Από άλλη εποχή

Οποιος παρακολούθησε τις χθεσινές μεταδόσεις της Β' Εθνικής στην τηλεόραση μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό. Γιατί εκτός του ότι απόλαυσε την «ομορφιά του ποδοσφαίρου», μπόρεσε να ζήσει για ένα δίωρο στην κάψουλα του χρόνου. Για την ακρίβεια, στην κάψουλα του χρόνου της ΕΡΤ 3, που μοιάζει να βρίσκεται στα σύνορα της εποχής που το τρανζίστορ αντικαθιστά τη λυχνία. Για παράδειγμα, το ματς της Καβάλας με τον Ατρόμητο.

Ποιος θυμάται την εποχή που οι τηλεοράσεις ήταν ασπρόμαυρες και στον «Ταχυδρόμο» και τις «Εικόνες» εμφανιζόταν μια διαφήμιση πώς μπορούσε όποιος είχε ασπρόμαυρη τηλεόραση να την κάνει έγχρωμη; Οποιος θυμάται τη διαφήμιση θα θυμάται και τον τρόπο. Ηταν ένα γυαλί που αγόραζες και βεντούζωνε σε απόσταση 10 εκατοστών από την οθόνη της μαυρόασπρης τηλεόρασης. Το γυαλί ήταν βαμμένο μπλε ψηλά και καφέ χαμηλά. Ετσι, αν έβλεπες στην τηλεόραση καουμπόικη ταινία, την ώρα που πέρναγε ο Κλιντ Ιστγουντ στ' άλογο, σε μακρινό πλάνο το χώμα έμοιαζε καφέ και ο ουρανός μπλε.

Αν έβλεπες ταινία του Γκουσγκούνη, το κεφάλι του Κώστα ήταν καφέ και το πουλί του μπλε. Επίσης, όταν ήρθε στην Ελλάδα η έγχρωμη τηλεόραση, για να κάνει χάρη ο Κώστας Καραμανλής στον Ζισκάρ ντ' Εστέν είχε χρησιμοποιήσει το σύστημα SECAM. Οι περισσότερες τηλεοράσεις που είχαν εισαχθεί είχαν σύστημα PAL. Το αποτέλεσμα ήταν η εικόνα να μοιάζει ακριβώς όπως εμφανιζόταν στο χθεσινό ματς της Καβάλας. Γκρίζο πεθαμενέ με ένα διακριτικό μωβάκι, για να θυμόμαστε ότι «αυτή τη γη που την πατούμε, όλοι μέσα θε' να μπούμε». Και μόνο ως ενημερωτική μπορώ να σκεφτώ την εικόνα της Καβάλας, γιατί μια ώρα με το χρώμα πηδηγμένο, χωρίς κανέναν να το διορθώνει, είναι επίτευγμα ακόμα και για την ΕΤ3.

Οπως και μάθημα στο ρετρό των seventies ήταν αυτό το φιλεράκι που έδενε τις μεταδόσεις από γήπεδο σε γήπεδο. Αντίστροφη μέτρηση από το 10 στο 1 με πράσινους αριθμούς να θυμίζουν ρολόι της δεκαετίας του '70, ήταν έμπνευση. Ακόμα περισσότερο όταν συνοδευόταν από τον τίτλο «αντίστροφη μέτρηση». Στο τι; Στο τέλος του πρωταθλήματος; Αφού το πρωτάθλημα δεν τελείωνε χθες.

Αντίστροφη μέτρηση στο Road to Hell του Chris Rea; Στη ζωή μας, στην τεχνολογία; Ο,τι και να ήταν, πλάκα είχε. Και υπάρχει μία ακόμα αγωνιστική στη Β' Εθνική. Οπου όχι μόνο μπορούμε να απολαύσουμε τι μπορούν να κάνουν οι ομάδες μας όταν παίζουν ελεύθερα με τα ματς στο Στοίχημα (όχι φυσικά του ΟΠΑΠ, μια και ο Χατζηεμαννουήλ ξέρει), αλλά να δούμε αν η ΕΡΤ 3 μπει στον μαγικό κόσμο του χρώματος και των τρανζίστορ.


