Ενας Σωτήρας, μα τι Σωτήρας…

Χθες το πρωί, αγαπητέ αναγνώστη, ξύπνησα πολύ απότομα. Η θεία Λουκρητία μπήκε αλαφιασμένη στο σπίτι κρατώντας την «Εξέδρα» στα χέρια της και άρχισε να ψάχνει τον θείο Αμάραντο. Η καλή μου είδε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Την κρατάει μεγάλη» πίστεψε ότι επρόκειτο για διαφήμιση του βιάγκρα και ανάγκασε τον θείο να ξεκοκαλίσει την «Εξέδρα» προκειμένου να βρει λεπτομέρειες για το νέο θαύμα της επιστήμης. Δυστυχώς, με τη χαρά έμεινε...

Τα αγόρια μου αναφέρονταν στον Νίκο Νοτιά, ο οποίος δήλωσε ότι θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί την ΑΕΚ, σηκώνοντας μόνος του τα βάρη της ομάδας όπως κάνει και στο σκίτσο. Οση ώρα η θεία προσπαθούσε να ξεπεράσει το σοκ και ο θείος να ξαναβρεί την ησυχία του ξεφύλλισα τις εφημερίδες για να μάθω λεπτομέρειες για τις εξελίξεις στον «Δικέφαλο». Στο «Goal» ο τίτλος «Του έκλεισε την πόρτα» μου έκοψε τα πόδια. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι ο αγαπημένος μου «τίγρης» έφαγε πόρτα από τον Νοτιά. Τον φίλο του τον Πάπα σκέφτηκα περισσότερο. Πολύ θα του στοίχισε...

Στράφηκα λοιπόν στην «Ωρα των Σπορ», γιατί εκεί ανακάλυψα ότι «η πόρτα του Νοτιά παραμένει ανοιχτή για τον πρώην πρόεδρο της ΑΕΚ». Μάλλον συρόμενη πόρτα θα 'χει ο Νοτιάς, δεν την έχει κλείσει καλά, γι’ αυτό και οι γνώμες διίστανται. Είναι θέμα οπτικής, λατρεμένε. Αλλος βλέπει την πόρτα μισόκλειστη κι άλλος μισάνοιχτη. Κουμάντο στην κοσμοθεωρία των αγοριών μου θα κάνεις τώρα;

Ενα μικρό πρόβλημα αντιμετώπισα μόνο, sugar. Διάβασα το πρωτοσέλιδο της καλής εφημερίδας «Δράση Νοτιά, Αντι-Δραση "τίγρη"» και υπέθεσα ότι ο Μελισσανίδης κάτι έκανε, κάπως αντέδρασε μετά την ανακοίνωση της ΠΑΕ. Λίγο πριν κυλήσει το πρώτο δάκρυ χαράς απ’ τα μάτια μου, το ρεπορτάζ του Δημήτρη Ζώρζου με ισοπέδωσε. Η «αντίδραση» του πρωτοσέλιδου έγινε «εν αναμονή της αντίδρασης» Μελισσανίδη. Συγκλονίστηκα…

Διάβασα λέξη προς λέξη το ρεπορτάζ του Δημήτρη μου, όμως τίποτα καινούργιο για τις προθέσεις του «τίγρη» δεν βρήκα. Εμαθα βέβαια κάτι εξίσου σημαντικό. Πώς πάνε οι δουλειές του:

«Προς το παρόν ο Μελισσανίδης έχει ρίξει το βάρος στις επιχειρηματικές δραστηριότητές του, οι οποίες πάνε από το καλό στο καλύτερο παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ετσι, η βασική του εταιρεία, η Aegean Marine Petroleum Network, είναι έτοιμη να επεκταθεί σε Ταγγέρη, Μαρόκο, Τρινιτάντ και Τομπάγκο, ενώ μέχρι το τέλος του 2010 αναμένεται να παραλάβει και 19 καινούργια τάνκερ, ανεβάζοντας έτσι τη δυναμική του στόλου της».

Mon Dieu, δυο χρόνια ακόμη αν κρατήσει η οικονομική κρίση, βλέπω τον Δημήτρη να γίνεται ισχυρότερος και απ’ τα μέλη της τέως «ΠΕΚ». Δεν αναφέρω τον Αμπράμοβιτς καν, γιατί έχει περάσει η μπογιά του. Δεν αποκλείω να τον έχει προσλάβει ήδη ο Νίκας ως μπάτλερ, για να δει ο Ρώσος πώς ξηγιέται ο επιχειρηματίας ο σωστός σ’ όποιον παριστάνει τον νεόπλουτο νταή…

Για καλή μου τύχη, κεχαριτωμένε, η περιπλάνηση στην «Ωρα» με οδήγησε στη στήλη του γλυκού Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλου. Ο Μίλτος έγραφε για το παιχνίδι της Λίβερπουλ με την Αρσεναλ που τον μάγεψε, όμως όλο το ζουμί του άρθρου βρισκόταν στις πικάντικες λεπτομέρειες με τις οποίες το είχε διανθίσει: «Σε "σπορτς καφέ" ήμουν, απολαμβάνοντας έναν υπέροχο καπουτσίνο συντροφιά με το φίλο μου τον Μάνο, υπό το φως των λαμπών του φθορίου».

