Η απαξίωση της ΠΑΕ ΑΕΚ

Η δικαιολογία βρέθηκε. «Η ομάδα έγινε άνω κάτω μετά την έκταση που πήρε το θέμα με το email του προέδρου στους μετόχους». Οπότε τώρα, ό,τι και να γίνει, η διοίκηση της ΑΕΚ είναι καθαρή. Χάνει η ομάδα και φταίνε αυτοί που βγάλανε το mail. Κερδίζει η ομάδα και όλα είναι καλά, εκτός που η ιστορία του mail θα μπορεί να παίζει σαν μουσική υπόκρουση στην επιτυχία. Μόνο που ανεξάρτητα από το όποιο γκολ και το όποιο αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από την εσωτερική πολιτική και την προπαγάνδα, υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν αλλάζουν.

Οπως, για παράδειγμα, η απαξίωση της ΠΑΕ ΑΕΚ. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι ο Κιντής και ο Κούλης έβγαλαν την ΠΑΕ προς πώληση. Το ανησυχητικό είναι ότι με μηδενικό τίμημα δεν βρέθηκε άνθρωπος να ενδιαφερθεί. Αν μετά τον αγώνα να μπει η ΑΕΚ στο άρθρο 44, πέντε χρόνια αργότερα η ομάδα αξίζει όσο την εποχή που χρώσταγε και στους σταυλίτες του Μάκαρου, τίποτα δεν έγινε.

Οταν μια ομάδα ανθρώπων, που ξεκίνησε με τη λογική ότι κανένας δεν θα έχει πάνω από το 10%, γίνεται ομάδα του ενός, με τον ιδιοκτήτη να μένει μόνιμα στη Νέα Υόρκη και ο ερχομός του να πανηγυρίζεται σαν τον ερχομό του πλούσιου Ελληνοαμερικανού θείου, το όραμα έχει σβήσει.

Οταν μια ομάδα ανθρώπων, που έλεγε και επαναλάμβανε ότι κάθε οικονομικό στοιχείο θα ανακοινώνεται στο κοινό, θεωρεί εσχάτη προδοσία τη δημοσιοποίηση ενός mail που αναφέρεται στα οικονομικά, η λογική έχει γίνει «1984», που το υπουργείο της αλήθειας έλεγε μόνο προπαγανδιστικά ψέματα.

Οταν οι οικονομικές απαιτήσεις από τον Ψωμιάδη μπαίνουν στον ισολογισμό για να βγει θετικός, η πραγματικότητα παύει να έχει νόημα. Γιατί αν η ΑΕΚ γράφει τα 20 περίπου εκατομμύρια ευρώ που διεκδικεί από τον Μάκαρο για να βγαίνει θετική, τότε καμία εταιρεία δεν θα έχει πρόβλημα. Εχει πρόβλημα για παράδειγμα ο ΠΑΟΚ; Λύνεται στο άψε σβήσε. Λέει ο «Ζαγόρ» σε κάποιο φίλο του να κάνει εταιρεία, εμφανίζεται μία αξίωση 100 εκατομμυρίων ευρώ του ΠΑΟΚ, ο ισολογισμός είναι ευτυχισμένος, αλλά μόνο αυτός. Γιατί τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας θα είναι μηδέν.

Το θέμα δεν είναι το παρελθόν, αλλά το μέλλον. Ανάμεσα στους πλατειασμούς, τους προδότες, τους εφιάλτες και τους θείους από την Αμερική που αψηφούν τις κακουχίες του αεροπορικού ταξιδιού για να μιλήσουν αμέσως με τον Μπάγεβιτς, λείπει μία εξήγηση. Πώς μπορεί να κοπούν 5 εκατ. ευρώ από τις φετινές αμοιβές των παικτών της ΑΕΚ, να γίνουν μεταγραφές και η ομάδα να συνεχίσει να είναι ανταγωνιστική; Εκτός αν εισπραχθούν τα εκατομμύρια από τον Ψωμιάδη, οπότε τότε σταματάει το μυαλό του ανθρώπου.


