταν διαβάζω ότι κάποιος πάει για ένα Σαββατοκύριακο στο εξωτερικό, όπως π.χ. έκανε ο Στέλιος Μανωλάς πριν από λίγες μέρες, για να τσεκάρει παίκτες, μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Ο Μανωλάς ξέρει ποδόσφαιρο και μπορεί σίγουρα να διακρίνει το ταλέντο –μην ξεχνάτε ότι ήταν προπονητής και στην Εθνική Ελπίδων.

Μόνο που οι ποδοσφαιρικοί αγώνες δεν είναι θεατρικές παραστάσεις: μπορεί κάποιος που σήμερα παίζει καλά, επειδή βρίσκει και τα κάνει, αύριο να είναι χάλια επειδή μια άμυνα είναι προσαρμοσμένη πάνω του. Θυμάμαι ότι λίγα χρόνια πριν, όταν είχε έρθει ο Σάλομον στον ΠΑΟΚ, ο Γιάννης ο Αναστασίου τον είχε περιγράψει ως εξαιρετικό σκόρερ: ήταν, αλλά για τα μέτρα του ολλανδικού πρωταθλήματος –εδώ, στις κλειστές και στριφνές άμυνες, δεν είχε χώρο ούτε για να στρίψει. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχεις γνώση των παικτών, αν δεν έχεις γνώση των ιδιαιτεροτήτων των πρωταθλημάτων στα οποία αυτοί αγωνίζονται.

Αρκετοί

Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που δουλεύουν ως σκάουτερ των ομάδων (και είναι πλέον αρκετοί) παρακολουθούν πραγματικά τα ευρωπαϊκά και τα λατινοαμερικανικά πρωταθλήματα. Ξέρω ότι στην Αθήνα υπάρχει μια εταιρεία που μπορεί να σου προμηθεύσει το σύνολο των αγώνων κάθε ομάδας που παίρνει μέρος σε ευρωπαϊκό η λατινοαμερικανικό πρωτάθλημα.

Σου δίνει δηλαδή τη δυνατότητα να τσεκάρεις κάθε εβδομάδα την παρουσία ενός ποδοσφαιριστή. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη της πόσες ελληνικές ομάδες είναι συνδρομήτριές του. Μου είπε τέσσερις ή πέντε. Μετά ρώτησα ένα φίλο παράγοντα γιατί διέκοψε τη συνδρομή: «Παίρναμε διαρκώς dvd που δεν έβλεπε κανένας!», μου είπε ειλικρινά. «Οι σκάουτέρ μας προτιμούσαν να κάνουν κάνα ταξιδάκι στο εξωτερικό…».

Λίγοι

Από τους παίκτες που ήρθαν τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα προϊόντα σκάουτινκ είναι λίγοι. Το ότι πολλοί είναι άγνωστοι δεν σημαίνει ότι τους βρήκαν κάποιοι ταλαντούχοι ειδικοί με μάτι που καταλαβαίνει: οι πιο πολλοί ήρθαν επειδή ο πρόεδρος εμπιστεύεται τον μάνατζερ που τους πρότεινε ή επειδή απλώς ήταν φθηνοί! Σκάουτινγκ δεν είναι φυσικά η ανακάλυψη του Βορονίν ή του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Δεν είναι καν ο Χουανφράν, ο Μαϊστόροβιτς, ο Ιβανσιτς, ο Ντουντού: όλοι αυτοί στις χώρες που αγωνίζονταν ήταν φίρμες πριν έρθουν εδώ και ήρθαν παίρνοντας μάλιστα αρκετά χρήματα –τόσα που είναι ζήτημα αν θα τα έβρισκαν αλλού.

