Βραβείο ερμηνείας…

Έστω και την τελευταία στιγμή το «δώρο του Σάββα» των δυόμισι εκατομμυρίων ευρώ που θα έδινε η ΕΡΤ στη Σούπερ Λίγκα πάει για ματαίωση. Σε περίπτωση πάντως που δεν ματαιωθεί, έχει ενδιαφέρον ποιος μπορεί να χειρίζεται χωρίς διαγωνισμούς και να υπόσχεται εκατομμύρια ευρώ από τα κρατικά ταμεία.

Χαρτιά τουαλέτας να θέλουν να πάρουν στο Δημόσιο, και πρέπει να κάνουν διαγωνισμό και υπάρχει κάποιος γίγαντας που μπορεί να λέει «Πάρτε, ρε κακομοίρηδες, μερικά εκατομμύρια ευρώ για να μη μουρμουράτε και μπλεκόσαστε στα πόδια μας». Ακόμα μια θρυλική άγνωστη μορφή του Δημοσίου που μπορεί να στέκεται επάξια δίπλα στον άλλο γίγαντα του ΟΠΑΠ, που κόβει ματς από το δελτίου του Στοιχήματος, όπως το Λεβαδειακός - Λάρισα, και δεν μας λέει αυτό που έμαθε μόνο ο Χατζηεμμανουήλ. Γιατί το έκοψε. Και ήταν κρίμα που το κόψανε από το δελτίο γιατί στη Λιβαδειά έγινε η μεγάλη έκπληξη της αγωνιστικής. Ποιος θα μπορούσε να το περιμένει ότι η Λάρισα θα έφερνε «διπλό» και θα πέρναγε στα πλέι οφ.

Ο Θεός να με κάψει αν εννοώ κάτι επιλήψιμο, αλλά και εγώ αν ήμουν στη θέση του Αρη και είχα υποψίες ότι θα πάρει «διπλό» η Λάρισα στη Λιβαδειά, δεν θα προσευχόμουνα να παιχτεί όπως παίχτηκε το ματς στου Χαριλάου. Δηλαδή να προηγείται ο Πάνθρακας μέχρι το 90'+, να ελπίζω ότι η ταξιαρχία του Κομπότη θα σκεφτεί τους οπαδούς και θα ισοφαρίσει και ο Αρης να κάνει τη γρηγοράδα που έγινε, να γυρίσει το ματς και να αφήσει τη Λάρισα στην απέξω. Οχι ότι μου φαίνεται εύκολο να στηθεί κάτι τέτοιο, με τον Κάμπορα να βάζει το νικητήριο γκολ με βολέ που πιάνει στην κίνηση, αλλά στο ελληνικό πρωτάθλημα έχουν γίνει πράγματα που έτσι και είχαν γυριστεί ταινία θα έπαιρναν Οσκαρ σεναρίου.

Οπως και βραβείο ερμηνείας πρέπει να δοθεί και στον Κώστα Πηλαδάκη. Οι εκφράσεις του κατά τη διάρκεια του αγώνα με τον Λεβαδειακό, συνοδευόμενες από τους ξέφρενους πανηγυρισμούς μετά τη νίκη και την πρόκριση στα πλέι οφ, ήταν αντίστοιχες με του Ρόκι όταν πανηγυρίζει με τον προπονητή του, τον Μίκι, μετά τη νίκη τους επί του Apollo. Με το σινεμά να έχει μια αντίστοιχη αγωνία με τους θεατές της Λιβαδειάς. Θα κερδίσει ο Ρόκι, θα κερδίσει η Λάρισα... Από αυτές τις αναμετρήσεις που η ανάμνησή τους σε συνοδεύουν μια ζωή. Τα εφετινά πάντως «Πηλαδάκεια» ήταν από τα πιο εντυπωσιακά φεστιβάλ που γιορτάζουν στο πρωτάθλημά μας την ομορφιά του ποδοσφαίρου.

