Μπάρτσα – Τσέλσι, συνάντηση υψηλής αισθητικής

Το Μπαρτσελόνα – Τσέλσι ως ευρωπαϊκό ντέρμπι γεννήθηκε τη στιγμή που ο Ροναλντίνιο, πριν σουτάρει και σημειώσει ένα από τα γκολ της δεκαετίας, πάτησε ένα τσιγάρο –δεν ξέρω πόσοι το θυμόσαστε. Η Τσέλσι ήταν τότε μια ανερχόμενη δύναμη και η Μπάρτσα μια ομάδα με υπέροχους σολίστες που χτιζόταν. Απόψε έχουν και οι δύο κάτι που τότε τους έλειπε: προσωπικότητα.

Υπάρχουν ματς που μπαίνουν στην ιστορία γιατί συμβαίνουν μαγικά ή απρόβλεπτα πράγματα, όπως το παιγνίδι της Λίβερπουλ με την Τσέλσι που τέλειωσε 4-4, και ματς που είναι η ίδια η ιστορία που γράφεται μπροστά στα μάτια μας. Τέτοιο είναι το αποψινό μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Τσέλσι. Μπορεί τελικά να είναι μια σούπα άνοστη, αλλά η αναμονή γι' αυτό είναι τέτοια που το στέλνει στην κορυφή του parade της φετινής χρονιάς. Δύσκολα ο τελικός θα συνοδευτεί από πιο μεγάλες προσδοκίες.

Μπάρτσα
Καιρό τώρα μου ζητάτε να γράψω κάτι για τη φετινή Μπαρτσελόνα, που είναι άλλωστε και μια από τις μεγάλες μου συμπάθειες. Δεν το έκανα γιατί υπάρχει πάντοτε μια στιγμή για όλα. Η φετινή Μπαρτσελόνα είναι αναμφίβολα μια θεαματική ομάδα και ως τέτοια θα περάσει στην ιστορία ακόμα κι αν δεν κατακτήσει τίποτα. Με τις θεαματικές ομάδες συμβαίνει ό,τι και με τις ωραίες γυναίκες: τους χαρίζουμε τόσα πολλά κομπλιμέντα που φτάνουμε στο σημείο όταν κάποια στιγμή υμνούμε από καρδιάς την ομορφιά τους να μη μας παίρνουν στα σοβαρά. Ο πληθωρισμός είναι απόδειξη παθογένειας σε κάθε περίπτωση.

Κατορθώματα
Αν αραδιάσω τα φετινά κατορθώματα της Μπαρτσελόνα, τις ασταμάτητες πεντάρες και εξάρες της, την ευκολία με την οποία πετυχαίνει τέσσερα γκολ ακόμα και σε ένα ημίχρονο, τα απανωτά παιχνίδια στα οποία σκοράρει θα κουραστείτε να διαβάζετε αριθμούς που δεν λένε τίποτα περισσότερο από αυτό που λέει η απλή παρακολούθηση μιας και μόνο φάσης που η ομάδα φτιάχνει στο «Καμπ Νόου». Η Μπάρτσα δεν παίζει 4-3-3 όπως λέει η διάταξή της: αυτό που κάνει είναι πέρα από συστήματα. Η φετινή της μοναδικότητας είναι ότι πέντε και έξι παίκτες πατάνε την αντίπαλη περιοχή δίνοντας το δικαίωμα της επιλογής της πάσας σε όποιον την μπάλα την κουβαλάει. Η Μπάρτσα δεν αξιοποιεί επιθετικούς, δημιουργεί επιθετικούς, δηλαδή παίκτες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να βρουν την μπάλα μπροστά τους και να σκοράρουν: γι' αυτό και στο Τσάμπιονς Λιγκ, π.χ., έχουν βρει δίχτυα μέχρι στιγμής πάνω από οκτώ διαφορετικοί παίκτες!

Πέπε
Η ερώτηση που συχνά μου γίνεται και που αποφεύγω να την απαντήσω είναι αν ο Πέπε Γκουαρντιόλα, ο άνθρωπος που πέρυσι τον Δεκέμβρη συζητούσε με το Μανέλ Φερέρ για να αναλάβει τον Ηρακλή (!), είναι ο προφήτης ενός ποδοσφαίρου που ουδείς τόλμησε να διδάξει προηγουμένως. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είναι –κι αυτό στην ιστορία είναι το ενδιαφέρον. Ο Γκουαρντιόλα δεν επινόησε τίποτα, απλά συμβαίνει να είναι γνώστης των παραδόσεων του συλλόγου και κοινωνός των αξιών του.

