Το φάιναλ φορ της μιας νύχτας

To φάιναλ φορ του Βερολίνου θα είναι το 17ο της ταπεινής μου καριέρας. Εχω δει 5 ελληνικές ομάδες να σηκώνουν το Κύπελλο Πρωταθλητριών και άλλες 12 να επιστρέφουν με κατεβασμένα κεφάλια. Είδα ελληνική ομάδα να κατεβαίνει σε τελικό ως ακλόνητο φαβορί και να αποτυγχάνει παταγωδώς (Ολυμπιακός, 1994). Είδα ελληνική ομάδα να παίρνει αψήφιστα τον ημιτελικό και να βλέπει τον ουρανό σφοντύλι (ΠΑΟΚ, 1993).

Είδα ελληνική ομάδα να κερδίζει τη μάχη της εξέδρας κατά 80% αλλά να χάνει το τρόπαιο (Αρης, 1988). Είδα ελληνική ομάδα να κερδίζει πάνω στο νήμα (ΠΑΟ, 1996) και άλλη να κάνει περίπατο (Ολυμπιακός, 1997). Είδα ελληνική ομάδα να κλείνει το σπίτι του αντιπάλου της (ΠΑΟ, 2002), είδα ελληνικά τρόπαια σε ελληνικό έδαφος (ΠΑΟ 2000 και 2007), είδα και εξαγωγή ελληνικής αλητείας σε ξένες χώρες (Τελ Αβίβ 1994, Σαραγόσα 1995). Είδα Ελληνες μπασκετμπολίστες να κατακτούν τον τίτλο με τα χρώματα ξένων ομάδων (2006). Ειδα ακόμα και την ΑΕΚ να παίζει σε φάιναλ φορ (1998). Μου φαίνεται ότι τα έχω δει όλα.

Κι όμως, δυσκολεύομαι να ψηλαφίσω το φάιναλ φορ που αρχίζει αύριο στο Βερολίνο. Η πείρα δύο γεμάτων δεκαετιών δεν βοηθάει ιδιαίτερα.

Η εύκολη πρόβλεψη είναι αυτή που πηγάζει από τα πεπραγμένα του Ολυμπιακού το 1994 και το 1995: η ελληνική ομάδα που θα κερδίσει τον ημιτελικό θα εμφανιστεί «αδεια» στον τελικό και θα ηττηθεί κατά κράτος. Ωστόσο, δεν μπορώ να πιστέψω ότι αθλητές με την προσωπικότητα και το κατασταλαγμένο μυαλό του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη και των άλλων θα παρασυρθούν στον κυκεώνα των απαιτήσεων των φανατικών.

Αλλιώς, θα γυρίσουν και αυτοί με άδεια χέρια στην πατρίδα. Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ είναι πανίσχυρες, όσο ελάχιστες από τις ομάδες που είδαμε στα προηγούμενα φάιναλ φορ. Κανένας δεν μπορεί να τις νικήσει εάν δεν εμφανιστεί 100 τοις εκατό έτοιμος και συγκεντρωμένος. Εάν ταξίδευε στο Βερολίνο μόνος ο Παναθηναϊκός ή μόνος ο Ολυμπιακός, θα ήμουν πιο αισιόδοξος. Η αξία της μοναξιάς επιβεβαιώθηκε μια για πάντα τη διετία 1996-97.

Από την άλλη, η ύπαρξη ενός «εμφύλιου» ημιτελικού φέρνει την Ελλάδα ένα βήμα πιο κοντά στο τρόπαιο. Για το ελληνικό μπάσκετ, η κατάκτηση του 6ου τίτλου είναι υπόθεση όχι 80, αλλά 40 αγωνιστικών λεπτών. Ενα εμπόδιο λιγότερο, με άλλα λόγια.

Δεν πρόκειται να ακουμπήσω το κεφάλι μου στον ντορβά και να προχωρήσω σε προγνωστικά για τον αυριανό ημιτελικό. Ξέρω ότι θα νικήσει ο Παναθηναϊκός εάν παίξει καθοριστικό ρόλο η χημεία και η ομοιογένεια, ο Ολυμπιακός εάν μετρήσει περισσότερο η δίψα και το «μομέντουμ». Υποψιάζομαι ότι η υπόθεση πρόκριση θα περάσει από τα χέρια παικτών-«κλειδιών» όπως ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης, ο Βούιτσιτς και ο Πέκοβιτς. Εικάζω ότι θα εμφανιστεί και κάποιος απρόσκλητος σωτήρας, ενδεχομένως από την άκρη του πάγκου, όπου κάθονται μονάδες σαν τον Πάργκο ή τον Κέτσμαν. Είμαι βέβαιος ότι θα στοιχίσει πολύ στους δύο μονομάχους η απουσία των Διαμαντίδη, Βασιλόπουλου από πολλές προπονήσεις των τελευταίων εβδομάδων.

Νομίζω όμως ότι είμαστε μπροστά σε έναν αγώνα γεμάτο με κρυφά δεδομένα, εκπλήξεις και απροσδόκητες εξελίξεις. Ελπίζω ότι θα καταφέρουμε να τον ευχαριστηθούμε, παρά τον οχετό των ύβρεων και τον ποταμό του μίσους με τον οποίο θα διανθίσουν την ατμόσφαιρα οι φανατικοί. Για εμάς τους ουδέτερους, όποιος κι αν νικήσει αύριο, θα είναι δικός μας. Για εμάς τους ουδέτερους, το φάιναλ φορ αρχίζει και τελειώνει την Κυριακή.