Οπως και εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο σύσσωμος ο Τύπος αντιμετώπισε τις δηλώσεις του Θανάση Γιαννακόπουλου. «Τον ξέρουμε όλοι τον Θανάση», «Ο Θανάσης λέει αυτό που θέλει» και όλα τα σχετικά που θέλουν να παρουσιάζουν τον Θανάση σαν ειλικρινή και αυθόρμητο που ό,τι έχει να πει το λέει έξω από τα δόντια. Καμιά αντίρρηση. Μόνο που αν ο Θανάσης έχει το δικαίωμα να τα λέει έξω από τα δόντια, γιατί το ίδιο δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται και στον Χενκ Τεν Κάτε όταν λέει αυτό που πιστεύει; Επίσης επειδή αυτό το «στις ομάδες χρειάζεται να υπάρχει ένα αφεντικό» αντιμετωπίζεται πάντα με ένα δέος, σαν κάποιος να είπε την ενδέκατη εντολή, να προστεθούν κάποιες σκέψεις.

Στην Ελλάδα λέμε και επαναλαμβάνουμε ότι ανακαλύψαμε τη δημοκρατία, μόνο που δεν καταλαβαίνουμε τι εννοούμε. Στη δημοκρατία ένα σύνολο ανθρώπων ψηφίζει, αποφασίζει και εκεί τελειώνει η κουβέντα. Κάποιος αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει την απόφαση και αν τα πράγματα πάνε καλά ή άσχημα tough luck αυτή είναι η δημοκρατία. Δημοκρατία σημαίνει να σέβεσαι την απόφαση της πλειοψηφίας και να μην την υποσκάπτεις. Τώρα αυτό που λέει ο Γιαννακόπουλος σημαίνει ότι είτε οι αποφάσεις που παίρνονται υποσκάπτονται από κάποιον που αμφισβητεί τους πολυμετοχικούς ή ότι αν κάποιος από τους μετόχους έπαιρνε μόνος του τις αποφάσεις θα ήταν καλύτερες από το σύνολο που αποφασίζει παπαριές καμαρωτές. Και τώρα ρωτάω και εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό.

«Ποιον εννοεί ο Θανάσης ότι θα ήταν καλύτερα στον Παναθηναϊκό να αποφασίζει και διατάζει;». Οσοι σήκωσαν το χέρι και απάντησαν τον «Παύλο» να κάνουν ένα βήμα προς τα εδώ. Οι υπόλοιποι να πάνε στο Δαφνί και αυτή τη φορά να επιμένουν όταν χτυπάνε το κουδούνι γιατί την προηγούμενη δεν τους άκουσαν για να τους βάλουν μέσα.

Οπως όμως λένε ότι ο κομμουνισμός εφαρμόστηκε σε λάθος χώρα όταν έγινε στη Σοβιετική Ενωση, αντί για την Αγγλία, που και συνηθισμένοι είναι να περιμένουν στις ουρές και συνηθισμένοι είναι να παίρνουν δεύτερης διαλογής προϊόντα, έτσι και με τον φασισμό για την Ελλάδα είχε φτιαχτεί και βρέθηκε ο Μουσολίνι να μας κλέψει το copyright και να τον κάνει στην Ιταλία. Ακούς τους Ελληνες πώς μελώνουν όταν λένε «χρειάζεται το αφεντικό να είναι ένα» και σκέφτεσαι πόσο αδικήσανε τον φουκαριάρη τον Αδόλφο που έλεγε το ίδιο στα γερμανικά «Ein fuhrer, ein volk, ein reich».

Το «μπαμ» με Μουνιόθ

Πριν από κάμποσα χρόνια μια φίλη μού είχε πει τη φράση «... κάτι ταλαίπωρα ζευγάρια που σέρνουνε τη σχέση τους». Ποτέ δεν την ξέχασα. Γιατί για κάθε σχέση που διαλύεται στις φλόγες υπάρχουν 10 σχέσεις που αποσυντίθενται επειδή ο ένας περιμένει από τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα και να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Επειδή με τον χρόνο στη σχέση του Σωκράτη Κόκκαλη με τον Ερνέστο Βαλβέρδε έχει αρχίσει να ακούγεται το σούρσιμο, μια μικρή αποτίμηση. Τι μπορεί να περιμένει ο ένας από τον άλλο αν συνεχίσουν τη σχέση.