Ο Γκουαρντιόλα είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα της Μπάρτσα, φορέας μιας νοοτροπίας περισσότερο και από προπονητής, ένα είδος συνθέτη που επειδή γνωρίζει τα γούστα και τις ανάγκες του κοινού φτιάχνει και τα σουξέ που αυτό επιθυμεί. Αυτό που θα μείνει στο φινάλε δεν είναι οι τίτλοι, για τους οποίους κανείς δεν είναι βέβαιος (ακόμα και το πρωτάθλημα μπορεί να χαθεί αν από το πουθενά προκύψει ένας μήνας αγωνιστικής κρίσης στον οποίο η ομάδα θα τρέχει λιγότερο), αλλά η αίσθηση ότι αυτό που ζήσανε όλοι φέτος στη Βαρκελώνη είναι ένα τεράστιο πάρτι: ο κόσμος είδε το ποδόσφαιρο που θέλει η ομάδα του να παίζει χάρη στο γεγονός ότι στον πάγκο κάθισε κάποιος που πιο πολύ από προπονητής είναι οπαδός ενός οράματος με το οποίο μεγάλωσε.

Η Μπαρτσελόνα η φετινή πρέπει να αντιμετωπίζεται με θρησκευτικούς όρους: είναι ένα αληθινό θαύμα που προέκυψε χάρη σε μια βαθιά ριζωμένη στην πόλη πίστη ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να παίζεται έτσι. Σήμερα, που ο Γκουαρντιόλα απολαμβάνει ενός είδους καθολικού θαυμασμού, μπορώ να πω ότι ο τύπος αποκλείεται να καταφέρει να δουλέψει κάπου αλλού: είναι συμβατός και κατάλληλος μόνο εκεί.

Αρχές
Εν καιρώ θα σας εξηγήσω και κάποιες βασικές αρχές αυτού του παιχνιδιού που οδηγεί συχνά πυκνά στον θαυμασμό και την αγαλλίαση. Αυτό που θα 'θελα να κάνω κατανοητό σήμερα είναι ότι ο ημιτελικός με την Τσέλσι είναι μια δοκιμασία, όχι πίστης (αυτή στην Καταλονία είναι δεδομένη), αλλά ανθεκτικότητας. Η Μπαρτσελόνα βρίσκει απόψε μια σκληροτράχηλη ομάδα, ψημένη στην πίεση, ικανή να στέκεται στις θύελλες, πολύ σίγουρη και πολύ συγκεντρωμένη στο Τσάμπιονς Λιγκ: η Τσέλσι μοιάζει να είναι ένας δαίμονας –κάτι φαντάζει τόσο διαφορετικό ώστε να κάνει την αναμέτρηση των δύο κάτι σαν ημέρα κρίσης.

Μη βιαστείτε να πιστέψετε ότι η Μπάρτσα εκπροσωπεί το καλό και η ομάδα του Χίντινκ το κακό, μόνο έτσι δεν έχει το πράγμα. Η Μπάρτσα είναι μια ομάδα στην οποία οι παραδόσεις ορίζουν το παρόν της, ένα είδος αντιπροσωπευτικού δείγματος της δικής της ιστορίας, που είναι μοναδική. Η Τσέλσι είναι μια ομάδα του σήμερα, δεμένη, σοβαρή, εκρηκτική σε ορισμένες περιπτώσεις, κυνική σε άλλες. Το ζητούμενο δεν είναι ποιο ποδόσφαιρο είναι καλύτερο, αλλά τι θα προκύψει από τη μεταξύ τους συνάντηση: όχι ως συμπέρασμα, αλλά ως αισθητική απόλαυση.

Συνάντηση
Η συνάντηση στην τέχνη είναι συνήθως κάτι σπουδαίο. Απόψε, αν οι δυο δεν τιμήσουν το ραντεβού τους, θα αποκτήσουν μόνο εχθρούς. Δεν κρύβω ότι φοβάμαι πως μπορεί να μας απογοητεύσουν, γιατί οι καλλιτέχνες είναι ανασφαλείς, ειδικά όταν ανεβαίνουν στο ίδιο πάλκο. Και καμιά φορά, εκεί που περιμένεις ότι θα λάμψουν και οι δύο, δεν λάμπει κανένας.

