Το αγγλικό Τσάμπιονς Λιγκ

Γράφω πριν από τον δεύτερο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και ελπίζω η Μπάρτσα να είναι η ομάδα που θα αντιμετωπίσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό της Ρώμης. Μερικές φορές, όταν κάποια ομάδα ξεχωρίζει για το ποδόσφαιρο που παίζει, όπως φέτος η Μπαρτσελόνα, δημιουργείται η εντύπωση ότι η διοργάνωση είναι καλύτερη από τις προηγούμενες. Το σίγουρο είναι ότι η Μπαρτσελόνα παίζει καλύτερα απ' ό,τι τη χρονιά που κατέκτησε το τρόπαιο και παράλληλα νομίζω ότι οι αντίπαλοί της, δηλαδή οι ομάδες που έφτασαν στους ημιτελικούς συν τη Λίβερπουλ, δηλαδή όλες οι αγγλικές, είναι ομάδες με τις οποίες λίγο-πολύ βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο.

Eδώ βρίσκεται ένα ενδιαφέρον σημείο για τα χαρακτηριστικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Aπέναντι σε τέσσερις αγγλικές ομάδες που βρίσκονται στην ίδια ταχύτητα, η μόνη ευρωπαϊκή που μπορεί να τις ανταγωνιστεί είναι η Μπαρτσελόνα. Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι την τελευταία πενταετία από τις ομάδες που έφτασαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης το 65% ήταν αγγλικές, καταλαβαίνει ότι οι τέσσερις μεγάλες αγγλικές ομάδες βρίσκονται ένα βήμα –μπορεί και περισσότερο– μπροστά από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές και έχουν δημιουργήσει μεγάλη απόσταση από τις υπόλοιπες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ.

Αυτή η τετράδα των αγγλικών ομάδων πρωταγωνιστεί μόνιμα στο Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία χρόνια και, φυσικά, αυτός ο πρωταγωνιστικός ρόλος δεν είναι αποτέλεσμα τύχης. Ενας λόγος που εξηγεί αυτόν τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι τα χρήματα. Οι αγγλικές ομάδες έχουν τη μεγαλύτερη συμφωνία πώλησης τηλεοπτικών δικαιωμάτων και οι τέσσερις μεγάλες, με τον τρόπο που γίνεται το μοίρασμα των χρημάτων, συγκεντρώνουν πολύ περισσότερα από τις υπόλοιπες. Συμπληρώστε, επίσης, το γεγονός ότι η αγγλική τηλεοπτική αγορά είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, έτσι όταν κάποια από αυτές τις ομάδες καταφέρνει να φτάσει στους ημιτελικούς της διοργάνωσης από τα τηλεοπτικά δικαιώματα δεν πρόκειται να εισπράξει λιγότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ.

Αν προσθέσετε τα έσοδα από τα εισιτήρια, τα μπόνους των χορηγών και τα μπόνους της ΟΥΕΦΑ, καταλαβαίνετε ότι η πορεία μέχρι τα ημιτελικά μπορεί να φέρει στα ταμεία τους μέχρι 50 εκατομμύρια ευρώ! Αυτά τα επιπλέον χρήματα που έχουν ως έσοδα οι αγγλικές ομάδες τους δίνουν τη δυνατότητα να κινούνται με μεγαλύτερη άνεση στη μεταγραφική αγορά και να εξασφαλίζουν τους καλύτερους ποδοσφαιριστές ή προπονητές.

Αν θεωρήσουμε τον Φέργκιουσον Αγγλο, οι προπονητές των άλλων τριών αγγλικών ομάδων είναι ο Μπενίτεθ, ο Βενγκέρ και ο Χίντινκ. Και οι τρεις μέσα στη δεκάδα των καλύτερων προπονητών του κόσμου. Παράλληλα, τα πολλά χρήματα δίνουν στις ομάδες τη δυνατότητα να συντηρούν μεγάλα ρόστερ, που τους επιτρέπουν να τα βγάζουν πέρα με τις υποχρεώσεις τους σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Επειτα, δεν θα πρέπει να παραγνωρίσει κάποιος την ανταγωνιστικότητα του αγγλικού πρωταθλήματος και τη διάρκειά του, που αναγκάζουν τις ομάδες να παραμένουν ανταγωνιστικές περίπου μέχρι τα τέλη Μαΐου.

Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσει κάποιος, επίσης, τις δυνατότητες που προσφέρουν στις αγγλικές ομάδες τα επιπλέον χρήματα για να βελτιώσουν τις υποδομές τους, είτε σε επίπεδο γηπεδικών εγκαταστάσεων είτε στα φυτώρια, που μπορούν να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την κυριαρχία τους. Ενα από τα πράγματα που νομίζω ότι μαθαίνει στους υπόλοιπους Ευρωπαίους αυτή η συνεχιζόμενη κυριαρχία των Αγγλων έχει να κάνει με τη σπουδαιότητα της συλλογικής διαπραγμάτευσης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Με αυτόν τον τρόπο μειώνονται κάπως οι ανισότητες και μπορούν να δημιουργηθούν πιο ισχυρές ομάδες. Οι Ιταλοί το κατάλαβαν και σπεύδουν να υιοθετήσουν το μοντέλο της συλλογικής διαπραγμάτευσης, αλλά οι Ισπανοί επιμένουν στο «ο καθένας μόνος του» και αυτό θα το πληρώσουν.

