Το «κάτι» του Βαλβέρδε που δεν... έφυγε μαζί του

Eφυγε ο Βαλβέρδε, αλλά κάτι... δικό του παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον και στην «επόμενη μέρα» του Ολυμπιακού: όλοι μας -πρωτίστως η διοίκηση της ΠΑΕ- θα γίνουμε σοφότεροι, «ακτινογραφώντας» τους λόγους για τους οποίους οι οπαδοί αγάπησαν τον Ερνέστο τόσο, ώστε να του επιφυλάξουν στη φιέστα αποθέωση που συγκρίνεται μόνο με το «αντίο» του Ζιοβάνι!

Το φαινόμενο είναι εντυπωσιακό. Πρώτον, επειδή ο συναισθηματισμός των φίλων της ομάδας είθισται να ξεχειλίζει προς όφελος παικτών, αλλά σπανίως... περισσεύει κάτι για προπονητές. Δεύτερον, διότι ο Βαλβέρδε δεν ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά του προπονητή που θα εξασφάλιζε εύκολα τόσο τιμητική θέση στην καρδιά και την εκτίμηση του κόσμου. Γιατί; Τα επί μέρους «διότι» αφθονούν.

Ο Βαλβέρδε δούλεψε μια σεζόν στον Ολυμπιακό. Δεν συμβόλισε ολόκληρη εποχή. Π.χ. ο Μπάγεβιτς έγινε σήμα κατατεθέν της αναγέννησης, όπως ακριβώς ο Μπλαχίν ταυτίστηκε με την προγενέστερη εποχή μιας φιλότιμης, σχεδόν δονκιχωτικής απόπειρας της ομάδας να θέσει τέρμα στα πέτρινα χρόνια υπό αντίξοες συνθήκες (διοικητική αστάθεια, ενίοτε απλήρωτοι παίκτες κ.λπ.). Ο «περαστικός» Βαλβέρδε δεν είναι γέννημα-θρέμμα της ομάδας, όπως ο Λεμονής. Δεν είδε τον Ολυμπιακό ως επίγεια Εδέμ της καριέρας του -τα αφτιά του ήταν έτοιμα να «πιάσουν» ήχους Σειρήνων της αλλοδαπής. Κάτι το οποίο πολλοί οπαδοί θα μπορούσαν να θεωρήσουν έγκλημα καθοσιώσεως.

Μήπως έφτιαξε ο Τύπος «αγιογραφίες» του Βαλβέρδε; Κάθε άλλο. Κατά... ΜΜΕσο όρο τού επέρριψε περισσότερες ευθύνες απ' όσες του αναλογούσαν για τις φετινές αποτυχίες στην Ευρώπη και του πίστωσε λιγότερα απ' όσα έπρεπε για τα καλά στοιχεία των «ερυθρολεύκων». Παράδειγμα φρέσκο: ο «ΜΜΕσος όρος» στον σχολιασμό του Τελικού Κυπέλλου. Οχι επειδή δεν ήταν λογικό το ερώτημα «γιατί πάλι με έναν επιθετικό;», αλλά διότι περίσσεψε η κατηγορηματικότητα στην ιδέα ότι ο Βαλβέρδε, που καλώς ή κακώς (ας «ψηφίσουμε» το δεύτερο) αυτό το σχήμα επέλεξε, όφειλε να κάνει τη δέουσα κίνηση περίπου στο 15ο -άντε 20ό λεπτό. Εξυπακούεται πως αν αυτό συνέβαινε, σε περίπτωση ήττας του Ολυμπιακού ο «ΜΜΕσος όρος» θα γινόταν... χείμαρρος: «Αφαιρώντας ένα χαφ όταν η ομάδα παράπαιε ανασταλτικά και πάσχιζε να ανακτήσει τον έλεγχο του αγώνα, στέλνοντας μήνυμα εκνευρισμού ή και πανικού αμέσως μετά το 0-2, ο Βάσκος κατέστρεψε τον Ολυμπιακό». Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτή θα ήταν η κυρίαρχη κριτική;

