Μόνο στον τσαμπουκά

Eπειδή με το κατς τελείωσα στα 16, επειδή το θέατρο και ειδικότερα το ελληνικό είναι για τα πανηγύρια, επειδή η πόκα με φασόλια ήταν για την Πρωτοχρονιά με την οικογένειά μου και επειδή οι δημόσιες εκτελέσεις, έστω κι αν αναβάλλονται για μερικά λεπτά, στο τέλος είναι προδιαγεγραμμένες, αγνόησα τα επτά από τα οκτώ ματς της αγωνιστικής για να δω το Εργοτέλης – ΑΕΚ.

Το μόνο παιχνίδι που δεν προβλεπόντουσαν ομορφιές του ποδοσφαίρου, που δεν θα έπαιζαν οι ζωντανοί εναντίον των πεθαμένων και δύο αδιάφορες ομάδες δεν θα αγωνιζόντουσαν «χωρίς άγχος», που λένε και οι παρουσιαστές. Ενα παιχνίδι που προβλεπόταν και παίχτηκε όπως το ποδόσφαιρο πρέπει να παίζεται. Επίσης ένα παιχνίδι που για την ΑΕΚ τουλάχιστον είναι πρόκριμα για το τι θα συμβεί στα πλέι οφ. Με τα συμπεράσματα μετά το ματς να είναι κομμάτι γκρίζα.

Γιατί ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι άκεφος μέχρι κατατονικός σε σημείο που να υποπτεύεσαι ότι οι παίκτες δεν θέλουν να στηρίξουν τον Τεν Κάτε, αλλά ο ΠΑΟΚ είναι από ηθικό στα ντουζένια του. Η ΑΕΚ τι έχει να αντιπαρατάξει απέναντί τους; Το ματς με τον Εργοτέλη δείχνει ότι δεν έχει να αντιπαρατάξει και σπουδαία πράγματα.

Πρώτον, επειδή οι νέοι παίκτες της ΑΕΚ, τους οποίους υποχρεωτικά χρησιμοποίησε ο Μπάγεβιτς στο χθεσινό ματς, στην πλειονότητά τους μοιάζουν να μην έχουν ποιότητα. Ο Ντιούφ ξέρει μπάλα, αλλά όχι και τις κινήσεις για ποδόσφαιρο της πρώτης κατηγορίας. Ακόμα και οι σκαφτές σέντρες του δείχνουν μια τεχνική, αλλά αργή αντίληψη του ποδοσφαίρου.

Ο Ενσαμπαμφούμου υπάρχει μία περίπτωση να είναι στόπερ, όμως στο πλάι της άμυνας μοιάζει με θεατή που μπήκε σε λάθος έργο. Ο Παυλής ξέρει επίσης μπάλα, έχει καλύτερη αντίληψη του τι απαιτεί το ποδόσφαιρο στο υψηλό επίπεδο, ωστόσο με τον Μπλάνκο στο κέντρο της επίθεσης αναγκάζεται να βγαίνει πολύ έξω για να εκμεταλλευτεί την κλειστή ντρίμπλα και να έχει τελειώματα. Για όλα τα παραπάνω η καλύτερη απόδειξη ήταν η εμφάνιση του Χετεμάι, ο οποίος έδειξε τα καλύτερα χαρακτηριστικά χωρίς να τον έχουν πάρει τα χρόνια.

Από τους παλιότερους σε καλύτερη κατάσταση βρίσκεται ο Γεωργέας, που φαινόταν να παίρνει την αποτυχία προσωπικά και να δίνει τον απαραίτητο τόνο τσαμπουκά στην ατμόσφαιρα, ενώ ο Καφές έκανε μέτρια εμφάνιση, έδειξε όμως την ποιότητά του στο τέλος. Οταν μέσα στην περιοχή, αντί να σουτάρει, «σπάει» την μπάλα δεξιά στον Μπλάνκο, που σουτάρει δυνατά πάνω από το οριζόντιο δοκάρι.

Οσο για τον Μπλάνκο, το χτύπημα του πέναλτι ήταν η απόδειξη των περιορισμών του ταλέντου του. Χαμηλά και κέντρο, για να είναι σίγουρα η μπάλα μέσα, δείχνοντας την ανασφάλεια στις ικανότητές του. Και η δικαιολογία ότι στο πέναλτι κρινόταν ένας βαθμός των πλέι οφ είναι ισχνή. Αν ήταν έτσι, ο Τζόρτζεβιτς θα έπρεπε να είχε λιποθυμήσει όταν έπρεπε να χτυπήσει το πέναλτι στη Λεωφόρο, με τον κόσμο να «βράζει» και ένα πρωτάθλημα να κρίνεται.

Πέντε μέρες πριν από τον τελικό του Κυπέλλου η ΑΕΚ βασίζεται στην επιστροφή του Κυργιάκου. Με το «αλάνι» στη σύνθεσή της και τον Γεωργέα σε ανάλογη μέρα η ΑΕΚ θα μπορεί να βασιστεί στον τσαμπουκά. Διαφορετικά αντίο, με την αποτυχία στο Κύπελλο να είναι καταστροφή για το ηθικό στα πλέι οφ.