Διαβάζοντας τα πρώτα ρεπορτάζ στο Ιντερνετ για τις δηλώσεις του Ανδρέα Βγενόπουλου, ανατριχιάζω στη σκέψη πόσο δύσκολο είναι να ζεις σε άλλη χώρα. Τι δηλαδή σε άλλη χώρα. Σε άλλον πλανήτη, για να μην πω σε άλλη διάσταση. Για παράδειγμα, ένα τμήμα των θέσεων του Βγενόπουλου αναφερόταν στην υπόθεση του γηπέδου του Παναθηναϊκού, με τα ρεπορτάζ να γράφουν ότι έτσι ο Βγενόπουλος «πίεσε», «έστειλε τελεσίγραφο», «έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό» ή δεν ξέρω τι άλλο στον δήμο, για να επισπευσθεί η κατασκευή του γηπέδου.

Ενώ ο Βγενόπουλος λέει κάτι πολύ απλό. Διαθέτει ο Δήμος Αθηναίων οικόπεδο, το οποίο αντί μισθώματος ενοικιάζει στην ΠΑΕ για να χτίσει γήπεδο; Μετά χαράς και προχωράμε. Υπάρχει ένα κομμάτι γης στον Βοτανικό που ο δήμος παίρνει δωρεάν από τον Βωβό, φτάνει ο δεύτερος να εξασφαλίσει προνομιακούς όρους δόμησης, γεγονός που βρίσκει αντίθετους τους οικολόγους του ΣΥΡΙΖΑ, που για να φρενάρουν το εμπορικό κέντρο του Βωβού πήγαν στο ΣτΕ και ο Κακλαμάνης ζήτησε από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη να πείσει τον Αλέξη Τσίπρα να δεχτεί το γήπεδο, αλλά ο Βωβός θα ζητάει αποζημίωση και ο Κακλαμάνης θέλει και τη σύμφωνη γνώμη των κορμοράνων, αλλά...

Αλλά εδώ είναι που παίρνει θέση ο Βγενόπουλος. «Εχετε στον δήμο ένα οικόπεδο καθαρό από διεκδικήσεις και προσφυγές για να χτίσουμε γήπεδο; Καλώς. Δεν έχετε; Μη μας μπλέκετε στις πολιτικές σας αντιπαραθέσεις και πάμε να κοιτάξουμε αλλού, αφού κάνουμε μια περιποιημένη αγωγή για να πάρουμε ό,τι λεφτά μέχρι στιγμής βάλαμε, νομίζοντας ότι το γήπεδο μπορεί να χτιστεί στον Βοτανικό». Ρε παιδί μου, τόσο δύσκολο είναι κάποιος να καταλάβει τα απλά ελληνικά αν δεν έχουν δύο κλισέ στην παράγραφο; Οπως τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο Θανάσης ότι μια χαρά εξουσία μπορεί να υπάρχει, έστω και αν τις μετοχές τις έχουν πολλοί;

Dear Thanasis, που θα έγραφε στα greeklish ο Thanopoulos, η ιστορία με τις δημοκρατικές διαδικασίες έχει λυθεί εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά που αποφασίζει να κάνει ένα σύλλογο ποδοσφαίρου, ένα σωματείο για τη διάδοση της ποίησης του Μωραϊτίνη, να εκλέξει κυβέρνηση ή ό,τι άλλο θέλεις. Μαζεύονται, λοιπόν, όλοι αυτοί, ακούν τις προτάσεις αυτών που θέλουν να εκλεχθούν και ψηφίζουν όπως ο καθείς νομίζει. Οποιος βγει για ένα δεδομένο χρονικό διάστημα έχει δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις μέσα σε όρια που προκαθορίζονται από το Σύνταγμα, τον περί σωματείων νόμο ή ό,τι άλλο.