Σκάουτινκ είναι ο Σιμάο, ο Ν'Ντόι, ο Μουν, ο Μπερνς, ο ίδιος ο Ντιόγο, τον οποίο ο Νινιάδης ανακάλυψε στη Β' Εθνική της Βραζιλιάς πολύ πριν η τιμή του εκτοξευτεί στα 9 εκατομμύρια ευρώ, ο Σκόκο, που η ΑΕΚ παρακολουθούσε κάνα χρόνο. Αποτέλεσμα σκάουτινγκ, αλλά του Τροντ Σόλιντ κι όχι του Ολυμπιακού, ήταν ο Τουρέ που έφτασε στην Μπαρτσελόνα και ο Μπαμπαγκίντα που παίζει κάπου στην Κύπρο –ακόμα και ο Μπόρχα, που έδωσε την ευκαιρία στον Γιώργο τον Μαζιά κάποτε να επισκεφτεί τη Λατινική Αμερική. Το σκάουτινγκ δεν θεραπεύει πάσα νόσο: καμιά φορά είναι και λίγο μαλακία…

Ούντινε

Βλέπω π.χ. το ρόστερ της Ουντινέζε: αποτελεί από μόνο του απόδειξη ότι οι άνθρωποι παιδεύονται να βρουν παίκτες σε κάθε άκρη της Γης. Εχουν έναν τερματοφύλακα από τη Σλοβακία που λέγεται Χαϊντάνοβιτς. Ενα Σερβάκι για την άμυνα ονόματι Λούκοβιτς κι ένα Βραζιλιάνο στόπερ ονόματι Φελίπε που βρήκαν στη Β' Εθνική της Βραζιλίας.

Εχουν παίκτες που έπαιζαν στη Λιν, όπως ο Νιγηριανός Ιγιαλο, παίκτες από τη Φινλανδία όπως ο Ματίγια, από τη Χιλή όπως ο Αλέξις Σάντσες και ο Μαουρίτσιο Ισλα, ακόμα και από το Καλί, όπως ο Ζαπάτα! Τι κάνουν όλοι αυτοί; Πολλά και τίποτα. Αν κάποιος ξεπεταχτεί, όπως κάποτε ο Αμορούζο, ή ο Μπίρχοφ, που τον είχαν βρει στη Β' Εθνική της Γερμανίας, θα πουληθεί οκτώ και εννέα φορές περισσότερο από ό,τι αγοράστηκε. Δύο τέτοιες περιπτώσεις ανά διετία, τριετία, αρκούν για να βγουν τα χρήματα των σκάουτερ. Μόνο που ο ΠΑΟ του Κώστα Αντωνίου, ο οποίος θαυμάζει το μοντέλο, αμφιβάλλω αν θα έπαιρνε κάποιον από αυτούς…

Σχέσεις

Καλοί είναι οι σκάουτερ, δεν λέω. Αλλά ακόμα καλύτερα είναι να έχουμε καλές σχέσεις με τους μάνατζερ που έφεραν στην Ελλάδα τον Γκαλέτι, τον Ντουντού, τον Σίλβα, τον Κοντρέρας, δηλαδή όλους αυτούς που ήταν τόσο γνωστοί που δεν χρειαζόταν ούτε να έχεις κοιτάξει το πρωτάθλημα που έκαναν σε dvd…

Αουτ το πρώτο

Θέλουν οι παίκτες του ΠΑΟ να παίξουν στο Τσάμπιονς Λιγκ; Βλέποντας τα δύο πρώτα ματς των πλέι οφ θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω. Σίγουρα το θέλει ο Γιώργος Καραγκούνης: με όλα τα ελαττώματά του σκίζεται: στην Τούμπα βάζει το γκολ της νίκης στο 88' και χθες έχει ένα σουτ από φάουλ στο δοκάρι στο 89', ενώ η μπάλα καίει.

Αρκετοί άλλοι μοιάζουν εκτός φόρμας (Σίλβα, Σπυρόπουλος), κάποιοι δείχνουν συμπεριφορά που ταιριάζει σε φιλικά ματς του καλοκαιριού, ενδεχομένως επειδή καλοκαίριασε (Μάτζιος, Σαλπιγγίδης, Μουν), κάποιοι φαίνονται γεμάτοι άγχος (Βύντρα, Σαριέγκι).