Πότε θα έρθει η κρίση;

Στην ελληνική πραγματικότητα υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να σε εκπλήξουν. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων η έκπληξη είναι αρνητική. Και δυσάρεστη. Από κάποιους που δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα ακούω συχνά το ερώτημα για την οικονομική κρίση, η οποία πλήττει σοβαρά άλλες μεγάλες χώρες, αλλά, κατά τη γνώμη τους, δεν πλήττει τη δική μας.

Βέβαια, ως πλήγμα της οικονομικής κρίσης αντιλαμβάνονται μόνον εκείνα που μπορούν να τους προκαλέσουν προσωπική οικονομική ζημία. Οσο δεν πλήττονται κρίση δεν υφίσταται, όσο κι αν η πραγματικότητα φωνάζει για το αντίθετο. Ομως αυτό το «αντίθετο» οι τηλεοράσεις και η κυβέρνηση προσπαθούν να το «στρογγυλέψουν», για να αποδώσουν τα πάντα στην παγκόσμια οικονομική κρίση.

Η αλήθεια είναι πως η κρίση αυτή θα μπορούσε να μας έκανε μικρότερη ζημιά από όση τελικά θα προκαλέσει, αν οι δύο εκπρόσωποι του δικομματισμού δεν εμφανίζονταν τόσο ανίκανοι στη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας. Από το 1999 μέχρι και φέτος το δημόσιο χρέος μεγάλωσε κατά 156 δισ. ευρώ, σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία η ελληνική οικονομία παρουσίασε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, τα οφέλη των οποίων απόλαυσαν λίγοι.

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, συνεχίζοντας ένα ρεσιτάλ ανόητων δηλώσεων, μας πληροφόρησε προχθές ότι οι αντιδράσεις της ελληνικής οικονομίας είναι πολύ καλύτερες από εκείνες άλλων προηγμένων χωρών. Η ελληνική οικονομία είναι μια οικονομία που δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Που καταναλώνει δανειζόμενη και η ανάπτυξή της βασίζεται στην οικοδομή.

Και οι δύο εκπρόσωποι του δικομματισμού, όντες ανίκανοι να βρουν λύσεις, παραμένουν εγκλωβισμένοι στο πλέγμα της διαπλοκής που έστησαν πέντε νταβατζήδες δουλεύοντας με υπομονή εδώ και χρόνια. Οι δύο εκπρόσωποι του δικομματισμού παραμένουν ευθυνόφοβοι, ιδιοτελείς και υπάλληλοι συμφερόντων. Η περίπτωση Παυλίδη, όπως και το τεράστιο σκάνδαλο της Siemens, που πηγαίνουν για κουκούλωμα, φανερώνουν πολλά και σημαντικά. Πόσο αναίσθητοι έχουμε γίνει για να μπορούμε να τα ανεχόμαστε;

Ο ιός της ανοησίας

Πόσες απίστευτες ιστορίες μπορεί κάποιος να διαβάσει αυτές τις μέρες σε διάφορα blogs, ελληνικά και ξένα, με αφορμή τη γρίπη των χοίρων, δεν το χωράει ο νους σας. Η χαρά του συνωμοσιολόγου. Οτι την αρρώστια την έφτιαξαν αμερικανικά εργαστήρια και έριξαν στο Μεξικό την «ελαφριά» εκδοχή της για να μετρήσουν αντιδράσεις και τις αντοχές του κόσμου, ότι είναι δημιούργημα φαρμακευτικών εταιρειών που έφτιαξαν την αρρώστια για να πουλήσουν εμβόλια, ότι αυτή η γρίπη είναι η αρχή των συμφορών που θα οδηγήσουν στην καταστροφή του κόσμου το 2012 κι ένα σωρό άλλα πράγματα, ακόμα πιο τερατώδη.

Εκείνο που σ’ εμένα προκαλεί εντύπωση είναι η αντίδραση των Μέσων. Που στην αρχή ανακαλύπτουν ένα καυτό θέμα που πουλάει γιατί τρομάζει, πολιτική που δημιουργεί σύγχυση, η οποία επιτείνεται με τις άστοχες δηλώσεις κάθε είδους αρμοδίων. Η αποσπασματική ενημέρωση χειροτερεύει τον πανικό και διευρύνει την άγνοια. Και όταν έρχονται οι δηλώσεις των επιστημόνων είναι πολύ αργά. Με δεδομένο ότι τέτοιου είδους φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται όλο και συχνότερα στο μέλλον, ο τρόμος θα γίνει συνισταμένη της καθημερινότητάς μας, όπως και η ανοησία.