Η Μπάρτσα αρχίζει εκεί που σταματά η λογική

Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί ο Γκους Χίντινκ αντιμετώπισε με τέτοιον τρόμο την Μπαρτσελόνα στον πρώτο αγώνα πριν από μία εβδομάδα, βρήκα ένα ενδιαφέρον στατιστικό: τα προηγούμενα ματς του Χίντινκ με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα ήταν στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ως προπονητής της Βαλένθια την έχει αποκλείσει μία φορά στο Κύπελλο στα πέναλτι, αλλά οι «μπλαουγκράνα» του 'χουν κάνει πολλά άλλα χουνέρια. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Ο Ολλανδός στην τεράστια προπονητική καριέρα του δούλεψε και στην Ισπανία, πρώτα στη Βαλένθια (από το 1991 μέχρι το 1993), μετά στη Ρεάλ Μαδρίτης (το 1998-99) και έπειτα στην Μπέτις (το 2000). Με τη Βαλένθια σε έξι ματς με την Μπάρτσα είχε ηττηθεί πέντε φορές και είχε κερδίσει μόνο μία: η νίκη του ήταν την πρώτη χρονιά με 1-0 στο «Μεστάγια».

Με τη Ρεάλ είχε φέρει μία ισοπαλία με 2-2 στη Μαδρίτη και είχε ηττηθεί με ένα βαρύ 3-0 στο «Καμπ Νόου». Με την Μπέτις είχε νικήσει 2-1 στη Σεβίλλη λίγο πριν απολυθεί, σε ένα ματς που οι «μπλαουγκράνα» είχαν τέσσερα δοκάρια! Προφανώς αυτού του τύπου τα προηγούμενα, σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά ματς που έχει κάνει φέτος η Μπάρτσα, ειδικά στο γήπεδό της, ήταν ο λόγος του κατενάτσιο που είδαμε στο πρώτο ματς.

Οποιονδήποτε

Αν μιλήσεις με έναν προπονητή, τα στραβά και τα δύσκολα βράδια του τα θυμάται πάντα. Οι πιο πολλές διηγήσεις μιας ήττας από έναν κόουτς ξεκινάνε με τη φράση «είχα χάσει κάποτε ένα ματς εκεί μέσα, να δεις με ποιον ήτανε;». Η ανάμνηση της ήττας είναι ισχυρότερη από την ανάμνηση της ομάδας που προπονούσε –έτσι πάντα συμβαίνει. Οσο πιο σπουδαίοι και κοσμογυρισμένοι είναι οι προπονητές (και ο Χίντινκ είναι αναμφίβολα τέτοιος) τόσο πιο πολύ οι αναμνήσεις (δηλαδή το θυμικό) υπερκαλύπτουν την ανάλυση των δεδομένων (δηλαδή τη λογική).

Στο θυμικό του Χίντινκ σίγουρα έχει γραφτεί και η πρόσφατη καθαρή ήττα της Ρωσίας από την Ισπανία πέρυσι στον ημιτελικό του Euro της Ελβετίας και της Αυστρίας: ο Αρσάβιν και η παρέα του εμφανίστηκαν στο γήπεδο σχεδόν ως φαβορί μετά το καταπληκτικό ματς εναντίον των Ολλανδών κι έχασαν 3-0 από μια Ισπανία στην οποία υπήρχαν οι «μπλαουγκράνα» Χάβι, Ινιέστα και Πουγιόλ: ο πρώτος μάλιστα σκόραρε. Αυτού του τύπου τα προηγούμενα είναι ικανά να σε οδηγήσουν στο να παίξεις ένα ματς αρκετά κουμπωμένος, υπογράφοντας για την ισοπαλία πριν αρχίσει.

