Ο Θεός της μπάλας αποχαιρέτησε τον «Τζόλε»

Και τώρα τι να σχολιάσεις. «Ρε Μαζιά, δεν έβρισκες κάποιον άλλον να γράψει άρθρο, για να μπορούσα να δω και λίγο από το Ρεάλ - Μπάρτσα;» έλεγα νωρίς το απόγευμα. Πού να φανταστώ ο άνθρωπος τι θα δω; Πώς να υποθέσω τι θα συνέβαινε στο ΟΑΚΑ; Τι ήταν αυτό που μας είχε... προετοιμάσει το τελευταίο διάστημα ότι Ολυμπιακός και ΑΕΚ θα έδιναν τέτοια παράσταση; Διότι θέλω να πω κάτι.

Για μένα δεν είναι ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών. Για μένα χθες στο ΟΑΚΑ διεξήχθη το συγκλονιστικότερο παιχνίδι στην ΙΣΤΟΡΙΑ του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο. Και πραγματικά ένα πράγμα έχω να γράψω. Δοξάζω τον Τάσο Κάκκο, τον διαιτητή που με τη συγκλονιστική και αλάνθαστη διαιτησία του δεν άφησε κανέναν απ' όλους αυτούς τους διαιτητολάγνους το παραμικρό περιθώριο να πει οτιδήποτε και να χαλάσει αυτό το μυθικό ματς.

Από εκεί και πέρα από πρωταγωνιστές άλλο τίποτα. Ο Μπλάνκο με τις δύο γκολάρες. Ο Νταρμπισάιρ που είναι γεννημένος σκόρερ, ο Σκόκο που έδωσε ρεσιτάλ, οι δύο προπονητές που δεν ξέρω πώς το έκαναν και τι έκαναν, αλλά παρουσίασαν δύο ομάδες υπέροχες να τις βλέπεις. Τι θα πει κράτησε 3 ώρες το ματς; Μπορούσε να κρατήσει πέντε, έξι, δέκα. Ωραία θα ήταν. Αλλωστε ποτέ η ελληνική τηλεόραση δεν προσέφερε στο ελληνικό ποδόσφαιρο τέτοιου είδους διαφήμιση.

Και συνεχίζω με τους πρωταγωνιστές: ο Νικοπολίδης με τις επεμβάσεις του στα πέναλτι και το καθοριστικό νικητήριο γκολ ή μήπως ο «Τζόλε»;. Τι μήπως; Είναι βέβαιο. Ξέρετε γιατί έγινε ό,τι έγινε χθες. Ο Θεός της μπάλας δεν ήθελε να τελειώσει την καριέρα του ο «Τζόλε» και το κράτησε το τελευταίο ματς του για 3 ώρες. Και ξέρετε τελικά γιατί το πήρε ο Ολυμπιακός. Γιατί ο Θεός της μπάλας ήθελε η τελευταία στιγμή αυτού του μεγάλου παίκτη να είναι η στιγμή που θα σήκωνε ακόμα μία «κούπα»!