«Το Τριήμερο Της Αγωνίας» και η… ποιότητα!

Όταν το 1991 ο Μάρτιν Σκορτσέζε σκηνοθετούσε το ριμέικ του Cape Fear (σ.σ Ακρωτήρι Του Φόβου), ένα εξαιρετικό σοφιστικέ θρίλερ του 1962, που θα ζήλευε ακόμα και ο Αλφρεντ Χίτσκοκ, δεν θα φανταζόταν πως 18 χρόνια αργότερα ο Αντώνης Νικοπολίδης, ο Ματ Ντάρμπισαϊρ, ο Νάτσο Σκόκο, ο Ισμαελ Μπλάνκο, ο Βασίλης Σπανούλης, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Ραμούνας Σισκάκουσκας και η «παρέα» τους, θα δημιουργούσαν ένα αντίστοιχης πλοκής και αγωνίας «έργο» απευθυνόμενοι κατά κύριο λόγο στο ελληνικό και κατά δεύτερο στο ρωσικό κοινό. «Το Τριήμερο Της Αγωνίας» …

Αρχισε την Παρασκευή με τον ελληνικό, υψηλότατου επιπέδου, «εμφύλιου», στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας, συνεχίστηκε το Σάββατο με τον γεμάτο ανατροπές τελικό Κυπέλλου και ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο την Κυριακή το βράδυ, με τον συγκλονιστικό τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του μπάσκετ.
Όλοι τους, ως προς την τελική τους έκβασης , έχουν κοινό παρονομαστή. Την ΠΟΙΟΤΗΤΑ!
Αυτή ήταν που ανέβασε στους «ουρανούς» τους νικητές, πέρα από τύχη, διαιτησία και οποιονδήποτε άλλο εξωγενή παράγοντα, που θα μπορούσε να επηρεάσει την εξέλιξη.

Στον ημιτελικό μπορεί να «έπεσαν κορμιά», οι προσωπικότητες του Παναθηναϊκού όμως ήταν αυτές που βγήκαν στον «αφρό». Σε ότι ψηλότερο, από πλευράς ποιότητας, υπάρχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ένα σκαλοπάτι δηλαδή κάτω από τον ΝΒΑ, γιατί αυτό ήταν ο συγκεκριμένος αγώνας, ο Ολυμπιακός βγήκε χαμένος γιατί υστερούσε οριακά σ’ αυτόν τον τομέα.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στον τελικό με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ. Όπως επίσης και στον τελικό του Κυπέλλου. Καλός ο Μπλάνκο, ο Σκόκο, ο Τζεμπούρ, αλλά δίχως την στόφα του Γκαλέτι, του Τζόρτζεβιτς, του Νικοπολίδη. Αυτή είναι η διαφορά. Και θα εξακολουθήσει να είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που οδηγεί σε επιτυχίες με μικρές μόνο εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Επί της ουσίας…ο καθένας είναι αυτό που πληρώνει. Κι αν δεν έχει να το πληρώσει θα πρέπει να καταβάλει διπλή προσπάθεια για να το δημιουργήσει. Με μαγιά όμως πάντα την ποιότητα.

Ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο, πέρα από όποιες εν μέρει δικαιολογημένες αντιρρήσεις μπορεί να έχει κανείς, απέδειξε πως δικαίως κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Βρέθηκε να χάνει 2-0 στην αρχή του τελικού και αντί να καταθέσει τα όπλα, επανήλθε. Είδε τον Σκόκο να του παίρνει τη μπουκιά απ’ το στόμα στο 90’ και την βούτηξε πίσω. Εμεινε με εννέα παίκτες για 15 λεπτά και δεν λύγισε. Ε, τι άλλο θέλει κανείς για να το εμπεδώσει...

Τα ίδια ισχύουν για τον Παναθηναϊκό του μπάσκετ. Μόνο και μόνο οι πέντε ευρωπαϊκές κούπες τα «λένε» όλα. Πέρα από την κυριαρχία του στον ελληνικό χώρο. Ποιος μπορεί να έχει διαφορετική εικόνα. Κατά τη γνώμη μου, και στην μία και την άλλη περίπτωση, μόνο μονόφθαλμος μπολιασμένος με την πιο ισχυρή δόση οπαδισμού.

Αυτές οι δύο ομάδες δείχνουν τον δρόμο στις υπόλοιπες. Συνηθίζουμε στην Ελλάδα να προσπαθούμε να κατεβάσουμε μια σκάλα πιο χαμηλά τον πρώτο προκειμένου να τον φτάσουμε. Δεν σκεφτόμαστε καν πως θα γίνουμε καλύτεροι οι ίδιοι και να τον προσπεράσουμε. Τεράστιο λάθος. Ας γίνει αυτό το «Τριήμερο Της Αγωνίας» το εφαλτήριο για μια διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων απ’ όλους. Για να μπορέσουμε τουλάχιστον να δούμε το δικό του ριμέικ...