Δεδομένα

Η λογική, ωστόσο, λέει κάτι άλλο. Τα δεδομένα λένε ότι αυτά τα δύο τελευταία χρόνια οι τέσσερις αγγλικές ομάδες που συμμετέχουν διαρκώς στο Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Λίβερπουλ, η Αρσεναλ και η Τσέλσι, αποκλείονται μόνο αν τύχουν στα «σταυρώματα» μεταξύ τους κι αυτό η Μπαρτσελόνα είναι κάτι που το γνωρίζει καλύτερα από όλους. Η Μπάρτσα αποκλείστηκε πρόπερσι στους «8» από τη Λίβερπουλ (κι ας ήταν αρκετά καλύτερη στο δεύτερο ματς) και πέρυσι στους ημιτελικούς από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Στο δε γήπεδό της σκόραρε διαρκώς, αρκεί να μην έβρισκε Αγγλους: τα δύο τελευταία ματς που δεν σκόραρε είναι ο περσινός ημιτελικός με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι ο φετινός με την Τσέλσι! Γι' αυτό και μόνο και παρά την τρομερή νίκη της στη Μαδρίτη το περασμένο Σάββατο, δεν μπορώ να τη δω ως φαβορί στο σημερινό ματς: είναι σίγουρα η καλύτερη εκτός Αγγλίας ομάδα, όμως ο νόμος των τεσσάρων εκπροσώπων του νησιού αυτή τη διετία είναι αδυσώπητος: για να περάσει την Τσέλσι, είναι αυτή που απόψε πρέπει να κάνει τη δική της υπέρβαση.

Εικόνα

Με πολύ φρέσκια την εικόνα των δύο ομάδων στα μάτια μου δυσκολεύομαι να φανταστώ την Μπάρτσα να προκρίνεται κι ας ήταν στο ματς του «Καμπ Νόου» μεθοδικότερη και καλύτερη. Η Τσέλσι πλήρωσε (εν μέρει, γιατί δεν έχασε κιόλας) στο πρώτο ματς τις φοβίες του παρελθόντος του Χίντινκ, όμως απόψε θα κάνει ένα νορμάλ παιχνίδι:

νομίζω ότι επειδή ως ομάδα είναι σκληρότερη, ανθεκτικότερη και πιο γήινη (δεν χρειάζεται εξάρσεις για να προκριθεί, αλλά απλώς να κάνει το παιχνίδι της) είναι πιο κοντά στη νίκη. Θα την έβλεπα, μάλιστα, από τώρα στον τελικό (παρά την εικόνα της στο πρώτο ματς) αν η Μπαρτσελόνα δεν κατέβαινε απόψε στο «Στάμφορντ Μπριτζ» με απούσα τη μισή άμυνά της, δηλαδή τον Μάρκες και τον Πουγιόλ!

Απουσίες

Οι απουσίες αυτές θα παίξουν απόψε σίγουρα κάποιο ρόλο, μόνο που όταν μιλάμε για την Μπάρτσα, δηλαδή για μια ομάδα που παραδοσιακά ξεπερνά τα όποια όρια της λογικής, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό: μόνο στο τέλος του ματς θα το ξέρουμε. Μια άλλη ομάδα που θα πήγαινε να παίξει τον Ντρογκμπά και τους υπόλοιπους με μια άμυνα ξεχαρβαλωμένη, θα μπορούσε να διαλυθεί: μπορεί να το πάθει και η Μπαρτσελόνα –το 'χει ξαναπάθει.

Ομως, μόνο αυτή η απίθανη ομάδα μπορεί απόψε να μετατρέψει την προφανή αδυναμία σε πλεονέκτημα, βασίζοντας ένα ματς στην επίθεση και στην κατοχή της μπάλας, που είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να παίζεις άμυνα, ας μην το ξεχνάμε. Μόνο η Μπαρτσελόνα μπορεί να σου δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι ικανή όχι απλώς να κερδίσει, αλλά να βάλει κι όσα γκολ της χρειάζονται για να μη χάσει. Μόνο η Μπάρτσα σε πείθει ότι μπορεί να προκριθεί με ένα 3-3 ή με ένα 5-5 ή με ό,τι άλλο βάλει ο νους σου και η απόδειξη είναι ο τρόπος που αντιμετώπισε τη νίκη της με 2-6 στο «Μπερναμπέου». Οποιος την παρακολουθεί δεν ένιωσε την παραμικρή έκπληξη…

Λοιπόν

Η Τσέλσι στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχει ποτέ αποκλειστεί στο «Στάμφορντ Μπριτζ» έπειτα από ισοπαλία στο πρώτο εκτός έδρας ματς. Τα δεδομένα απόψε λένε Τσέλσι. Αλλά εκεί που σταματά η λογική, αρχίζει η Μπάρτσα…

Ευθύτητα

Η ευθύτητα του Ανδρέα Βγενόπουλου σπάει κόκαλα. Η τελευταία ανακοίνωσή του δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να αφήσει τίποτα να πέσει κάτω: όσο υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το σίγουρο είναι ότι θα μαθαίνουμε τις θέσεις του ώστε να μην υπάρχουν γι' αυτές αμφιβολίες.