Πέντε οπαδικές εφημερίδες πιασμένες με ένα συρραπτικό δεν κάνουν μια αντικειμενική εφημερίδα. Με το φτωχό μου το μυαλό λέω ότι οι αντικειμενικές εφημερίδες έχουν μια άποψη. Σε αυτή που έχει καταλήξει η διεύθυνσή της και με αυτή πρέπει να κρίνονται. Το να γράφει ο Πανούτσος ότι ο Γκαρσία έπρεπε να αποβληθεί, ο Πανούτσογλου ότι έπρεπε να αποβληθεί, αν όμως είχε αποβληθεί ο Σιμάο, ο Πανουτσογλίδης ότι μ' αυτά που κάνουμε απογοητεύεται ο Ζαγοράκης και θα φύγει και ο Πανουτσόπουλος, που θέλει να μείνει απέξω, ότι το γκολ του Καραγκούνη ήταν μαγικό και πρέπει να επικεντρωνόμαστε στη μαγεία του ποδοσφαίρου, γιατί μόνο το ποδόσφαιρο δίνει αυτή τη μαγεία που οι μεγάλοι παίκτες μπορούν να δημιουργούν με τις μαγικές ενέργειές τους, δεν είναι αντικειμενικότητα, αλλά 090. «Οσοι θέλουν τον Γκαρσία εγκληματία ας γυρίσουν στη Σούλα στην 8η σελίδα», «όσοι θέλουν τον Γκαρσία ήρωα, στη σελίδα 16», «όσοι θέλουν μαγεία του ποδοσφαίρου, στη σελίδα 5».

Στην πραγματικότητα οι γνώμες μπορούν να είναι... μία. Ενα παιχνίδι παίζεται με συγκεκριμένους κανόνες που επιφέρουν συγκεκριμένες επιπτώσεις. Σουτάρει ένας παίκτης και περνάει η μπάλα τη γραμμή του τέρματος; Αυτό λέγεται γκολ. Περνάει την άλλη γραμμή ανάμεσα σε τέρμα και σημαιάκι του κόρνερ; Λέγεται άουτ. Αν γίνει το πρώτο, παίρνει την μπάλα η ομάδα που έφαγε το γκολ και ξαναρχίζει την μπάλα από τη σέντρα.

Αν γίνει το δεύτερο, στήνει την μπάλα το τέρμα στη γωνία της μικρής περιοχής και κλοτσάει. Κλοτσάει, λοιπόν, εκτός φάσης τον Σιμάο ο Γκαρσία; Μία αντικειμενική εφημερίδα θα γράψει «καλώς απεβλήθη» και ευθύνη δεν έχει, αφού ο παίκτης κλότσησε και όχι η εφημερίδα. Δεν τον κλότσησε; «Κακώς απεβλήθη». Και η εφημερίδα θα δεχτεί τις επιπτώσεις.

Η μεγαλύτερη, όμως, κατάρα όχι μόνο των εφημερίδων αλλά της Ελλάδας ολόκληρης είναι το «ναι, κλότσησε, αλλά...» και ακολουθούν τα δεινά και οι αδικίες που έχει τραβήξει η ομάδα σε αντιπαράθεση με τους άλλους τους ευνοημένους. Μία λογική που ξεκίνησε στην πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ με τη φράση «πώς μπορεί να κάνει κριτική η Δεξιά, που...». Η Δεξιά μπορεί να έκανε κριτική για τις κρατικοποιήσεις και οι κατηγορίες του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ήταν για την οπισθοχώρηση του '23. Η μεγάλη ζημιά γινόταν στο συμπέρασμα «...αφού λοιπόν ο πρίγκιπας Αλέξανδρος δεν τιμωρήθηκε για τη Μικρασιατική Καταστροφή, πώς είναι δυνατόν η Ν.Δ. να ζητάει την παραπομπή του Αθανασόπουλου για το καλαμπόκι;».