Οποιος βγει διοικεί σαν το μαγαζί να ήταν δικό του μέχρι τις επόμενες εκλογές, μετά τις οποίες οι ψηφοφόροι μπορεί να το πάρουν και να το δώσουν σε άλλον. Dear Thanasis, αυτό θέλει να πει ο Βγενόπουλος. Βάζουμε τον Πατέρα πρόεδρο, κρατάμε και τον Αντωνίου και τον Τεν Κάτε για δύο χρόνια και μετά τους κρίνουμε και αποφασίζουμε. Τώρα αν εσύ, dear Thanasis, έχεις άλλη άποψη και θέλεις να βάλεις πρόεδρο τον Παύλο, ζήτα να αγοράσεις ολόκληρο το μαγαζί ή ζήτα από τους μετόχους να τον ψηφίσουν.

Αν δεν τον ψηφίσουν, τη γνώμη μας έχουμε δικαίωμα να τη λέμε, αλλά να αμφισβητούμε κάθε λίγο και λιγάκι το πράσινο πολίτευμα μόνο φασαρία φέρνει. Για τον Παναθηναϊκό ο Βγενόπουλος δίνει και τους πιθανούς λόγους των αντιδράσεων. «Το πώς επιλέγει να αντιδράσει ένας μέτοχος που μειοψηφεί στις αποφάσεις είναι καθαρά θέμα παιδείας, σοβαρότητας και τυχόν προσωπικών επιδιώξεων». Διαλέγεις και παίρνεις, dear Thanasi, και σε πενηνταράκια, που θα έλεγε και ο Θωμάς.

Επίσης, είναι από τις σπάνιες φορές που παράγοντας του ποδοσφαίρου βάζει συγκεκριμένες και απλές προδιαγραφές της επιτυχίας. «Κύπελλο, πρωτάθλημα και μία ανάλογη με την εφετινή πορεία στην Ευρώπη». Ούτε «ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος να χτυπάει το πρωτάθλημα», ούτε «δεν βάζουμε στόχους, αλλά πάντα θέλουμε το καλύτερο». 100% επιτυχία Κύπελλο, πρωτάθλημα και καλή πορεία στην Ευρώπη, μικρότερα ποσοστά επιτυχίας αν επιτευχθούν λιγότεροι στόχοι, στασιμότητα αν και του χρόνου υπάρξει μόνο καλή ευρωπαϊκή πορεία και αποτυχία αν δεν επιτευχθεί κανένας στόχος. Πέρυσι που ο προγραμματισμός έγινε στην τούρλα του Μαΐου, θα ήταν άδικο να οριστούν συγκεκριμένοι στόχοι. Φέτος που υπάρχουν χρόνος και χρήμα, στόχοι θα υπάρξουν.

Επίσης, δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβεις ότι κάποιος πολιτισμένος άνθρωπος μπορεί να ενοχλείται από την ηλίθια λεκτική βία των γηπέδων. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι κάποιος που παίρνει την Ολυμπιακή θα βρίσκει γελοίο το παρασκήνιο του ποδοσφαίρου και την ενασχόληση με το ποιος θα διαδεχθεί τον Ψυχομάνη και ότι κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική καταλαβαίνει την ανάγκη να μη στριμώχνεις τον αντίπαλο τόσο που να τον αναγκάζεις να πολεμήσει. Είναι το δεύτερο υστερόγραφο στο μανιφέστο του Βγενόπουλου που, αφού προηγουμένως και διακριτικά έχει εξηγήσει τι σημαίνει δημοκρατία στον dear Thanasi, συγχαίρει τους αδελφούς για την πρόκριση του μπάσκετ στους τελικούς του Βερολίνου.


Βρίσκω τρομερά δύσκολο να κατέβει ο Βγενόπουλος στην πολιτική και να παίξει τον ρόλο του Ελληνα Μπερλουσκόνι, όχι για άλλο λόγο αλλά επειδή θα πρέπει να έχει και κόμμα. Επειδή οι πολιτικοί του κόμματός του θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την κοινωνία με τον ίδιο τρόπο, είναι πιο πιθανό να βρεις υποψήφιους από τον Αλφα του Κενταύρου, παρά από την ελληνική πολιτική.