Δεν ξέρω αν αυτό ο Βγενόπουλος το κάνει διοικώντας και τις επιχειρήσεις του. Αυτό που βλέπω είναι ότι ο άνθρωπος γνωρίζει καλά πως πάνω στο εμπόριο της αμφιβολίας έχουν στηθεί στα ποδοσφαιρικά μας πράγματα καριέρες ολόκληρες. Υποθέτω ότι αυτό που τον οδήγησε στην ανάγκη να παρεμβαίνει είναι ότι πολλές φορές έφτασαν στ' αυτιά του δικές του απόψεις, που μόνο δικές του δεν ήταν.

Ο Βγενόπουλος, αντίθετα με τους περισσότερους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν επιτρέπει σε κανένα να στήνει παραμύθια βασισμένα στη σιωπή των εμπλεκομένων. Φαίνεται πως κατάλαβε πολύ νωρίς ότι στον «μαγικό» κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου όταν δεν παίρνεις θέση ο ίδιος, κάποιοι καλοθελητές εμπορεύονται τη σιωπή σου μιλώντας και εκ μέρους σου.

Γνωρίζοντας τον κίνδυνο μιας τέτοιας εξέλιξης, ο Βγενόπουλος όχι μόνο μιλάει, αλλά και αποφασίζει να γίνει ιδιαίτερα σαφής: παρεμβαίνει τόσο συχνά, ώστε τίποτε απολύτως που μπορεί να λέει κάποιος άλλος να μην μπορεί να χρεωθεί ως άποψή του! Ξέρουμε τις απόψεις του για τον προπονητή, τον πρόεδρο, τον Αντωνίου, τους υπόλοιπους μετόχους, τις οπαδικές εφημερίδες, το θέμα του γηπέδου, την ΠΑΕ και τα στελέχη της, τα πάντα! Ομολογώ ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ούτε για τον Παύλο Γιαννακόπουλο:

αυτοί, αντίθετα από τον Βγενόπουλο, μετράνε τα λόγια τους, παρεμβαίνουν σπάνια, αφήνουν συχνά να υπάρξει ένα ολόκληρο γαϊτανάκι απόψεων για ένα σωρό πράγματα της τρέχουσας πραγματικότητας. Κυρίως, αφήνουν άλλους να μιλάνε εκ μέρους τους, με αποτέλεσμα να μην είναι πάντα ευδιάκριτο πότε μιλάνε αυτοί και πότε εφημερίδες που τους αντιπροσωπεύουν.

Αυτό το τελευταίο το λέω κυρίως για το «Derby» και τον Αντώνη τον Δελλατόλα που θέλει να το πουλήσει. Δεν ήταν ο Βγενόπουλος το πρόβλημα της εφημερίδας: αυτός είπε καθαρά και ξάστερα την άποψή του. Πιο πολύ κακό έχουν κάνει στην εφημερίδα η σιωπή του Τζίγκερ και η εντύπωση του κόσμου ότι εκεί κάποιοι μιλάνε εκ μέρους του.

Γεύμα νίκης

Πάντως, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τήρησε όλα τα γούρια πριν η ομάδα του Παναθηναϊκού πετάξει για το Βερολίνο για να γυρίσει με την «κούπα». Το σπουδαιότερο είναι φυσικά το τραπέζωμα της ομάδας στο αγαπημένο του εστιατόριο, στην «Μπόμπενα» στην Καισαριανή, εκεί που κατά τον Ζέλικο τρώει κανείς την καλύτερη αστακομακαρονάδα στην Αθήνα.

Υπέφερε πάλι λίγο ο Δημήτρης Διαμαντίδης που δεν τρώει ψαρικά, αλλά θέλει μπριζόλες (ίσως κι αυτό να γίνεται για γούρι), αλλά αυτή τη φορά η αληθινή έκπληξη ήταν το τσιζ κέικ που ετοίμασε για το φινάλε η Αμερικανή γυναίκα του Ντρου Νίκολας, ένα γλυκό που άφησε άναυδους ακόμα και τους σεφ του μαγαζιού –κάτι που, πιστέψτε με, είναι αληθινά δύσκολο.