Είναι η λογική του «...αλλά ο Ντιόγο δεν είχε ρίξει αγκωνιά στον Γκαρσία;» και «...ο Σιμάο δεν έπρεπε να πάρει κίτρινη», με τελικό συμπέρασμα όχι γιατί δεν την πήραν, αλλά «γιατί λοιπόν τιμωρήθηκε ο Γκαρσία;». Οπως και είναι γελοίο να συγκρίνεις δύο ανόμοιας βαρύτητας αδικήματα. Ωραία, ο Σιμάο έκανε το φάουλ που σηκώνει κίτρινη, αλλά να το συγκρίνεις με την «επίθεση με αντικείμενο τη σωματική βλάβη του αντιπάλου» που έκανε ο Γκαρσία είναι σαν να γράφεις για έγκλημα, ο δράστης να έχει σκοτώσει ένα ζευγαράκι σε αυτοκίνητο και εσύ να προσθέτεις ότι «...βεβαίως το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο σε σημείο που απαγορεύεται η στάθμευση». Σε αυτό το σημείο να πω ότι η δημοσιογραφική ανοχή φέρνει την παράνοια.

Αναφέρθηκε στην ανακοίνωση του ΠΑΟΚ ότι «το χθεσινό παιχνίδι ήταν ένας καθρέφτης της ελληνικής ποδοσφαιρικής κοινωνίας». Για να το πάρει κάποιος στα σοβαρά πρέπει ταυτόχρονα να διευκρινιστεί κάτι. Ο χρόνος που προέκυψε αυτή η καθρεφτιζόμενη ποδοσφαιρική κοινωνία. Γιατί αν προέκυψε μετά την εκλογή του Πιλάβιου, να το δεχτώ. Αν όμως ο καθρέφτης υπήρχε και τον προηγούμενο χρόνο, ποιος τον γυάλιζε; Υποθέτω ο υπεύθυνος για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ, που μέχρι πριν από πέντε μήνες ήταν ο Βασίλης Γκαγκάτσης. Πώς, λοιπόν, μπορείς να κατηγορείς κάτι που δημιουργήθηκε από έναν άνθρωπο με τον οποίο σε συνδέει συγγένεια;

Οχι η κατά τύχη συγγένεια που είναι αυτή που έχεις με τον ξάδελφο και τον θείο σου, αλλά κατ' επιλογήν, όπως είναι η συγγένεια του Θόδωρου Ζαγοράκη με τον Βασίλη Γκαγκάτση, οι οποίοι υποθέτω ότι εκτιμούσαν ο ένας τον άλλον για να γίνουν κουμπάροι. Ο Βασίλης Γκαγκάτσης έκανε τη δήλωση περί συνεργασίας με τον ΠΑΟΚ, η οποία και δεν διαψεύστηκε, και επισκέφτηκε τον Θοδωρή Ζαγοράκη στο γραφείο του στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Χωρίς βέβαια να είναι τίποτα μυστικό. Τώρα, γιατί η ΠΑΕ ΠΑΟΚ ανακαλύπτει τα χρόνια προβλήματα του ποδοσφαίρου επειδή αποβλήθηκε ο Γκαρσία, ανήκει στην κατηγορία «πολλοί τα βλέπουνε, λίγοι τα καταλαβαίνουνε».

Αλλά και ο ΠΑΟΚ έχει ένα δίκιο. Την κουβέντα για τη διαιτησία την ξεκίνησε ο Νίκος Πατέρας, όταν είπε ότι ο Παναθηναϊκός ανησυχεί από τα «σούρ' τα, φέρ' τα» του Γκαγκάτση στα γραφεία του ΠΑΟΚ. Ας μου επιτραπεί να πω ότι από την εποχή που ο γιατρός Τσιρώνης έγραφε στους τοίχους να οργανωθεί μυστικά ο λαός στο κόμμα του και μετά έγραφε το τηλέφωνο, τέτοιες μυστικές συναντήσεις δεν έχουν ματαγίνει.


Oπως βέβαια δεν συμφωνώ με την άποψη ότι ο Γκαγκάτσης πήγε στο γραφείο του Ζαγοράκη για να στείλει το μήνυμα στον Κάκκο τι πρέπει να σφυρίξει. Ο Πατέρας θεωρεί μεγαλύτερο κατόρθωμά του ότι έφαγε τον Γκαγκάτση και τον Ψυχομάνη. Αν, λοιπόν, με τον Πιλάβιο στην προεδρία και τον Πατέρα να λέει ότι όποιον γουστάρει τρώει, ο Γκαγκάτσης μπορεί να επηρεάζει διαιτητές, μαγκιά του και το καπέλο μου στο χέρι.