Βορο-νυν και αεί

Η πιο αγαπημένη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό όποτε ακούω το όνομα «Αντρέι Βορονίν», δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι αγωνιστική. Ηταν την περσινή χρονιά που έπαιζε στη Λίβερπουλ, όταν ένα αγγλικό περιοδικό φωτογράφισε αυτόν και την κυρία του στο σπίτι του, μπροστά από την πισίνα.

Ο Αντρέι, λοιπόν, με φρεσκολουσμένη και σενιαρισμένη αλογοουρά φορούσε μια άσπρη φόρμα στα χρώματα των απέραντων παγωμένων εκτάσεων της πατρίδας του και υπέροχες trendy σαγιονάρες όπως κάθε μεγαλοαστός στο Κίεβο χειμώνα-καλοκαίρι, ενώ η κυρα-Βορονίναινα ήταν ντυμένη με ολόσωμο λεοπάρ ρούχο, ψηλά τακούνια και βάψιμο «Miss Ukraine 2008».

Προφανώς η φωτογράφιση είχε κάποιο θέμα του τύπου «Ο Αντρέι και το κυνήγι της λεοπάρδαλης», «Δείτε πόσο σπουδαίος κυνηγός είμαι» ή κάτι παρόμοιο. Μάλλον η αγγλική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να αντέξει κάτι τόσο σπουδαίο κι ο παίκτης πήγε δανεικός στη Γερμανία, η οποία, εφόσον αντέχει τον Μπόρχα, τον Κλίνσμαν, τον Επαλέ και τον Τόργκελε, μπορεί να αντέξει τα πάντα.

Για μένα ο Αντρέι Βορονίν θα είναι πάντα στην καρδιά μου ο σπουδαίος κυνηγός με τη γατούλα-θήραμα καθισμένη στα πόδια του. Για τη Χέρτα ας είναι ο «11 γκολ σε 24 συμμετοχές». Για τη Λίβερπουλ ο «φέρε μας 4 εκατομμύρια ευρώ και πήγαινε για "Κυνηγεσία και Κυνοφιλία" κάπου αλλού». Για τον Παναθηναϊκό αναρωτιέμαι τι μπορεί να είναι, με τον Βαζέχα να έχει πάει είτε για βολιδοσκόπηση, είτε για διερευνητική επαφή, είτε για συγκεκριμένη πρόταση. Επιθετικό «Πιζάριας» κατηγορίας δεν τον λες, διότι είναι περισσότερο περιφερειακός κυνηγός (στη Λίβερπουλ έπαιζε κάτι σαν έξω αριστερά) κι έχουμε ήδη στην ομάδα ένα κάρο τέτοιους.

Ταλέντο, για να πεις ότι θα κονομήσεις μελλοντικά από αυτόν, πάλι δεν τον λες στα 30 του. Την ανατριχίλα του Τσάμπιονς Λιγκ ούτε μπορείς να του την τάξεις, ακόμα κι αν τερματίσεις δεύτερος, ούτε θα είσαι ο «πρώτος του» (έχει κουνήσει ήδη σεντόνι και μάλιστα σε υψηλότερο επίπεδο). Οπότε τι μπορεί να ζητάει η Ελλάδα από αυτόν πέρα από μαγευτικές φωτογραφίσεις στο «ΟΚ» με φόντο τον Αργοσαρωνικό και τη Βορονίναινα να εντυπωσιάζει στυλιστικά ακόμα μία φορά;

Το μόνο που θέλω είναι να μας αρνηθεί ευγενικά και να παραμείνουμε φίλοι για πάντα, διότι αν ακούσω κανένα τσιτάτο του στυλ «δεν με ενδιαφέρει να αγωνιστώ στην Ελλάδα, οι ποδοσφαιρικές μου φιλοδοξίες είναι πολύ ψηλότερα», θα με πιάσουν τα νεύρα μου. Με τη Χέρτα να έχει εισπράξει φέτος από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη όσα και τα δάχτυλα της παλάμης σε σχηματισμό μούντζας, ακόμα κι αν αυτό έγινε απόντως του σπουδαίου Ουκρανού, δεν δικαιούσαι να ομιλείς για την ανωτερότητα της Μπουντεσλίγκα έναντι της Σούπερ Λίγκας, παρά μόνο αν είσαι ο δόκτωρ Μένγκελε.

Με το γερμανικό πρωτάθλημα να έχει καταντήσει η χαρά και το λιμανάκι τού κάθε πικραμένου που δεν βρίσκει συμβόλαιο της προκοπής πουθενά καλύτερα (με εξαίρεση βασικά τον Ριμπερί και 3-4 άλλους), με ένα φινάλε που έχει ενδιαφέρον όχι λόγω ποιότητας, αλλά επειδή κανείς δεν μπορεί να το κατακτήσει κι ο ένας προσπαθεί να το χαρίσει στον άλλον (η Βόλφσμπουργκ στην Μπάγερν, η Μπάγερν στη Στουτγκάρδη, όλοι μαζί στη Χέρτα και πάει λέγοντας), είναι γελοίο να λες ότι οι ποδοσφαιρικές σου φιλοδοξίες δεν είναι για Ελλάδα -αν έπαιζες Αγγλία ή Ισπανία, τότε να το καταλάβω.

Αλλά από την άλλη αν έπαιζες Αγγλία ή Ισπανία, πώς να τολμήσουμε έστω και να σε «φλερτάρουμε», χαρισματικέ Ουκρανέ σταρ; Καλή σου τύχη, Αντρέι. Καλή τύχη και σ' εσένα, Ράφα Μπενίτεθ, που προσπαθείς να ξεφορτωθείς τα «σαπάκια» για να πάρεις παίκτες της προκοπής. Καλή τύχη, Χέρτα -θα τη χρειαστείς για να βγεις Τσάμπιονς Λιγκ και να κρατήσεις τον παιχταρά κοντά σου. Καλή τύχη και στον Κώστα Αντωνίου κι ας είναι ο δρόμος του στρωμένος με λιγότερους Ροντρίγκο Σόουζα.