Τι ρομαντικό. Δεν με έπαιρνε ένα τηλέφωνο ο ακριβός μου, να του στείλω και δυο βιολιτζήδες να του παίξουν μουσική, να ολοκληρωθεί αυτή η τόσο τρυφερή σκηνή; Για τον Μίλτο μου, ο οποίος έχει σημαδέψει τα παιδικά μου χρόνια με τις ανεπανάληπτες περιγραφές του, θα μπορούσα να κάνω τα πάντα. Μέχρι και τον Βερνίκο είμαι ικανός να απαρνηθώ για το χατίρι του…

Συνεχίζει ο καλός μου: «Την τελευταία φορά που είδα ασετιλίνη ήταν στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, όταν προ αμνημονεύτων εποχών υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα ως κελευστής διαχειριστής». Παραμεθόριο υπηρέτησε το πουλάκι μου και σε μάχιμη μάλιστα ειδικότητα. Τον φαντάζομαι στην τριήρη (έχει τα χρονάκια του ο Μίλτος μου, μην τον βλέπεις έτσι κοτσονάτο) να τραβάει κουπί και μελώνω. Τον διέκοψα όμως πάνω στη φούντωση: «500 χιλιόμετρα και βάλε από τη "Μάνα Σαλονίκη", γεια σου νύφη του Βορρά, γεια σου Τούμπα και Βαρδάρη, γεια σου και Καλαμαριά».

Γεια σου και σένα, Μίλτο, λεβεντόπαιδο, με τα ωραία σου. Ηρθαμε στο τσακίρ κέφι, φίλε αναγνώστη, δείξε λίγη κατανόηση σε παρακαλώ. Οταν βαρυστομαχιάζεις, όπως ο Παναγιωτόπουλος καλή η ώρα, ή γκαζόζα θα πιεις ή θα το ρίξεις στο τραγούδι. Παράφαγε ο χρυσός μου και είπε να μοιραστεί τον πόνο του μαζί μας. Τι πιο φυσικό. Αφού μια μεγάλη οικογένεια είμαστε όλοι:

«Είχα την ατυχή έμπνευση να αρνηθώ την πρόταση του Μίμη για νυχτερινή έξοδο και δείπνο σε γνωστό μπριζολάδικο της περιοχής. Η σκέψη και μόνο ότι θα βρισκόμουν αντιμέτωπος και πάλι με φρεσκοψημένα παϊδάκια μού δημιουργούσε τάσεις προς εμετό. Βλέπεις, στη διάρκεια του Κυριακοδεύτερου θα πρέπει να τσάκισα ένα μαντρί παϊδάκια. Υπερβολές. Με ένα κατσικάκι μεγέθους κουνελιού την έβγαλα οικογενειακώς, αλλά και αυτό αποδείχτηκε ικανό να με οδηγήσει στα όρια του κορεσμού».

Αμαρτίες του Νικολάκη πληρώνει ο Μίλτος μου. Αν ο συντονιστής προγράμματος της ΕΡΑ (ο γλυκός Αρις Νικολάκης) είχε προειδοποιήσει τους παραγωγούς ότι θα τους ζύγιζε (όπως ο Τεν Κάτε τους παίκτες του Παναθηναϊκού) άμα τη επιστροφή τους απ’ τις διακοπές και όποιος ήταν βαρύτερος θα πλήρωνε πρόστιμο, με σέσκλα και ρέγκα θα την έβγαζε ο Παναγιωτόπουλος…

Παρεμπιπτόντως, dear, μια απορία ζωής που έχω είναι γιατί το όνομα του Αρι Νικολάκη γράφεται με «ι» και όχι με «η». Μια ανάλογη περίπτωση μόνο έχω ξανασυναντήσει σε όλη μου τη ζωή. Επρόκειτο για έναν πρωτοξάδελφο του κομμωτή μου, του Λέλου, ο οποίος λεγόταν Αρης και είχε απαιτήσει να γράφουν όλοι το όνομά του με «ι», όμως αυτός είχε συγκεκριμένο λόγο. Ηταν φανατικός οπαδός του ΠΑΟΚ και δεν ήθελε το όνομά του να είναι ίδιο με εκείνο του «αιώνιου» αντιπάλου, του Αρη. Αποκλείω να έκανε κάτι αντίστοιχο ο Νικολάκης, διότι ως συμμαθητής του πρωθυπουργού είναι και αυτός σεμνός και ταπεινός. Τον αγαπώ…

Φύσηξε Νοτιάς

Οπως βλέπεις, φίλε αναγνώστη, το δελτίο καιρού στην ΑΕΚ δείχνει ότι φυσάει άνεμος Νοτιάς στην ομάδα. Το ζεστό αεράκι του είναι βέβαιο ότι θα γλυκάνει την καρδιά του Ντούσαν και των άλλων αγοριών κι έτσι θα ξεχάσουν για λίγο τον πόνο τους. Αν μάλιστα μέχρι να τελειώσει η Πετρούλα, εμφανιστεί και κάνας «τίγρης» στο προσκήνιο, εκεί να δεις χαρά που θα κάνουμε. Αμήν και πότε, Γιάννη μου…