Play - ωχ, Παναγιά μου!

H ανακοίνωση του ΠΑΟΚ μετά το τέλος του αγώνα είναι τόσο παλιακής νοοτροπίας και λογικής, που σχεδόν μυρίζει ναφθαλίνη. «Φωνάζει» από μακριά ότι ανήκει στην προηγούμενη δεκαετία. Ειδικά όταν μιλάει για τον Παναθηναϊκό, λέγοντας για «ομάδα δισεκατομμυρίων». Προφανώς ο συντάκτης της ζει ακόμα στην εποχή της δραχμής.

• Εχοντας δει τον Καραγκούνη σε εκατοντάδες παιχνίδια, με το χέρι στην καρδιά μπορώ να πω ότι έβαλε το πιο μεγάλο γκολ της καριέρας του. Οχι το πιο σημαντικό (μια και με την Εθνική κόντρα στην Πορτογαλία ή με τον ΠΑΟ κόντρα στην Ανόρθωση ήταν πιο σημαντικά), όχι τόσο εντυπωσιακό όσο αυτό στη Βρέμη, αλλά το λιγότερο «Καραγκούνειο» και το περισσότερο απρόβλεπτο. Ο «τυπάρας» της καρδιάς μας κανονικά θα έπρεπε να είχε κάνει ένα κλασικό μύτο κι όπου πάει η μπάλα. Αλλά, με τον Χαλκιά να έχει βγάλει όλα τα μακρινά σουτ, ακόμα και μέσα να πήγαινε, πιθανότατα ο Χαλκιάς θα έδιωχνε σε κόρνερ. Επέλεξε, λοιπόν, ένα σκαψιματάκι, προφανώς με την «ευλογία» του Σέρτζιο Κονσεϊσάο: στο ματς Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό ο «καπιτάνο» του ΠΑΟΚ σ' εκείνο το τέρμα είχε αφήσει «άγαλμα» τον Νικοπολίδη με παρόμοιο τρόπο.

• Η περίπτωση του Πάμπλο Γκαρσία ξεπερνά την ανθρώπινη λογική. Ο Πάμπλο ρίχνει μπουνιές, κλοτσιά και αγκωνιά στον Σιμάο, βρίζει τον διαιτητή, σπρώχνει τους συμπαίκτες του, απωθεί τον προπονητή του και κοπανάει τη φυσούνα, σε ένα μοναδικό combo που θα ζήλευε κι ο Guile στο «Street Fighter». Ο ΠΑΟΚ την πέφτει στον Κάκκο, τον Παναθηναϊκό και το σύστημα, αλλά παράλληλα τα έχει πάρει στο κρανίο με τον Ουρουγουανό κι ετοιμάζεται να τον διώξει. Ο ίδιος ο Γκαρσία, υποτίθεται, είναι εκτός εαυτού. Ενας άνθρωπος, όμως, που είναι εκτός εαυτού, αλλά «μασάει» τη στιγμή που αγγίζει τον Κάκκο κι ο ρέφερι του ρίχνει ένα βλέμμα απ' αυτά που κάνουν τους Πακιστανούς στα φανάρια να φεύγουν με σκυμμένο κεφάλι, δεν είναι τόσο «εκτός εαυτού» - αν ήταν όντως έτσι, θα είχε «μουντάρει» επιτόπου τον Κάκκο. Απλώς ο Πάμπλο πάει να κάνει το σόου του κάπου αλλού: προς τέρψιν των ΠΑΟΚτσήδων κλοτσάει επικαλαμίδες και μπάλες προς κάθε κατεύθυνση.

• Ο πραγματικός αρχηγός του Παναθηναϊκού είναι για μένα ο Λουκάς Βύντρα. Ο άνθρωπος που άντεξε τόσα χρόνια τα μπινελίκια και τις κοροϊδίες των φίλων της ομάδας του, που βούλωσε στόματα με την απόδοσή του φέτος ως σέντερ μπακ, είναι ο πρώτος που έρχεται από τα βάθη της άμυνας για να προστατέψει τον Σιμάο, να ζητήσει τα ρέστα από τον Γκαρσία, αλλά και να πάρει πάνω του μια κάρτα για να μην την πάρει ο Σιμάο (που είχε ήδη μία). Ακόμα κι ο Βάσκος της καρδιάς μας, ο Σαριέγκι, έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος. Ο αρχηγός δεν είναι πάντα αυτός που φοράει το περιβραχιόνιο, αλλά αυτός που δεν λυγίζει ακόμα και στην «καυτή» Τούμπα.

• Ο Τάσος Κάκκος δεν είναι απλώς ένας σταρ, αλλά ένας διαιτητής που νιώθει (και πιθανότατα είναι) μεγαλύτερος κι από το ίδιο το ποδόσφαιρο. Οχι απλώς διότι τολμάει αυτό που δεν θα έκανε κανένας διαιτητής στην Τούμπα, αποβάλλοντας τον Γκαρσία. Οχι μόνο με τον τρόπο που στήνει τους παίκτες για να τους βγάλει κάρτες, σαν να ετοιμάζεται να μοιράσει φύλλα για πόκα, ούτε επειδή κρατάει την κίτρινη στο δεξί χέρι και την κόκκινη στο αριστερό. Αλλά κυρίως για τον τρόπο που κατευθύνεται προς τη φυσούνα. Τη στιγμή που οι βοηθοί του τρέχουν σκυφτοί με τα χέρια να προστατεύουν το κεφάλι τους, ο Κάκκος περπατάει αγέρωχος, κοιτάζει άγρια τους μπουκαλορίχτες και κάνει ανεπαίσθητες κινήσεις αποφυγής σαν τον Νίο στο «Matrix», ενώ σχεδόν κοντοστέκεται λίγο πριν μπει. Σαν να προστατεύει η αύρα του το κεφάλι του από τα μπουκάλια.

• Η (ιατρική) απορία της ημέρας: ο Γιακούμπ Βαβρζίνιακ άραγε αποκλείστηκε από την αποστολή λόγω «λοίμωξης του αναπνευστικού»; Ή λόγω «ουρολοίμωξης»;