Το «γύρισμα» του «Σάλπι»

Αυτό που συμβαίνει με τους οπαδούς των ομάδων (όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ας παραμείνουμε στα δικά μας παραδείγματα, τα οποία μας αφορούν άμεσα) είναι πέραν κάθε φαντασίας και λογικής. Ανθρωποι που χρησιμοποιούν ως άλλοθι, δικαιολογία ή αιτία την αγάπη για την ομάδα, το εισιτήριο που πληρώνουν για να τη δουν από κοντά, τα μίλια που έχουν γράψει για να την ακολουθήσουν σε κάθε έδρα, ώστε να συμπεριφέρονται σαν «αγαπητικοί», πατρόνες ή κηδεμόνες παικτών. Η συμπεριφορά των φίλων του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη προς τον Σαλπιγγίδη φυσικά δεν είναι πρωτόγνωρη, αλλά... another brick in the wall.

Σχετικά πρόσφατη είναι η ιστορία με τον Νικοπολίδη, ο οποίος έκανε το «λάθος» να πάει βόλτα σε εμπορικό κέντρο στο Μαρούσι και έγινε αποδέκτης εκδηλώσεων «θαυμασμού» από φίλους της πρώην ομάδας του, πολλών και διάφορων παικτών που πάνε για φαγητό ή για καφέ σε «εχθρική» γειτονιά και τους την πέφτουν οπαδοί, είτε αντίπαλης ομάδας είτε «αγανακτισμένοι» της δικής τους, ακόμα και παικτών της Εθνικής, που γίνονται στόχος των «Ελλήνων φιλάθλων» της εξέδρας στο Καραϊσκάκη, το Καυτανζόγλειο, τη Λεωφόρο παλιότερα, αν δεν γουστάρουν τη φάτσα τους, την ομάδα ή την πρώην ομάδα τους, ξεχνώντας ότι φοράνε το εθνόσημο.

Ο Σαλπιγγίδης, παρ' όλο που αυτά τα τρία χρόνια σχεδόν που αγωνίζεται στον Παναθηναϊκό έχει ακούσει ένα κάρο ύβρεις και χυδαιότητες όποτε παίζει στην Τούμπα, είχε το κουράγιο να ανοίξει κουβέντα με τον παραλογισμό των φίλων του ΠΑΟΚ και να τους καλμάρει. Χωρίς εκείνος ποτέ να απαιτήσει να φύγει, χωρίς να έχει καμιά ανάμειξη με το πού κατέληξαν τα χρήματα της μεταγραφής του, χωρίς να απαντήσει ποτέ στα μπινελίκια που άκουσε στο γήπεδο, χωρίς να πανηγυρίσει κανένα γκολ που πέτυχε κόντρα στην πρώην ομάδα του, βρέθηκε να απολογείται σε αυτούς που τα βάζουν μαζί του, διότι δεν έχουν το μυαλό ή τα κονέ να τα βάλουν με τους πραγματικούς υπευθύνους.

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και κάθε κοινωνική έκφανση, πάντα την πληρώνει το καλό παιδί. Κι αν ο σεναριογράφος έχει κέφια, ρίχνει κι ένα happy end για να γουστάρουμε, αλλιώς μένουμε με το παράπονο. Ο κακός, ο πραγματικός φταίχτης, τη βγάζει καθαρή. Το καλό το παλικάρι που δεν ξέρει άλλο μονοπάτι στο τέλος την πατάει.

Δεν ξέρω αν όντως είπε ο Σαλπιγγίδης όλα όσα γράφτηκαν, αν πραγματικά θέλει να επιστρέψει τώρα ή του χρόνου που λήγει το συμβόλαιό του ή κάποια στιγμή στο μέλλον στον ΠΑΟΚ. Η ΠΑΟΚοφροσύνη του δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν Παναθηναϊκό και δεν έγινε αντικείμενο δυσμενούς σχολιασμού, διότι πάντα σαν αντίβαρο υπήρχε ένας επαγγελματισμός που λειτουργούσε στο 150%. Ας μην πανηγυρίζει τα γκολ που βάζει στον ΠΑΟΚ, κανένα πρόβλημα – το θέμα είναι ότι τα βάζει.

Ας αισθάνεται όσο ΠΑΟΚτσής θέλει, αν τιμά τόσο πολύ το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό, σκίζεται σε κάθε αγώνα και κάθε χρόνο είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας. Ας επιστρέψει στον ΠΑΟΚ όποτε επιθυμεί – στην καρδιά κάθε (υγιούς) «βάζελου» θα είναι πάντα αγαπητός και θα εισπράττει ένα ζεστό και ειλικρινές χειροκρότημα όποτε έρχεται να παίξει ως αντίπαλος.

Μόνο που υπάρχουν δύο μικρά προβληματάκια: πρώτον, ότι οι φίλοι του ΠΑΟΚ, αν επιστρέψει, απαιτούν να γυρίσει με τους δικούς τους όρους. Δηλαδή; Να μπει γονατιστός στην Τούμπα; Να κάνει βουντού σε κουκλάκι του Γούμενου; Να κάψει τη φανέλα του Παναθηναϊκού; Να τραγουδήσει ανάποδα το «Σύλλογος μεγάλος…» όπου θα ακούγεται, σαν τα περίφημα τραγούδια που παίζεις τον δίσκο ανάποδα, το «ΠΑΟ αυτώσου, εδώ είναι Βορράς»; Να τους χαρίσει το μισό συμβόλαιό του;

Τι ακριβώς θέλετε να κάνει; Το δεύτερο προβληματάκι είναι ότι εγώ (και φαντάζομαι πολλοί ακόμα οπαδοί της ομάδας) θα ήθελα να τον δω για πολλά χρόνια ακόμα με την πράσινη φανέλα. Και μακάρι η διοίκηση να έχει την ίδια άποψη και να του προτείνει επέκταση συμβολαίου – αν εκείνος θέλει, είναι δικό του θέμα. Προτιμώ τον ΠΑΟΚτσή Σαλπιγγίδη στην ομάδα μου, τον σεμνό και αποτελεσματικό Δημήτρη, από ένα σωρό Παναθηναϊκάρες, οι οποίοι δεν έχουν προσφέρει ούτε το 1/10 απ' ό,τι εκείνος. Οποιος θέλει να κάνει καριέρα πουλώντας παναθηναϊκοφροσύνη και μόνο, ας πάει να την πουλήσει «στην αγορά του Αλ Χαλίλι, δυο περιουσίες κι άλλη μια...».