Η φαινομενικώς ανεξήγητη αγάπη του κόσμου πρόλαβε να επιβεβαιωθεί, προτού οριστικοποιηθεί το «διαζύγιο» του Βαλβέρδε από τον Ολυμπιακό. Συμπέρασμα: θα ήταν επιπολαιότητα να αποδοθούν αυτά τα αισθήματα σε «αντιπολιτευτική» διάθεση απέναντι στον Σ. Κόκκαλη -άλλο αν στο τέλος, στη φιέστα, η αποθέωση στο πρόσωπο του Βαλβέρδε ίσως ενσωμάτωσε και αυτό το στοιχείο, σε βαθμό που δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Το σημαντικό είναι ότι ο κόσμος αγάπησε έναν προπονητή επειδή τον εκτίμησε και τον εκτίμησε επειδή... σκέφτηκε. Το ακόμα σημαντικότερο είναι ότι σκέφτηκε όλα εκείνα που δεν υπολογίζει και πολύ το «σύστημα αξιών», στο οποίο εκ παραδόσεως «εκπαιδεύονται» οι φίλοι των «ερυθρολεύκων».

Στο πρόσωπο του Βαλβέρδε οι οπαδοί «αναβάθμισαν» την έννοια της προοπτικής. Του τωρινού καλού που με βάσιμες ενδείξεις θα γινόταν καλύτερο του χρόνου, αλλά και των τωρινών αδυναμιών, οι οποίες -επίσης με την αρωγή της λογικής και όχι της αυθαίρετης αισιοδοξίας- θα μειώνονταν στη νέα σεζόν. Χάρη στον Βαλβέρδε -ή έστω με αφορμή τον Βάσκο- οι οπαδοί ανακάλυψαν τη βαρύτητα της παραμέτρου «καλό κλίμα στ' αποδυτήρια» και «θετική άποψη των παικτών για τον προπονητή». Παλιών και νέων παικτών, Ελλήνων και ξένων -αποδοχή καθολική.

«Ψηφίζοντας» Βαλβέρδε οι οπαδοί απέρριψαν «ψυχωτικές» λογικές, από αυτές που αν τις «έτρεφε» η Αρσεναλ θα έδιωχνε τον Βενγκέρ το 1997 ή 1998, η δε Βέρντερ, που τώρα ετοιμάζεται για τελικό ΟΥΕΦΑ, θα είχε εκτελέσει ... πέντε φορές τον Σάαφ δημοσίως (μία τον ίδιο, συν τέσσερις το πορτρέτο του) στη μεγαλύτερη πλατεία της Βρέμης. «Ψηφίζοντας» Βαλβέρδε οι οπαδοί έδειξαν ότι τους κούρασε η γραμμή πλεύσης που πρώτα απολύει τον εγχώριο τροπαιούχο Λεμονή επειδή η ομάδα ηττήθηκε από τη Μακάμπι και κατόπιν «καρατομεί» τον θριαμβευτή της Ευρώπης Λεμονή διότι «παίζεται» ο τίτλος του πρωταθλήματος!

Στο πρόσωπο του Βαλβέρδε οι οπαδοί έκαναν μια «βελούδινη επανάσταση», ανατρέποντας «καθεστωτικές» -στον Ολυμπιακό- νοοτροπίες: ο Σ. Κόκκαλης είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος για να το παραγνωρίσει αυτό μόνο και μόνο επειδή στη φιέστα δεν ακούστηκε «κιχ» για τον ίδιο. Και τώρα; Η επιλογή Κετσπάγια φαντάζει αφόρητο πισωγύρισμα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πειστεί ο κόσμος ότι μια επιχείρηση «αποκατάστασης» της σημασίας του παράγοντα «προπονητής» στον Ολυμπιακό μπορεί να αρχίσει από έναν κόουτς, ο οποίος καταφανώς προσλαμβάνεται με τη λογική που διέπει τις αλλαγές παικτών στο... βόλεϊ: σε αυτή τη φάση χρειαζόμαστε καλό μπλοκ, στην άλλη βάζουμε πασαδόρο... Περισσότερα (για τον Κετσπάγια) αύριο.