Μπουκιά και συχώριο

Πέπλο μυστηρίου καλύπτει την ιστορία μ' αυτούς που επέστρεψαν με παραπανίσια κιλά από τις διακοπές του Πάσχα. Ακούστηκαν ως σίγουρα τα ονόματα των Σιμάο και Ζιλμπέρτο Σίλβα και εκκρεμεί η απόφαση του CAS για τον τρίτο της παρέας, ανάμεσα σε Γκάμπριελ και Βαβρζίνιακ. Που για όλους αυτούς δεν ήταν Πάσχα διότι, αν είναι Καθολικοί, το Πάσχα των Καθολικών ήταν μία εβδομάδα πριν από το δικό μας (άρα αρνιά, κατσίκια και κοκορέτσια λογικά ήταν εκτός μενού) κι αν πιστεύουν σε οποιονδήποτε άλλο Θεό (πλην του Τεν Κάτε), θα έπρεπε να ξέρουν ότι ο Θεός συγχωρεί, ο Ολλανδός ποτέ.

Το επόμενο που πρέπει να γίνει είναι να βγάλει ο γνωστός Αρτέμης Μάτσας στη φόρα την ετυμηγορία της ζυγαριάς με τα ακριβή κιλά ή γραμμάρια που πήραν οι ένοχοι, τι ακριβώς έφαγαν και γύρισαν πίσω «στον όγκο», τη γλυκιά αντιμετώπιση του κόουτς μόλις πήρε το πόρισμα της ζυγαριάς, το κοινωφελές ίδρυμα στο οποίο θα δοθούν αυτά τα τρία χιλιάρικα. Εκτός αν πάει ένα χιλιάρικο το κιλό και κάποιος ή κάποιοι εξ αυτών επέστρεψαν στα κιλά του μόσχου του σιτευτού, οπότε το κοινωφελές ίδρυμα θα γιορτάσει από το μπουγιουρντί δεύτερο Πάσχα.

Αν βιαστεί κάποιος να πει «όλα αυτά είναι σαχλαμάρες και κακώς ασχολούμαστε», θα του απαντήσω ότι δεν ασχολούμαστε και με τίποτα σοβαρό τον τελευταίο καιρό, οπότε καμία έκπληξη. Τη μια αποκαλούμε τους παίκτες πριμαντόνες και μπαλαρίνες, δίνοντας τροφή για γλέντι στα πρωτοσέλιδα των αντίπαλων παρατάξεων, την άλλη ψάχνουμε τον «μαλ... τον μπάσταρδο για να τον τελειώσουμε», την παράλλη μέγα θέμα γίνονται τα μαλλιά και οι κάλτσες του Νίνη, άλλοτε τα χαρτάκια που ζήτησε ο προπονητής από τους παίκτες Απρίλη μήνα, όταν τους ρώτησε τη θέση της αρεσκείας τους. Ορεξη να 'χεις να καμαρώνεις. Α, για να μην ξεχάσω, έχουμε και τις μπιρίτσες του Ρουκάβινα. Θα έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να τον τιμωρήσουμε (πιθανότατα) ως ομάδα για κάτι που δεν τιμωρήθηκε από την κροατική αστυνομία, η οποία βεβαίωσε την παράβαση, μια και η περιεκτικότητα του αλκοόλ στο αίμα του ήταν ελάχιστα παραπάνω από τα επιτρεπόμενο.

Πάνω απ' όλα, όμως, η πειθαρχία, σωστά; Ακόμα κι αν είναι χρονιάρες μέρες, ακόμα κι αν κάποιοι πήγαν έπειτα από αρκετό καιρό στις πατρίδες και τις οικογένειές τους, ακόμα κι αν κανείς δεν έφυγε στυλάκι και γύρισε στα κιλά του Σαΐνιο. Πάνω απ' όλα προβάλουμε το ατράνταχτο επιχείρημα «είναι επαγγελματίες και πρέπει να προσέχουν» και καθαρίζουμε. Εναν επαγγελματία, όμως, δεν τον αποκαλείς άχρηστο, μαλ..., μπάσταρδο, πριμαντόνα κοκ. Θέλουμε πειθαρχία μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας; Πολύ ωραία! Ας την απαιτήσουμε κι ας την επιβάλλουμε όχι μόνο στα κοψίδια και τις μπίρες, αλλά πρωτίστως στον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα, στο αν οι παίκτες κρατάνε τις θέσεις τους, αν εκτελούν τις ακριβείς οδηγίες του κόουτς.

Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω ότι την καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία του ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια δεν την έκανε με κανένα λάτρη της πειθαρχίας, αλλά με ένα χαλαρό και cool προπονητή, τον Χουάν Ραμόν Ρότσα. Προσοχή: δεν συγκρίνω σε καμία περίπτωση τις αρετές, τις γνώσεις ή το βιογραφικό του μ' αυτά του Τεν Κάτε, για τη συμπεριφορά απλώς κάνω λόγο. Διότι το ποδόσφαιρο παραμένει και σήμερα, 13 χρόνια μετά, «παιχνίδι», οι ποδοσφαιριστές είναι «παιδιά», αλλά, δυστυχώς, το τελευταίο πράγμα που μπορείς να βρεις σήμερα στην Παιανία είναι «η χαρά του παιχνιδιού».