Στα θετικά ο Ερνέστο Βαλβέρδε μπορεί να περιμένει από τον Ολυμπιακό καλά λεφτά. Ακόμα και αν στην Ισπανία έβρισκε τα ίδια λεφτά με όσα παίρνει στον Ολυμπιακό αποκλείεται να τα έπαιρνε καθαρά, με τις κρατήσεις να είναι σημαντικά υψηλότερες στην Ισπανία. Επίσης ο Βαλβέρδε μπορεί να παίζει στην Ευρώπη ή ακόμα και στο Τσάμπιονς Λιγκ όσο μένει στον Ολυμπιακό ενώ είναι δύσκολο να βρει ομάδα στην Ισπανία που να παίζει στα ευρωπαϊκά Κύπελλα. Στα αρνητικά ο Βαλβέρδε δεν μπορεί να υπολογίζει σε προβολή από το ελληνικό πρωτάθλημα, εκτός των αναφορών στις ισπανικές εφημερίδες αν ξαναπάρει το πρωτάθλημα και δεν θα έχει πια φαντασιώσεις ότι ο Κόκκαλης έχει διάθεση να βάλει λεφτά για ευρωπαϊκή διάκριση. Οπότε δίκαια θα ανησυχεί ότι σιγά σιγά στην Ισπανία θα αρχίσει να ξεχνιέται.

Στα θετικά για τον Ολυμπιακό αν κρατήσει τον Βαλβέρδε είναι ο ρεαλισμός του Ισπανού. Ο Βαλβέρδε αντιλαμβάνεται αυτό που πρέπει να καταλαβαίνει κάθε προπονητής που δουλεύει στον Ολυμπιακό. Οτι όταν χάνεις το πρωτάθλημα καλό είναι να βρίσκεις το διαβατήριό σου για να φεύγεις. Επίσης ο Βαλβέρδε κρατάει τα αποδυτήρια σε τάξη, δεν απαιτεί πολλούς παίκτες και δεν διαχέει την όποια δυσαρέσκειά του στον Τύπο. Στα αρνητικά του Βαλβέρδε είναι η απροθυμία του να ασχοληθεί με νέους παίκτες και το μικρό δέσιμό του με την ομάδα και τους οπαδούς. Ενα στοιχείο που μαζί με το ότι έχει αφήσει την οικογένειά του στην Ισπανία δείχνει ότι θεωρεί την παραμονή στου Ρέντη αυστηρά προσωρινή. Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά; Κατά τη γνώμη μου στο να φύγει ο Ισπανός.

Μια απόφαση επιβεβλημένη. Θα είναι μία σχέση που θα σέρνεται αφού ο Κόκκαλης από χαρακτήρα θα του το κρατάει μανιάτικο και θα τον διώξει στην πρώτη ευκαιρία. Ο αντίλογος φυσικά είναι πού μπορεί ο Κόκκαλης να βρει προπονητή ξένο, που να ξέρει την ελληνική πραγματικότητα και να βγάζει και νέους παίκτες; Η απάντηση είναι ότι υπάρχει. Και η έκπληξη ότι δεν είναι ο Τιμούρ Κετσπάγια. Αν ο Σωκράτης δεν τρώει κόλλημα ότι θα πάρει αποφόρια του Παναθηναϊκού, χτες απολύθηκε από τη Χετάφε ο Βίκτορ Μουνιόθ. Μπορεί να μην πήρε πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, αλλά, εκτός του ότι κράτησε τα καλύτερα αποδυτήρια μετά την αποχώρηση του Ζάετς, ήταν ο προπονητής που έβγαλε τον Σωτήρη Νίνη.