Γίνε επιτέλους Ολυμπιακός…

Eψαχνα χθες στον «Φίλαθλο» να βρω το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, μπας και ηρεμήσω τη θεία Λουκρητία, η οποία όλη μέρα μονολογούσε: «Πες μου ένα ψέμα έστω, πως μένει ο Ερνέστο», όμως ατύχησα. Στης εφημερίδας τα μισά αντίκρισα τη φωτογραφία του Λάζαρου Μουρκάκου και απ' το σοκ ξέχασα όχι μόνο το μαράζι της θείας και το ρεπορτάζ, αλλά και το όνομά μου ακόμα. Η φωτογραφία που κοσμεί τη στήλη του ακριβού μου είναι αληθινό έργο τέχνης.

Θα έπαιρνα το θάρρος να του ζητήσω τη διεύθυνση του φωτογράφου, για να τον βρω και να βγάλει και σε μένα μια παρόμοιας αισθητικής φωτό, όμως υποπτεύομαι ότι έχει εγκαταλείψει τον μάταιο τούτον κόσμο. Η φωτό του Λάζαρου, βλέπεις, τραβήχτηκε τουλάχιστον τριάντα χρόνια πριν. Μάλλον θα την είχε βγάλει για το πάσο του στο πανεπιστήμιο, είδε ότι οι γυναίκες έπεφταν λιπόθυμες αντικρίζοντάς την και σκέφτηκε να τη χρησιμοποιήσει και στη στήλη του…

Το πνεύμα μου παρέμεινε στον Μουρκάκο, η σαρξ μου όμως στράφηκε στον «Πρωταθλητή», διότι το καθήκον με καλούσε. Ο «Κύριος Πρόεδρος» ήμουν σίγουρος ότι θα μπορούσε να με διαφωτίσει για τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση Βαλβέρδε. Μια ερώτησή του, πάντως, με προβλημάτισε ιδιαίτερα: «Πώς, όμως, θέλει ο Κόκκαλης τον Βαλβέρδε;». Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω. Αν ρωτούσε πώς θέλει ο Χαριτοδιπλωμένος τη γυναίκα, ευχαρίστως να του απαντούσα. Ο Κώστας το ξεκαθάρισε όταν τραγούδησε το διαχρονικό «έτσι, έτσι σε θέλω, σκισμένο τζιν, με μπότες και καπέλο». Αν ο Σωκράτης αποφασίσει ποτέ να κατακτήσει τα τσαρτς, ίσως και να μάθουμε πώς θέλει τον Βαλβέρδε. Προς το παρόν η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Θα εμπιστευτώ βέβαια τη γνώμη του «Κυρίου Προέδρου», ο οποίος κάτι παραπάνω από μένα θα ξέρει για τον Σωκράτη: «Θα σας πω. Οχι με το μυαλό στη Ρεάλ, στη Βαλένθια. Θέλει τον Βαλβέρδε "του Ολυμπιακού". Οταν πειστεί γι' αυτό, τα υπόλοιπα είναι απλή υπόθεση». Μα και συ, βρε Ερνι, αγόρι μου, γίνε επιτέλους ο Βαλβέρδε «του Ολυμπιακού» να ησυχάσουμε όλοι. Τρία απλά πραγματάκια πρέπει να κάνεις. Κράτα σημειώσεις.

α) Διέγραψε τους κορνέδες απ' το διαιτολόγιό σου. (Για περισσότερες πληροφορίες τηλεφώνησε στον Αντώνη Γεωργιάδη.)

β) Βγες για ένα γεύμα εργασίας με τον Τσουκαλά.

γ) Πέτα το σακάκι και φόρα κόκκινη κοντομάνικη μπλούζα με ρίγες. Τα ράσα δεν κάνουν τον Αλέφαντο, όμως η προσπάθειά σου θα εκτιμηθεί δεόντως.

Αν τα κάνεις όλα αυτά, στο διοικητικό συμβούλιο της Παρασκευής ο Αιμίλιος και ο Σάββας με τα δύο χέρια θα ψηφίσουν υπέρ της παραμονής σου. Απαξ και δώσουν αυτοί το «Ο.Κ.» το θέμα θα λήξει εκεί. Ο πρόεδρος είναι αγαπησιάρης και επηρεάζεται πολύ απ' τη γνώμη τους.

Πάρε στάση ημιανάπαυσης, κεχαριτωμένε. Ακολουθούν δηλώσεις του επίτιμου προπονητή του Ολυμπιακού, του αγαπημένου μου Νίκου Αλέφαντου, στον Θέμη Σινάνογλου. Ο «Αλέ» ξεκινά με μια ωδή στον Σωκράτη: «Ο,τι και να γίνει, η ιστορία θα γράψει ότι ο Κόκκαλης είναι συλλέκτης τίτλων. Τους ξεβράκωσε όλους! Ιδιοκτήτες, μονομέτοχους, αμέτοχους, άπαντες επί χρόνια».

