To «έτσι γουστάρω» του Σάρας

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αυτό που είδα χθες στο Βερολίνο ήταν ο ημιτελικός των ονείρων μου. Δύο ελληνικές ομάδες διαφήμισαν το μπάσκετ με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Διεκδίκησαν τη νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο κυριολεκτικά. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε ένα άθλημα στο οποίο η λέξη «ισοπαλία» είναι κενός τόπος. Φόρεσαν στην ευρωπαϊκή πασαρέλα τα ωραιότερα ρούχα τους και θύμισαν στον περαστικό θεατή ότι δεν υπάρχει ωραιότερο άθλημα από το μπάσκετ.

Νίκησε, εν τέλει, ο Παναθηναϊκός, με τη μικρότερη δυνατή απόσταση: 2 πόντοι, ένα (άστοχο) σουτ της τελευταίας στιγμής. Δίκαιη η νίκη του. Αν ο ημιτελικός τελείωνε διαφορετικά, με ένα εύστοχο τρίποντο του Γκριρ για παράδειγμα, θα ήταν εξίσου δίκαιη η νίκη του Ολυμπιακού. Επαιξαν όλοι τους υπέροχα.

Ηταν τέτοιας ποιότητας το θέαμα, τόσο έντονο το καρδιοχτύπι, ώστε έβαλε φρένο ακόμα και στις ύβρεις που αποτέλεσαν τη μοναδική παρεκτροπή των φανατικών. Στα τελευταία λεπτά κανένας δεν έβριζε. Ισως επειδή κανένας δεν μπορουσε να αναπνεύσει. «Πράσινοι» και «κόκκινοι» και ουδέτεροι, φίλοι και εχθροί, παρακολούθησαν τον συγκλονιστικό ημιτελικό με την ψυχή στα δόντια.

Καταλαβαίνω την ηδονή των νικητών, συμμερίζομαι τον πόνο των ηττημένων, αλλά για μια φορά καταφεύγω κι εγώ σε ισορροπιστική πολιτική: στον χθεσινοβραδυνό ημιτελικό, που θα είναι θέμα συζήτησης για πολλά χρόνια (μέχρι τον επόμενο…), νίκησε πρώτο απ' όλους το ελληνικό μπάσκετ. Κανένας δεν πρέπει να γυρίσει με κεφάλι σκυμμένο στην Αθήνα.
Στη μάχη των δισεκατομμυρίων ήταν ταιριαστό να δεσπόσει η μορφή ενός από τους «Μίδες» του στερεώματος. Το μάτι του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους συνήθως γυαλίζει, ωστόσο χθες τύφλωσε τους αντιπάλους του από την υπερβολική γυαλάδα!

Νίκησε επειδή έτσι γούσταρε. Ηταν τελικά η βραδιά των Λιθουανών η χθεσινή: πρώτα Σισκάουσκας, μετά Γιασικεβίτσιους.
Εάν μετράω σωστά από τις σημειώσεις μου, ο Σάρας είχε άμεση συμμετοχή στα 13 από τα τελευταία 14 καλάθια του Παναθηναϊκού: 16 πόντοι από το 50-54 και μετά ήσαν δικοί του, άλλοι 15 προήλθαν από δικές του ασίστ στον Μπατίστ ή (η τελευταία) στον Πέκοβιτς. Μόνο ένα τρίποντο του Σπανούλη απέναντι σε ζώνη σημειώθηκε ερήμην του Γιασικεβίτσιους. Ο Ομπράντοβιτς πότε πότε τον τραβούσε στον πάγκο για να δαμάσει τον ενθουσιασμό του, εν τέλει, όμως, πόνταρε πάνω του όλα τα λεφτά. Και δικαιώθηκε, όπως δικαιώθηκαν με καθυστέρηση 2 ετών αυτοί που τον έφεραν στην Ελλάδα. Ο Γιασικεβίτσιους δεν έχει γνωρίσει ποτέ του την ήττα σε φάιναλ φορ…

Ο Παναθηναϊκός νίκησε μολονότι είχε παίκτες που υστέρησαν: Διαμαντίδη, Νίκολας και άλλους. Ο Ολυμπιακός, όμως, αναγκάστηκε να παίξει χωρίς τον πολύτιμο Βασιλόπουλο, ενώ αντιμετώπισε προβλήματα με τα φάουλ των ψηλών του. Αν κέρδιζε, θα το χρωστούσε σε μέγιστο βαθμό στον Θοδωρή Παπαλουκά, αλλά και στον Γκριρ, στον Βούιτσιτς, στον Πρίντεζη, στον Τσίλντρες, στον παροιμιωδώς ψύχραιμο Παναγιώτη Γιαννάκη.


Τι κρίμα που υπήρξαν ηττημένοι σε αυτόν τον αγώνα! Υστερα απ' όσα είδαμε χθες στο Βερολίνο, νομίζω ότι αξίζει να απονεμηθούν τέσσερα τρόπαια στους τέσσερις ημι-φιναλίστ για τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο διαφήμισαν εαυτές και αλλήλους. Οσοι είπαν ότι το φάιναλ φορ του 2009 είναι το ισχυρότερο της ιστορίας ήδη δικαιώνονται. Εάν ολοκληρωθεί με ελληνικό θρίαμβο, ο τίτλος τιμής θα είναι γραμμένος με κεφαλαία χρυσά γράμματα.