Prozone 30
Δεν υπάρχει λόγος για να κάνουμε ανασκόπηση των προγνωστικών της τελευταίας αγωνιστικής: συνέβη ό,τι περιμέναμε, δηλαδή βγήκαν όλοι νικητές και χάσαν' όλοι οι άλλοι. Αφού σας υποσχεθώ σύντομα ένα μεγάλο ρεπορτάζ διαιτησίας με το τι αναμένεται τη νέα χρονιά (λίγη υπομονή), σας παρουσιάζω τους, σύμφωνα με το δικό μου σύστημα αξιολόγησης, δέκα καθαρότερους και καλύτερους διαιτητές της σεζόν:

10) Σπάθας. Υψηλή διπλωματία αλλά και αυτό το κάτι που κάθε φορά σε κάνει να πιστεύεις ότι πίσω από κάθε σφύριγμα υπάρχει ένα ολόκληρο νταραβέρι! Ηταν βελτιωμένος, αλλά έκανε και πολύ δημόσιες σχέσεις. Οι πρωτιές του οφείλονται κυρίως στη δύναμη που έχει ο μπαμπάς στο σώμα των παρατηρητών.

9) Ντάκος. Ο ψηλός πήρε πολλά ματς και τα πιο πολλά τα έφερε σε πέρας χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Δεν είναι ταλέντο, αλλά έχει σθένος. Και μοιάζει και να γυμνάζεται αρκετά. Μ' αρέσει.
8) Λαμπρόπουλος. Κοντός, αλλά νευρικός, γρήγορος, κοντά στις φάσεις και απρόβλεπτος! Είναι αυτός που με οδήγησε στις περισσότερες λάθος προβλέψεις, που σημαίνει ότι δεν ακούει και πολύ. Του χρόνου θα μπει στα δύσκολα.

7) Κύρκος. Πολλά βήματα πίσω. Πέρυσι ήταν ένας από τους τρεις καλύτερους Ελληνες διαιτητές, φέτος έπεσε στον πειρασμό των δημόσιων σχέσεων. Ισως πιέζεται. Καλό είναι να μην ακούει ούτε τον φίλο ούτε τους φίλους.

6) Καλόπουλος. Πεσμένος σε σχέση με προηγούμενες χρονιές αλλά αληθινά έντιμος και παλικάρι. Και ίσως λίγο πιο πολύ Βασσάρας κι από τον ίδιο τον Βασσάρα –ο νοών νοείτω.

5) Βασσάρας. Στην τελευταία του χρονιά του έτυχαν πολλά και παράξενα. Ομως εγώ πάντα με τον Κύρο είχα τη βεβαιότητα ότι όποιο τηλέφωνο και να χτυπήσει ο ίδιος δεν πρόκειται να το σηκώσει. Θα γίνει αρχιδιαιτητής; Δεν είναι βέβαιο.

4) Κουκουλάκης. Ο «γιατρός» είχε και δύσκολες στιγμές. Αλλα ουαί κι αλίμονο αν φτάσουμε να θέσουμε υπό συζήτηση την εντιμότητά του.

3) Τριτσώνης. Δεν είναι σταρ σαν τον Κασναφέρη, δεν πιστεύει ότι οι οπαδοί πάνε στο γήπεδο να τον δουν όπως νομίζει ο Κωνσταντινέας, δεν κάνει επιδείξεις μαγκιάς όπως ο Σταυρίδης ή ο Χαραλαμπίδης. Αλλά έπαιξε δέκα ματς (αλήθεια γιατί τόσα λίγα;) χωρίς ούτε ένα σοβαρό λάθος!

2) Δαλούκας. Στο ελληνικό πρωτάθλημα το να βρεις κάποιον να μη μασάει από έδρες είναι λίγο σπάνιο. Αυτός δεν μασάει και δεν το κάνει και προκλητικά.

1)Κάκκος. Αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον φέρουμε. Από το εξωτερικό…

Αυτό είναι είδηση...

Γιορτή
Διάβασα ότι στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή έγιναν επεισόδια μεταξύ των οπαδών του ΠΑΟΚ και του Αρη καθώς τα 'φερε η κακιά η στιγμή έτσι και συνέπεσε οι δύο ομάδες να αγωνίζονται εντός έδρας. Η αστυνομία, διάβασα, έκανε και κάποιες συλλήψεις –λάθος τρομακτικό! Να αποφυλακισθούν αμέσως όλα τα παιδιά και να σταματήσει το κράτος να δείχνει τον βίαιο χαρακτήρα του. Δεν έγιναν επεισόδια–είναι όλα ψέματα. Απλώς τα παιδιά γιόρταζαν την τροποποίηση του νόμου για τη βία από τον υφυπουργό Αθλητισμού και είπαν να σπάσουν τη γενέτειρά του για να του δείξουν εμπράκτως πόσο σπουδαίες υπηρεσίες έχει προσφέρει! Αν μάλιστα καταργηθεί εντελώς η πιθανότητα φυλάκισης για επεισόδια, μπορεί να πλακώνονται κάθε μέρα στην υγεία του κράτους: καλή διάθεση υπάρχει…