Μετά το πρώτο αναγνωριστικό σχόλιο ο Νικόλας μου μπαίνει στο ψητό: «Ο Νικοπολίδης ξέρει πολλή μπάλα. Δεν είναι τόσο τα πέναλτι που έπιασε, διότι οι φορές που τους ψώνισε ήταν λίγες μπροστά στα γκολ που έφαγε. Το θέμα είναι τα γκολ που έβαλε εκείνος! Σε κρίσιμες στιγμές έδειξε την κλάση του κι επειδή ξέρει μπάλα, τα κάρφωσε. Δεν ξέρω μήπως τα χτυπάει αυτός τα πέναλτι τώρα που σταματάει ο Τζόρτζεβιτς».

Εγώ δεν ξέρω μήπως ο Αντωνάκης είναι τελικά ο επιθετικός που ψάχνουμε να βρούμε τόσο καιρό και ο «Αλέ» προσπαθεί να μας το πει με τρόπο. Μπάλα ξέρει, καλό σουτ έχει, δικό μας παιδί είναι, ό,τι πρέπει για τη θέση είναι. Μη γουρλώνεις τα μάτια, αγαπητέ. Με την ίδια δυσπιστία αντιμετώπιζες τον πολυνίκη τεχνικό, όταν είδε στο πρόσωπο του Μπόρχα έναν εκκολαπτόμενο σέντερ μπακ, όμως στο τέλος βγήκε αληθινός. Εκτός αν εσύ θεωρείς επιθετικό έναν παίκτη που κάνει κοντρόλ με το σπιρούνι.

Παρεμπιπτόντως, η συμπεριφορά του Νικοπολίδη στον τελικό Κυπέλλου πίκρανε τον αναγνώστη Γιαννάκο, ο οποίος έστειλε επιστολή στον «Φίλαθλο» για να διαμαρτυρηθεί. Θεωρώ καθήκον μου να την προβάλω, αφενός διότι με συγκινεί το όνομά του (με κάνει να φαντασιώνομαι τον Καραλή στα νιάτα του), αφετέρου ο πόνος των αναγνωστών είναι και δικός μου πόνος.

Γράφει ο Γιαννάκος: «Βρε Αντωνάκη, αχ, βρε Αντωνάκη! Η επόμενη καριέρα σου στην κηπουρική, μανάρι μου, απαιτεί αβρότητα, συγκράτηση, ευγένεια ψυχής, πράγματα που εκεί στο λιμάνι δείχνεις να τα έχεις ξεχάσει τελείως».

Κόψε και συ κάτι, χρυσέ μου, θα μπερδευτεί ο κόσμος και θα νομίζει ότι ο Αρης Σπηλιωτόπουλος έκανε μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, μόνο και μόνο για να πλήξει τους κηπουρούς. Με τι κουράγιο να επιλέξει τον συγκεκριμένο κλάδο στο μηχανογραφικό του ο νέος, όταν ξέρει ότι πρέπει να περάσει, εκτός των άλλων, και από σαβουάρ βιβρ control; Αν ίσχυαν όσα γράφεις, μόνο ο Αρναούτογλου και ο Αντώνης Γλύκας θα είχαν ελπίδες να πιάσουν κλαδευτήρι στα χέρια τους.

Στη συνέχεια ο Γιαννάκος αποκαλύπτει τον λόγο για τον οποίο τα έχει βάλει με τον Νικοπολίδη: «Τέσσερα γκολάκια έπνιξες, βρε Αντωνάκη, αλλά η μπίλια έκατσε να βάλεις εσύ το νικητήριο. Αντί, λοιπόν, να πας να χαιρετήσεις τον άξιο συνάδελφό σου και να σφραγίσεις με μεγαλοπρέπεια έναν έτσι και αλλιώς μεγαλοπρεπή τελικό, εσύ, σαν γνήσιο καφρόπουλο, πουλάς μαγκιά στην αντίπαλη εξέδρα. Γιατί, βρε Αντωνάκη; Γιατί, βρε αγόρι μου;».

Γιαννάκο, μην τον παρεξηγείς. Συμφωνώ ότι όφειλε να χαιρετήσει πρώτα τον Σάχα, στη συνέχεια έναν έναν τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, ακόμα και όσους είχαν μείνει εκτός αποστολής και μετά –αν τον κρατούσαν ακόμα τα πόδια του– να πανηγυρίσει. Φοβήθηκε, όμως, τον Κυργιάκο. Αν τον έβλεπε ο Σωτήρης απ' τη φυσούνα να πλησιάζει τον Σάχα, μπορεί να πίστευε ότι έχει κακό σκοπό και (παρ' ότι δεν συνάδει με την αθλητική παιδεία του) να 'κανε το κατοστάρι πιο γρήγορα και απ' τον Μπολτ για να «καθαρίσει». Με τη φωτιά και τον Σωτήρη δεν παίζουν…