Μετά την ισοπαλία με την ΑΕΚ ο ΠΑΟ πέταξε το πρώτο του ματς μπολ: είχε τη δυνατότητα να τελειώσει τη διαδικασία με δύο νίκες (που μπορεί να γίνονταν τρεις, αφού την Κυριακή υποδέχεται την ΑΕΛ), αλλά την πέταξε στα σκουπίδια. Στο δεύτερο ημίχρονο έμοιαζε νευρικός, απλώθηκε στο γήπεδο, δεν είχε ούτε καν αμυντική συνοχή: αν ο Τζεμπούρ ήταν σε καλύτερη κατάσταση, θα του δημιουργούσε τεράστιους κινδύνους. Ολα αυτά ενώ είχε βγει από το ματς ο Σκόκο, που τραυματίστηκε πάνω στο καλύτερο.

Ο ΠΑΟ έχασε το πρωτάθλημα, πέταξε το Κύπελλο και κινδυνεύει να χάσει και το γόητρο. Μπήκε στα πλέι οφ ως σούπερ φαβορί και αυτόν τον τίτλο δεν μοιάζει ικανός να τον σηκώσει, όπως άλλωστε του συνέβη σε ολόκληρη τη σεζόν. Για ένα ακόμα ντέρμπι προσπάθησε να κάνει αυτός το παιχνίδι, όπως σχεδόν σε όλα φέτος, και για μία ακόμα φορά το παιχνίδι του φάνηκε ημιτελές: οι παίκτες του κάποια πράγματα τα ξέρουν και κάποια όχι, πράγμα που σημαίνει πως η ομάδα έχει τις ίδιες πιθανότητες να εξελιχτεί και τις ίδιες να καταστραφεί. Τουλάχιστον οι καλόβολες διαιτησίες που στα δύο ματς βρήκε από τον Κάκκο και τον Σπάθα, που μόνο κακό δεν του έκαναν, θα τον βοηθήσουν να δει κατάμουτρα τις φετινές του αδυναμίες χωρίς υπεκφυγές και αμφιβολίες.

Από την άλλη, η ΑΕΚ ξέρει τι είναι. Παρά τις ελλείψεις στην άμυνα πάλεψε, πέρασε μια θύελλα μετά το γκολ του Σκόκο αφήνοντας εντελώς την μπάλα στον ΠΑΟ, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο βγήκε, διορθώθηκε, μόχθησε. Πέρυσι η ΑΕΚ σνόμπαρε τα πλέι οφ και το πλήρωσε: οι κακές της εμφανίσεις οδήγησαν τη διοίκηση στην απόφαση της διάλυσης της ομάδας. Φέτος μοχθεί κι αυτή η προσπάθεια μπορεί να σημαίνει στο τέλος πως η ομάδα θα κρατήσει ό,τι καλό έχει. Κι έχει πολλά καλά η ΑΕΚ: τα μαρτυρούν οι ψυχωμένες εμφανίσεις της σε όλα σχεδόν τα ντέρμπι.

Ολα ή τίποτα

«Πολύ σωστά τα έγραψες χθες όλα για τον Βασσάρα», μου είπε ένας φίλος που ξέρει από διαιτησία. «Αλλά έκανες ένα λάθος». Δεν έβγαλα κιχ. «Λες ότι ο Κύρος μπορεί να πάει στην ΟΥΕΦΑ κι ότι ο Θόδωρος του κρατά τη θέση. Ετσι είναι και για να μην μπερδεύεσαι, έχει ήδη δεχτεί την πρόταση και έχει ήδη πει το "ναι"».

«Και πού είναι το λάθος;», ρώτησα. «Το λάθος είναι ότι για να πάει, πρέπει να τον προτείνει η ΕΠΟ, αλλιώς δεν γίνεται! Ο Πιλάβιος τον κρατάει: αν του πει "δεν μπαίνω στην ΚΕΔ", μπορεί να του απαντήσει "ωραία, τότε δεν πας στην ΟΥΕΦΑ". Το "όλα ή τίποτα" που λες δεν ισχύει μόνο για τον Κύρο. Μπορεί σίγουρα να το πει και ο Σοφοκλής»!